____________________________________
*OSTATNIE POŻEGNANIE*
MSZA POGRZEBOWA
ŚP. PIOTRA POLANOWSKIEGO
będzie odprawiona w naszym kościele
w środę 5. lutego o godz. 12:00.
Około 11:30 będzie odmówiony
RÓŻANIEC w intencji Zmarłego.
Przekazujemy kondolencje Bliskim.
*Wieczny odpoczynek
racz Mu dać, Panie!
*
🍁 LITURGIA W NASZEJ PARAFII
MSZE ŚWIĘTE W NIEDZIELE
o 8.00, 10.00, 12.00 i 17.00.
MSZE W TYGODNIU do 8 lutego:
- w czasie kolędy msze św.
są codziennie o 8:00 rano,
-w piątek 7 lutego o 18:00.
PO ZAKOŃCZENIU KOLĘDY:
- w poniedziałki, środy,
piątki, w I sobotę miesiąca
o godz. 18.00,
- we wtorki, czwartki
i w pozostałe soboty o 8.00.
*
🍁 KANCELARIA PARAFIALNA
- UWAGA! W STYCZNIU
kancelaria jest nieczynna;
SPRAWY PILNE - prosimy zgłaszać
po mszach porannych
lub w niedziele
PO ZAKOŃCZENIU KOLĘDY:
czynne w pon., śr. i piątki
w godz. od 16.00 do 17.45
*W pierwsze piątki tylko do 16.45.
Tel. do ks. Proboszcza:
+48 22 756 16 48
____________________________________
🍁 WIZYTA DUSZPASTERSKA
w dn. 3.02-8.02.2025 r.
3 LUTEGO (pon.) OD 16:00
ul. Urocza, Przyleśna i Ogrodowa
4 LUTEGO (wt.) OD 16:00
ul. Cicha, Wspólna i Polnych Bratków
5 LUTEGO (śr.) OD 16:00
ul. Malinowa i Starych Dębów
6 LUTEGO (czw.) OD 16:00
ul. Żeglarska i Botaniczna
7 LUTEGO (I pt. miesiąca)
NIE MA KOLĘDY
8 LUTEGO (sob.) OD 10:00
ul. Polna, Leśna, Wesoła,
Graniczna i Kurpińskiego.
Będzie to ostatni dzień kolędy.
KOLĘDĘ NA ŻYCZENIE
prosimy ustalać osobiście
z ks. Proboszczem.
*
🍁 UWAGA! Nowe rodziny prosimy
o wypełnienie zaproszeń
kolędowych, które znajdziecie
pod chórem.
*
🍁 Jest dużo wolnych intencji.
Msze św. można również zamówić
w czasie spotkań kolędowych.
____________________________________
🍁 2 LUTEGO przypada
Święto OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
Liturgia jest pełna radości
z powodu pierwszego wejścia
Chrystusa do świątyni,
a zarazem przypomina ofiarę
Jezusa, który przychodzi
do świątyni, aby być
złożonym w ofierze.
🍁 2 lutego po mszy o 12:00 była
comiesięczna adoracja Pana Jezusa.
Na Sumie mała Alicja
przyjęła Chrzest Święty.
Prosimy o modlitwę
w Jej intencji.
🍁 To również
Dzień Życia Konsekrowanego,
a także
Święto Matki Bożej Gromnicznej
Błogosławieństwo świec (gromnic)
podczas każdej Mszy świętej.
Będzie można nabyć gromnice
w kościele.
🍁 Bardzo dziękujemy:
- za Wasze ofiary na tacę
na zakony klauzurowe,
- wszystkim, którzy pomogli
w rozebraniu świątecznych
dekoracji w niedzielę wieczorem.
🍁 Zachęcamy Was do uczestnictwa
we mszach za śp. ks. Ireneusza
przez cały miesiąc luty.
Prosimy sprawdzać terminy
mszy w kalendarium - powyżej.
🍁 Dziękujemy Parafianom
za wszystkie miłe spotkania
w czwartym tygodniu
wizyty kolędowej.
Pamiętajmy o nabywaniu
prasy katolickiej
Z radością obserwujemy,
jak licznie odwiedzacie nas
w internecie. W styczniu 2025 r.
odnotowano 3330 wyświetleń.
Dokładamy starań, aby strona
służyła Wam jak najlepiej.
Dziękujemy za wszystkie
ofiary składane przez Was
na prowadzenie tej strony.
*
🍁 Bp Janocha oprowadza
po Mszy Świętej - 3 odcinki
tego nowego cyklu
są już dostępne na kanale YouTube
archidiecezji warszawskiej.
Link - https://archwwa.pl/
Zachęcamy do obejrzenia.
*
🍁 W związku z Jubileuszem
została uruchomiona
strona internetowa
w języku polskim:
www.iubilaeum2025.va/pl.html
*
🍁 Z nowym rokiem serdecznie
zachęcamy Was do wsparcia
Organizacji Pożytku Publicznego
poprzez przekazanie 1,5%
w ramach rocznego rozliczenia
podatku. Można wesprzeć min.
Caritas Polska lub naszą
OSP Mroków. Za każdy dar serca
gorąco dziękujemy!
____________________________________
W TYM TYGODNIU:
W poniedziałek 3 lutego:
- msza św. o 8:00,
- o 7:30 będzie 🍁 modlitwa
wypominkowa za naszych Zmarłych
🍁 3 lutego pamiętajmy
o modlitwie do św. Błażeja,
biskupa i męczennika
Św. Błażej był biskupem
w Sebaste w Armenii w IV w.
Po okrutnych mękach został
ścięty około 316 r.
Jest czczony jako Patron
w chorobach gardła.
🍁 W środę o 8:00 rano
msza z Nowenną do Matki Bożej
Nieustającej Pomocy
W środę mamy wspomnienie
św. Agaty, Dziewicy i Męczennicy.
Agata zmarła w cierpieniach,
broniąc do końca swojego
dziewictwa i wiary.
🍁 6 lutego mamy pierwszy
czwartek miesiąca - dzień
modlitw za obecne i o nowe
powołania kapłańskie i zakonne.
To także liturgiczne
wspomnienie św. Męczenników
Pawła Miki i Towarzyszy.
Żyli w XVI w. Są oni
przedstawicielami wszystkich
chrześcijan Dalekiego Wschodu,
którzy ponieśli śmierć za wiarę.
🍁 7 LUTEGO przypada
I PIĄTEK MIESIĄCA
ADORACJA PANA JEZUSA
z Koronką do Miłosierdzia
Bożego - od 17.oo do 18.oo.
Comiesięczna SPOWIEDŹ od 17:15
Ok. 17:45 Litania do Serca Bożego
O 18:00 msza św.
za + ks. Ireneusza Pasiaka
W sobotę 8 lutego
swój dzień obchodzi
św. Józefina Bakhita
– siostra kanosjanka,
patronka ofiar handlu ludźmi
*
🍁 9 LUTEGO przypada
V NIEDZIELA ZWYKŁA
ZAPRASZAMY NA DZIEŃ CHORYCH
w naszej parafii
🍁 JUŻ 9 LUTEGO - a więc
w NAJBLIŻSZĄ NIEDZIELĘ,
będziemy obchodzić
DZIEŃ CHORYCH AD'2025
Zapraszamy wszystkich
CHORYCH na ciele i duszy.
Na każdej mszy świętej będzie
udzielany SAKRAMENT CHORYCH,
aby dodać Wam sił na czas choroby.
Serdecznie prosimy parafian
o pomoc Chorym w dotarciu
do kościoła.
Dzień Chorych jest związany
z dniem słynącej z uzdrowień
Matki Bożej z Lourdes,
obchodzonym 11. lutego.
Na Sumie o 12.oo
będziemy się modlić
w intencji p. Irminy
z okazji 90. Urodzin
oraz w intencji Michała
z okazji 18. Urodzin
*Drogim Jubilatom przesyłamy
najlepsze zyczenia!
Pamiętajmy o nabywaniu
prasy katolickiej
Tego dnia patronuje nam
bł. Anna Katarzyna Emmerich
niemiecka mistyczka,
stygmatyczka i wizjonerka
z przełomu XIX i XX w.
Beatyfikowana w 2004 r.
przez papieża Jana Pawła II.
Więcej o Patronce tygodnia
- poniżej
*
🍁 KĄCIK HISTORYCZNY
Dziś wspominamy dwie daty
z dn. 5 lutego:
• Papież Benedykt XV
powołał Ordynariat Polowy
Wojska Polskiego (1919 r.)
• Powołano Katolickie
Stowarzyszenie Młodzieży (1934 r.)
- więcej informacji poniżej
*
Życzymy Wam udanych ferii,
a pracującym błogosławionego
tygodnia!
Życzymy powodzenia naszym
studentom w czasie sesji.
Polecamy Was nieustannie
opiece naszego Patrona,
św. Stanisława Kostki!
______________________________________
CIEKAWE WYDARZENIA
🍁 W niedzielę 2 lutego
o godz. 18:00 KONCERT KOLĘDOWY
w Duszpasterstwie Środowisk
Twórczych na pl. Teatralnym.
*
🍁 SZTUKA W SEMINARIUM
W tym roku alumni III roku
Wyższego Metropolitalnego
Seminarium Duchownego
św. Jana Chrzciciela
w Warszawie przygotowali
sztukę teatralną
zatytułowaną Ikona.
Szczegóły i daty spektakli:
https://teatr.wmsd.waw.pl/
🍁 W niedzielę, 22 lutego o 19:00
par. Tarczyn organizuje
wyjazd na sztukę teatralną
do seminarium w Warszawie.
Klerycy wystawiają sztukę
pt. „Ikona”. Główną postacią
jest bł. Stefan Kardynał Wyszyński.
Wcześniej planujemy zwiedzić
Muzeum bł. ks. Jerzego Popiełuszki
przy kościele św. Stanisława Kostki
na Żoliborzu oraz Archikatedrę
Warszawską. Koszt wyjazdu
to 50 zł. Zapisy u ks. Mariusza.
*
🍁 BAL CHARYTATYWNY
na rzecz katolickiego liceum
w Magdalence odbędzie się
22 lutego od godz. 19.00
w hotelu Poniatowski w Łazach.
Szczegółowe informacje
udziela par. w Magdalence.
______________________________________
POZOSTAŁE OGŁOSZENIA
Oglądaj WIADOMOŚCI Z ŻYCIA KOŚCIOŁA online:
https://warszawa.tvp.pl/8425469/kosciol-z-bliska
*
POMÓŻ TRĘDOWATYM i ich opiekunom!
Pomoc materialną można przekazać
za pośrednictwem rachunku bankowego
Fundacji Polskiej Raoula Follereau:
87 1240 1082 1111 0000 0387 2932
*Szczegóły tego dzieła na stronie:
https://follereau.org/?p=4723
*
POMÓŻ WARSZAWSKIEMU HOSPICJUM DOMOWEMU
Archidiecezjalny Zespół
Domowej Opieki Paliatywnej pomaga już od 25 lat.
Zespół hospicyjny swoim wsparciem obejmuje chorych
niezależnie od ich przekonań, uwzględniając
ich indywidualne potrzeby duchowe i religijne
Szczegółowe informacje: http://hospicjumdomowe.com/
WESPRZYJ HOSPICJUM - NUMER KONTA BANKOWEGO:
80 1020 1026 0000 1202 0247 4930
*
JAK POMÓC UBOGIM i BEZDOMNYM z Warszawy?
MOŻESZ WESPRZEĆ organizację charytatywną
SANT'EGIDIO - dane do przelewu:
FUNDACJA SANT'EGIDIO POLSKA
Adres: Wspólna 61 lok. 103, 00-687 Warszawa
Nr konta:
43 1750 0012 0000 0000 3519 5197 (BNP Paribas)
Tytuł: na cele statutowe lub ubodzy
*
TELEFON ZAUFANIA DLA MAŁŻEŃSTW W KRYZYSIE
Telefon zaufania będzie czynny od poniedziałku do piątku
w godz. 19:00-22:00. Aby skorzystać
z pomocy należy zadzwonić pod numer: 22 11 200 36.
Czas rozmowy ze specjalistą to ok. 30-40 minut,
wsparcie psychologiczne jest bezpłatne,
a pomoc w pełni anonimowa.
*
„ZRANIENI W KOŚCIELE”
to telefon zaufania 800 280 900
i katolickie środowisko wsparcia
dla osób dotkniętych przemocą seksualną w Kościele
Więcej informacji na www.zranieni.info
*
PROŚBA O WASZĄ POMOC
Wobec wielu wyzwań finansowych związanych z bieżącym
funkcjonowaniem parafii prosimy o wpłaty na konto parafialne.
Prosimy o zaznaczanie, czy przelewy dotyczą tzw. tacy,
czy jest to ofiara za intencję mszy, na sprzątanie kościoła itd.
NUMER KONTA NASZEJ PARAFII:
B.S. Lesznowola
03 8022 0000 0009 2542 2001 0001
W TYTULE PODAJĄC:
"Darowizna na cele kultu religijnego, taca"
- taką darowiznę wg obecnych przepisów prawa
można odpisać od podatku.
Wyrażamy wdzięczność za wszystkie
Wasze wpłaty na konto parafialne.
Modlitwa do św. Stanisława Kostki
Święty Stanisławie Kostko!
Obudź we mnie tęsknotę za tym,
co piękne i szlachetne.
Uproś mi łaskę rozpoznawania
Bożej woli i męstwo życia
zgodnie z Ewangelią.
Błogosław Ojczyźnie, naszym rodzinom,
duszpasterzom i całej parafii.
Daj mi wiarę w modlitwie,
nadzieję w trudnościach,
daj miłość w działaniu!
Chcę czynić dobro i jak Ty - szukać Boga.
Twoje zawołanie:
Do wyższych rzeczy jestem stworzony,
i dla nich pragnę żyć,
niech będzie i moim zawołaniem. Amen.
*ŚWIĘTY STANISŁAWIE KOSTKO,
módl się za nami!
1. O, dobry Boże, uwielbiam Cię,
do Stasia Kostki modlitwy ślę,
*
bym, jak nasz Patron za ziemskich dni,
pragnął świętości i służył Ci!
2. Na Stanisława zasługi zważ,
On czcił Maryję, Jej trzymał straż.
*
Niech dopomaga w dojściu do bram,
gdzie na nasz czeka Maria i Pan.
3. Pragniemy sławić gorliwość Twą,
i uczynkami pomnażać ją.
*
A Ty, mrokowski Patronie nasz,
miłością, zdrowiem, łaskami darz!
4. Naszą parafię w opiece miej,
o Stanisławie, pomagaj jej,
*
By tu w Mrokowie, wśród "krętych dróg",
- z Twoją pomocą - królował Bóg! (x2)
*Słowa - organista
*Melodia - Adam Kowalski
*Tekst inspirowany śpiewem do patrona Warszawy,
oraz uzdrowienia z epidemii - błog. Władysława z Gielniowa.
EWANGELIA na NIEDZIELĘ
(2 LUTEGO)
Wersja krótsza
Ewangelia (Łk 2, 22-32)
Słowa Ewangelii
według Świętego Łukasza
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
*
EWANGELIA na NIEDZIELĘ
(9 lutego)
Ewangelia (Łk 5, 1-11)
Cudowny połów ryb
i powołanie apostołów
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona.
A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.
2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".
Nazwy święta
Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione Domini - Ofiarowanie Pańskie.
Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23).
Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
Świętowanie
Liturgia święta Ofiarowania Pańskiego nosi cechę uroczystości oraz radości z powodu pierwszego wejścia Chrystusa do świątyni, a zarazem cechę ofiary, bowiem przychodzi On i do świątyni, aby być złożonym w ofierze. Kościół wspominając to wydarzenie zaprasza nas wszystkich do pójścia na spotkanie z Chrystusem w domu Bożym, gdzie możemy Go odnaleźć w sprawowanej Eucharystii i uczcić swego Zbawiciela, składając Mu hołd wiary i miłości, podobnych do wiary i miłości Symeona i Anny i przyjąć Go do serca. Takie znaczenie ma procesja z gromnicami: iść na spotkanie z Chrystusem - Światłością świata, z zapalonym światłem życia chrześcijańskiego.
W święto Ofiarowania Pańskiego wszyscy: zakonnice i zakonnicy, pustelnicy i świeccy konsekrowani, dziewice poświęcone Bogu i wdowy konsekrowane, obchodzą w tym roku już po raz siódmy Dzień Życia Konsekrowanego.
ŹRÓDŁO:
https://www.niedziela.pl/artykul/11728/nd/Swieto-Ofiarowania-Panskiego?utm_source=niezbednikKatolika&utm_medium=PanelPamietajDesktop&utm_campaign=PanelPamietajDesktop
Zastanówmy się w jaki sposób, poprzez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, które złożyliście, wy również możecie być niosącymi światło kobietom i mężczyznom naszych czasów – powiedział Papież Franciszek do osób życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego podczas pierwszych nieszporów święta Ofiarowania Pańskiego, które jest obchodzone w tym roku jako XXIX Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
Nawiązując do święta Ofiarowania Pańskiego, zwanego potocznie Matki Bożej Gromniczej, które „w kontekście liturgicznym nacechowanym symboliką światła” Papież wskazał na światło ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, które składają siostry zakonne i zakonnicy oraz członkowie stowarzyszeń życia apostolskiego.
Ubóstwo obejmuje dzielenie się
Franciszek zaznaczył, że osoba konsekrowana, praktykując ubóstwo odrzuca „egoizm, chciwość, uzależnienie, używanie rzeczy z przemocą i w celu niesienia śmierci – a obejmuje natomiast wszystko to, co może je uwznioślać: wstrzemięźliwość, hojność, dzielenie się, solidarność”. Wskazał także na słowa św. Pawła: „Wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus – Boga”.
Czystość źródłem miłości
„Ślubowanie czystości, z wyrzeczeniem się miłości małżeńskiej i wyborem drogi wstrzemięźliwości, potwierdza absolutny prymat miłości Boga, przyjętej niepodzielnym i oblubieńczym sercem (por. 1 Kor 7, 32-36), i wskazuje na nią jako na źródło i wzór wszelkiej innej miłości” – zaznaczył Franciszek.
Papież wskazał, że „żyjemy w świecie” w którym „oblubieniec i oblubienica na całe życie zostają zastąpieni partnerem na chwilę, a dzieci przyjmowane jako dar – tymi, których żąda się jako «prawo» lub które się eliminuje jako «uciążliwość»”.
„Jakże wspaniałym lekarstwem dla duszy jest spotkanie z siostrami zakonnymi i zakonnikami zdolnymi do takiej dojrzałej i radosnej relacji! Są oni odblaskiem miłości Boga” – podkreślił Ojciec Święty.
Posłuszeństwo na wzór Jezusa
Przykładem posłuszeństwa jest Jezus Chrystus i jego relacja z Ojcem – wskazał Franciszek, cytując encyklikę św. Jana Pawła II do osób życia konsekrowanego „Vita consacrata”. Papież wskazał, że posłuszeństwo „staje się darem i odpowiedzią miłości, proroczym znakiem dla naszego społeczeństwa, skłonnego dużo mówić, ale mało słuchać: w rodzinie, w pracy, a zwłaszcza w mediach społecznościowych”.
„Konsekrowane posłuszeństwo stanowi antidotum na taki samotny indywidualizm, promując jako alternatywę model relacji naznaczony aktywnym słuchaniem, w którym po «mówieniu» i «słuchaniu» następuje konkretne „działanie”, nawet kosztem wyrzeczenia się moich upodobań, moich planów i moich własnych preferencji” – wskazał Ojciec Świety.
Zachęta do adoracji
Na zakończenie Papież podkreślił, kwestię „powrótu do źródeł”, o którym wiele się dzisiaj mówi w życiu konsekrowanym. Wskazał, że nie chodzi o powrót do muzeum, ale o „powrót do Chrystusa i do Jego «tak» wypowiedzianego Ojcu”.
Franciszek podkreślił, że zanim będą spotkania przy „okrągłych stołach” – które są bardzo pożyteczne i potrzebne – najważniejsze spotkanie „dokonuje się przed Tabernakulum, podczas adoracji”. Wskazał, że „zatraciliśmy poczucie adoracji” i zachęcił do adoracji Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Dodał, że w ten sposób można odkryć też na nowo Założycielki i Założycieli zgromadzeń i zakonów, „jako kobiety i mężczyzn wiary”, i powtarzać z nimi, w modlitwie i ofierze z siebie: „Oto idę, (...) aby spełnić wolę Twoją, Boże” (Hbr 10, 7).
ŹRÓDŁO:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2025-02/papiez-o-swietle-ubostwa-czystosci-i-posluszenstwa.html
W święto Ofiarowania Pańskiego, zwane u nas świętem Matki Bożej Gromnicznej, mniej ludzi niż niegdyś przychodzi do naszych kościołów, by poświęcić świece. Do niedawna przychodziło więcej. Świece wykonane z pszczelego wosku, zwane gromnicami, były ze czcią przechowywane w każdym domu i często zapalane – wówczas, kiedy nadciągały gwałtowne burze, gradowe nawałnice, wybuchały pożary, groziła powódź, a także w chwili odchodzenia bliskich do wieczności. Były one znakiem obecności mocy Chrystusa – symbolem Światłości, w której blasku widziało się wszystko oczyma wiary.
Wprawdzie wilki zagrażające ludzkim sadybom zostały wytrzebione, ale na ich miejsce pojawiły się inne zagrożenia. Dziś trzeba prosić Matkę Bożą Gromniczną, by broniła przed zalewem przemocy i erotyzacji płynących z ekranów telewizyjnych i kolorowych magazynów, przed napastliwością sekt, przed obojętnością na los bliźnich, przed samotnością, przed powiększającą się falą ubóstwa, przed zachłannością, przed bezdomnością i bezrobociem, przed uleganiem nałogom pijaństwa, narkomanii, przed zamazywaniem granic między grzechem a cnotą, przed zamętem sumień.
Po raz pierwszy otrzymujemy płonącą świecę na chrzcie. Oznacza ona zapalenie światła wiary w naszej duszy. Jest znakiem ogarnięcia nas przez Chrystusa swoimi mocami i swym światłem. Po raz drugi – często tę samą świecę – trzymamy zapaloną podczas I Komunii św. W wielu bowiem rodzinach jest piękny, godny rozpowszechniania zwyczaj przechowywania tej chrzcielnej świecy do I Komunii św., a także do ślubu. Przynosi się ją także do kościoła każdego roku w Wielką Sobotę, by jej płomień zapalić od nowo poświęconego paschału.
Zapalajmy ją częściej. Zapalajmy w domach, kiedy robi się w nich burzowo, kłótliwie, kiedy lodowaty grad niszczy uprawy wzajemnej miłości, kiedy wybuchają pożary zawiści, kiedy zagraża powódź pazerności. Niech gromnica nie będzie tylko jednym z przechowywanych w naszym domu bibelotów. Zapalajmy ją także wtedy, gdy ktoś z domowników ciężko choruje, gdy został okradziony, napadnięty, oszukany, poniżony, odrzucony, opuszczony. Przywróćmy zwyczaj wkładania jej do ręki konającym, opuszczającym ten świat naszym bliskim.
ŹRÓDŁO:
https://www.niedziela.pl/artykul/1888/?utm_source=niezbednikKatolika&utm_medium=PanelPamietajDesktop&utm_campaign=PanelPamietajDesktop
Światło na kartach Pisma Świętego pojawia się w znaczeniu nie tylko naturalnym, lecz także symbolicznym. Zazwyczaj przedstawiane jest jako wskazujące na dobro, ciemność zaś jest domeną zła. Światło jest pierwszym stworzonym przez Boga dziełem. W symetrycznym szeregu, według którego osiem stworzonych przez Boga dzieł tworzy cztery pary nawzajem sobie przyporządkowane, pojawienie się światła pierwszego dnia odpowiada stworzeniu Słońca, Księżyca i gwiazd – piątego dzieła. Tradycja ta obecna jest także w Księdze Izajasza: „Ja tworzę światło i stwarzam ciemności, sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę. Ja, Pan, czynię to wszystko” (45, 7).
Motyw światła pojawia się w znaku ognia w relacjach o wędrówce Izraelitów przez pustynię: „A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadzić drogą, podczas nocy zaś jako słup ognia, aby im świecić, żeby mogli iść we dnie i w nocy” (Wj 13, 21). Według żydowskiej tradycji, dniem, w którym Mojżesz schodził z góry Synaj z tablicami Prawa w ręku, a „skóra na jego twarzy promieniała” (Wj 34, 29), był dziesiąty dzień miesiąca Tiszri, późniejszy dzień Święta Namiotów.
Żydzi celebrowali także inne święto związane ze światłem. Chanuka upamiętnia poświęcenie świątyni jerozolimskiej odzyskanej przez żydowskich żołnierzy w czasie powstania Machabeuszy w 164 r. przed Chr. Do dziś na pamiątkę tego wydarzenia przez 9 dni święta zapala się kolejne światło na chanukowym świeczniku.
W Nowym Testamencie treść zawarta w symbolu światłości znacznie się poszerza, zwłaszcza w ujęciu teologicznym Jana. W Prologu Ewangelii Janowej Logos (Słowo) i światło ukazywane są paralelnie, a przecież w myśl słów psalmisty, „słowo Twoje, Panie, jest pochodnią dla stóp moich i światłem na mojej ścieżce” (Ps 119, 105). Okazuje się więc, że prawdziwą światłością jest Jezus – wcielone Słowo Boga. Gdy się spojrzy z perspektywy wyznania tego samego autora, „Bóg jest światłością” (1 J 1, 5), staje się jasne, że Boskie światło odbija się w czynach, nauczaniu i całym dziele Jezusa. On właśnie jest odblaskiem chwały Boga i „odbiciem Jego istoty” (Hbr 1, 3). Dlatego ci, którzy pójdą za Jezusem, będą mieć „światło życia” (J 8, 12).
Zmartwychwstanie dokonało się o świcie. Świt dla autorów biblijnych jest nie tylko momentem, kiedy światłość zmaga się z ciemnością i zwycięża ją, ale także chwilą potężnych Bożych interwencji. Jak noc zostaje pokonana przez światło słońca, tak zło zostaje pokonane przez działanie Bożej łaski. Jako takie jest największym zwycięstwem Boga działającego w historii ludzkości. Pokonana zostaje śmierć, która jest konsekwencją grzechu.
Wyznawcy Chrystusa, podobnie jak On sam, nazwani są „światłością świata” (por. Mt 5, 14). Podobnie jak Księżyc nie świeci własnym blaskiem, a tylko odbija światło Słońca, tak też zadaniem chrześcijan jest odbijać światło Chrystusa – Słońca sprawiedliwości.
Źródło:
https://www.niedziela.pl/artykul/146885/nd/Czym-jest-symbol-swiatla-w-Biblii
Anna Katarzyna Emmerich, niem. Anna Katharina Emmerick (ur. 8 września 1774 w Flamschen koło Coesfeld w Westfalii, zm. 9 lutego 1824 w Dülmen) – niemiecka mistyczka, stygmatyczka i wizjonerka katolicka. Beatyfikowana 3 października 2004 przez papieża Jana Pawła II.
Była piątym z dziewięciorga dzieci ubogich rolników Bernarda i Anne Emmerichów. Dziewczynka, chociaż nie cieszyła się najlepszym zdrowiem, od najmłodszych lat pomagała w pracach domowych, opiekowała się młodszym rodzeństwem, pracowała w polu.
Uchodziła za osobę cichą, zamkniętą w sobie i pobożną, cechowała się ponadto wesołym usposobieniem i nadzwyczajną inteligencją. Anna Katarzyna z ogromną powagą podchodziła do spraw wiary, do tego stopnia że rodzice ganili ją często za upór, jaki – ich zdaniem – przejawiała. Mając siedem lat przygotowywała się do pierwszej Komunii świętej. W drodze do kościoła, gdzie po raz pierwszy miała przystąpić do spowiedzi, wzbudziła w sobie tak wielki żal za grzechy, że zemdlała. Towarzyszące jej dzieci zaniosły ją na rękach do świątyni. Gdy klęknęła u kratek konfesjonału, zaczęła spazmatycznie płakać. Musiano odprowadzić ją do ławki. Jeszcze jako nastolatka Katarzyna podjęła decyzję o wstąpieniu do klasztoru. Została augustianką.
W 1811 klasztor augustianek został zamknięty przez władze w ramach przymusowej laicyzacji. Katarzyna ciężko zachorowała i wydawało się, że jest to choroba śmiertelna. W tym czasie pojawiły się u niej stygmaty. W czasie choroby miała wizję Maryi, mówiącej:
Jeszcze nie umrzesz, jeszcze wiele o tobie mówić będą, ale nie bój się! Jakkolwiek ci powodzić się będzie, zawsze doznasz pomocy.
Po wyzdrowieniu zakonnica wraz z ks. Lambertem wprowadziła się do domu wdowy Roters w Dülmen. Tuż po przeprowadzce znowu zapadła ciężko na zdrowiu. Wezwano do niej dominikanina o. Limberga, by udzielił jej sakramentu chorych. Zakonnik ten stał się odtąd jej stałym spowiednikiem. W październiku 1813 Anna Katarzyna przeniosła się wraz z ks. Lambertem do domu piekarza i piwowara Umberga, brata jej spowiednika. Ciężko chora i cierpiąca, wkrótce nie była już w stanie wstawać z łóżka.
Anna Katarzyna stała się wówczas powszechnie znana jako stygmatyczka i wizjonerka. Podejrzewając oszustwo, jej stygmaty poddawano wielokrotnym badaniom. Zmarła w 1824. Pisarz Clemens Brentano spisał wizje Anny Katarzyny Emmerich, m.in. wizję Męki Pańskiej.
Od 1819 aż do śmierci Anny Katarzyny Emmerich w 1824 Clemens Brentano rejestrował jej wizje, wypełniając czterdzieści tomów szczegółowymi scenami i fragmentami uzupełniającymi opowieści z Nowego Testamentu i o życiu Maryi Panny. Według własnego stwierdzenia Clemens Brentano natychmiast zapisywał w standardowym języku niemieckim słowa Anny Katarzyny Emmerich mówione przez nią w dialekcie westfalskim. Następnie czytał jej to, co napisał, a wszystkie proponowane zmiany dawał jej do pełnego zatwierdzenia, po czym dopiero wtedy je wprowadzał.
ŹRÓDŁO:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna_Katarzyna_Emmerich
W sobotę 1 lutego o godz. 17.00 Ojciec Święty będzie przewodniczył w bazylice watykańskiej celebracji I nieszporów święta Ofiarowania Pańskiego. Wezmą w nich udział osoby życia konsekrowanego.
9 lutego, w piątą niedzielę zwykłą o godz. 10.30 na placu św. Piotra papież będzie przewodniczył Mszy św. z okazji Jubileuszu Wojska, Policji i Służby Bezpieczeństwa
ŹRÓDŁO:
https://archwwa.pl/wiadomosci/jak-bedzie-wygladal-styczen-i-luty-papieza-franciszka-watykan-opublikowal-kalendarium/
Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży jest przestrzenią dla młodych ludzi, których wspólnym celem jest dążenie do prawdziwego spotkania żywego Boga. KSM zrzesza młodych ludzi między 16. a 30. rokiem życia, którzy pragną od życia czegoś więcej – nie chcą tylko i wyłącznie przejść przez życie wegetując w nim, lecz pragną zmieniać otaczającą ich rzeczywistość, dzięki ciągłemu kształtowaniu swojej młodości i dążeniu do najlepszej wersji samego siebie.
Jawnie i oficjalnie KSM zaczął działać w wolnej Polsce w 1990 r., kiedy Episkopat Polski uznał ją za organizację ogólnopolską i nadał jej osobowość prawną.
Podstawowe cechy Duchowości KSM
Katolickość.
Źródłem jest Pismo Św., Liturgia i Tradycja Kościoła. Przy ich pomocy nie chcemy dawać się kształtować historii, ale – jak tego chce od nas Papież – sami chcemy tę historię kształtować.
Formacja podstawą działania.
Winna ona zgodnie ze statutem odbywać się w zastępach. Pogubimy ludzi w działaniu, jeśli nie będzie pracy formacyjnej. Stowarzyszenie będzie prężne, jeśli każdy z członków indywidualnie pogłębi swoją wiedzę religijną, zwiąże się z Chrystusem, otworzy na braci i na uświęcanie świata.
Integralność.
Cechą naszego stowarzyszenia jest przyjęcie pewnego stylu życia, który polega na uporządkowaniu siebie – harmonii ducha i ciała; umysłu, woli i uczuć; poszukiwaniu prawdy, dobra i piękna.
Wzorem dla duchowości KSM-u może być Włoska Akcja Katolicka, która wypracowała 4 elementy gwarantujące tożsamość stowarzyszenia:
oratio – modlitwa,
lectio – nauka,
actio – konkretna praca,
oblatio – ofiara, którą składa każdy członek, uczestnik spotkania.
KSM czerpie swoją duchowości z duchowości Kościoła katolickiego, stąd nieodłączną cechą jest myślenie Kościołem, czucie z Kościołem (sentire cum Ecclesia), działanie z Kościołem, uczestniczenie w Jego misji Zbawczej.
ŹRÓDŁO i więcej informacji
- pod linkiem:
https://ksm.org.pl/
Metropolita warszawski abp Adrian Galbas spotkał się z dziennikarzami, youtuberami, podcasterami i przedstawicielami mediów. W wydarzeniu wzięło udział około 200 przedstawicieli z wielu warszawskich i ogólnopolskich redakcji: internetu, gazet drukowanych, rozgłośni radiowych, stacji telewizyjnych i agencji prasowych.
Spotkanie rozpoczęło się od krótkiego wprowadzenia abp. Galbasa, który podkreślił, że współczesne media są nie tylko narzędziem komunikacji, ale także przestrzenią budowania wspólnoty i świadectwa chrześcijańskiego. – „Kościół nie boi się mediów, lecz chce z nimi współpracować. Jako wspólnota wierzących jesteśmy wezwani, by być wiarygodnymi świadkami, a w tym dziennikarze mają kluczową rolę” – powiedział arcybiskup.
Podczas swojej przemowy arcybiskup zwrócił uwagę na potrzebę tworzenia przestrzeni dialogu między Kościołem a opinią publiczną. Jak podkreślił, w dobie szybkich informacji i rosnącej polaryzacji społeczeństwa istotne jest, aby media podejmowały tematy religijne z rzetelnością, empatią i zrozumieniem kontekstu.
Rozmowy o wyzwaniach współczesnych mediów
Po części wstępnej odbył się panel dyskusyjny, w którym udział wzięli zaproszeni dziennikarze. Tematy rozmów oscylowały wokół trzech głównych obszarów:
Rola mediów w budowaniu wizerunku Kościoła – Dyskutowano, jak media wpływają na postrzeganie instytucji kościelnych w społeczeństwie. Abp Galbas podkreślił, że transparentność i otwartość na pytania dziennikarzy są kluczowe w budowaniu zaufania.
Współczesne wyzwania informacyjne – Poruszono problem dezinformacji oraz uproszczonego przekazu, które mogą prowadzić do nieporozumień w relacjonowaniu tematów związanych z wiarą.
Etyka w dziennikarstwie – uczestnicy zgodzili się, że istotą dziennikarstwa jest poszukiwanie prawdy, co wymaga wrażliwości i szacunku wobec osób wierzących i niewierzących.
Perspektywy współpracy
Arcybiskup Galbas zaproponował cykliczne spotkania z przedstawicielami mediów, które mogłyby stać się platformą wymiany doświadczeń i wspólnego wypracowywania najlepszych praktyk w komunikacji. – „Kościół chce być partnerem w rozmowie o wartościach, które kształtują nasze społeczeństwo. Zapraszam was, dziennikarze, do wspólnej drogi” – podsumował.
Zakończenie w duchu jedności
Na zakończenie uczestnicy spotkania mieli okazję do nieformalnych rozmów przy kawie. Dziennikarze zgodnie podkreślali, że wydarzenie było inspirującym doświadczeniem i ważnym krokiem w budowaniu wzajemnego zrozumienia między Kościołem a mediami.
Arcybiskup Galbas pozostawił dziennikarzy z przesłaniem: – „Naszym wspólnym celem jest poszukiwanie prawdy, która prowadzi do pokoju i dobra. Niech ta prawda będzie fundamentem naszej pracy”.
Spotkanie pokazało, że dialog między Kościołem a mediami jest nie tylko możliwy, ale i niezwykle potrzebny, zwłaszcza w czasach dynamicznych przemian społecznych.
ŹRÓDŁO:
https://archwwa.pl/aktualnosci/abp-galbas-kosciol-i-media-musza-sie-wzajemnie-zrozumiec/
Stowarzyszenie Katechetów Świeckich uważa, że rozporządzenie MEN w sprawie organizacji lekcji religii "jest przejawem dyskryminacji" i zamierza je zaskarżyć. Jak zauważyli katecheci świeccy "w szkołach będą nauczane przedmioty nieobowiązkowe, z których jeden będzie faworyzowany (edukacja zdrowotna), a religia oraz etyka postawione w gorszej sytuacji".
Stowarzyszenie uważa, że zmiany zajdą "wbrew stanowisku Kościołów i związków wyznaniowych"
Postuluje, aby "utworzyć w szkołach stanowiska konsultantów do spraw równego traktowania ze względu na wyznawaną wiarę"
Do końca października według danych wskazanych przez MEN pracę straci 10 tys. świeckich katechetów
Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu
W piątek Ministerstwo Edukacji Narodowej poinformowało, że od 1 września 2025 r. religia lub etyka będą się odbywać w wymiarze jednej godziny tygodniowo – bezpośrednio przed obowiązkowymi zajęciami edukacyjnymi ucznia lub bezpośrednio po nich. Rozporządzenie w tej sprawie podpisała ministra edukacji Barbara Nowacka. Wejdzie w życie 1 września 2025 r.
Katecheci przeciwko rozporządzeniu MEN
W poniedziałek stanowisko w tej kwestii przekazało Stowarzyszenie Katechetów Świeckich. Wyraziło w nim swój "stanowczy sprzeciw wobec zredukowania lekcji religii do jednej godziny w tygodniu oraz umieszczania jej w planie lekcji przed lub po przedmiotach obowiązkowych".
Zwróciło uwagę, że wprowadzenie zmian, odbyło się "wbrew stanowisku Kościołów i związków wyznaniowych".
Uczniowie z Podlasia wyznają, dlaczego chcą chodzić na religię. "Mamy spoko księdza"
"Konieczne jest zaskarżenie rozporządzenia do odpowiednich organów oraz przedstawienie problemu dyskryminacji ze względu na przynależność religijną na forum międzynarodowym" – oceniło.
Odniosło się też m.in. do wypowiedzi ministry edukacji Barbary Nowackiej, która powiedziała, że dzięki redukcji lekcji religii "szkoła będzie uczyła i przygotowywała do przyszłego życia, również zawodowego, jak najlepiej".
"Ta wypowiedź może zostać odebrana jako żart, tym bardziej że MEN nie zwiększyło wymiaru nauczania np. języka polskiego, historii, geografii czy przedmiotów artystycznych. W jaki zatem sposób owo lepsze przygotowanie do życia zawodowego – i szerzej – życia w ogóle – ma się odbyć?" – zapytało Stowarzyszenie.
Katecheci zwrócili uwagę, że "od pierwszego września do szkół zostanie wprowadzony nowy nadobowiązkowy przedmiot, który analogicznie jak nauczanie religii i etyki, organizowany będzie na życzenie rodziców, tyle że w wymiarze dwóch godzin tygodniowo".
Katecheci o edukacji zdrowotnej: Przedmiot będzie faworyzowany
"Będą w systemie edukacji zatem trzy przedmioty nieobowiązkowe organizowane na życzenie, ale jedynie w stosunku do edukacji zdrowotnej nie przewiduje się łączenia w grupy międzyoddziałowe i międzyklasowe, nie planuje się łączenia dzieci i młodzieży w różnym wieku i na rozmaitym poziomie rozwoju emocjonalnego i intelektualnego; lekcje te nie będą organizowane przed lub po przedmiotach obowiązkowych, nie planuje się też, aby ocena z nowego przedmiotu nie była wliczana do średniej ocen".
Od września zatem – jak zauważyli katecheci świeccy – "w szkołach będą nauczane przedmioty nieobowiązkowe, z których jeden będzie faworyzowany (edukacja zdrowotna), a religia oraz etyka postawione w gorszej sytuacji".
Warszawscy uczniowie rezygnują z religii. Jedna szkoła się wyłamała
W ocenie katechetów "dyskryminacja uczniów, nauczycieli i rodziców, którzy chcą, by ich dzieci uczęszczały na lekcje religii albo etyki stanie się oczywista".
"Takie działania Ministerstwa Edukacji Narodowej, nakierowane na nierówne traktowanie, w sposób pośredni przyczynić się mogą do wzmacniania społecznych antagonizmów i wykluczania osób związanych z nauczaniem i uczęszczaniem na zajęcia z religii i etyki" – napisało Stowarzyszenie.
W ocenie stowarzyszenia, "dobro młodych ludzi oraz idea wychowania ich w duchu szacunku dla drugiego człowieka, jego odmienności ze względu na przynależność religijną nie przyświeca, niestety, działaniom resortu edukacji".
Katecheci z apelem. Chodzi o "równe traktowanie"
Stowarzyszenie postuluje, aby "utworzyć w szkołach stanowiska konsultantów do spraw równego traktowania ze względu na wyznawaną wiarę i przynależność do Kościołów i związków wyznaniowych lub ich brak w celu zapobiegania i eliminacji dyskryminacji uczniów oraz nauczycieli".
Katecheci poinformowali, że MEN, Rzecznik Praw Dziecka i inne instytucje publiczne "nie chcą spotykać się ze środowiskiem świeckich nauczycieli religii" i od wielu miesięcy nie odpowiadają na ich pisma.
Zwrócili także uwagę, że dyrektorzy szkół "bardzo często odmawiają katechetom, którzy mają uprawnienia do nauczania innych przedmiotów – powierzenia obowiązków nauczycieli innych przedmiotów ze względu na fakt uczenia religii".
Do końca września, a nawet października według danych wskazanych przez MEN pracę straci 10 tys. świeckich katechetów.(...)
ŹRÓDŁO:
https://wiadomosci.onet.pl/kraj/religia-w-szkolach-katecheci-przeciwko-rozporzadzeniu-men/t22jn6y
We wczesnym średniowieczu, pierwszymi muzułmanami którzy dotarli na ziemie polskie byli, podobnie jak w wielu innych regionach świata, kupcy i podróżnicy arabscy. Potwierdzają to archeologiczne znaleziska monet wybijanych przez władców muzułmańskich. Jeden z podróżników Ibrahim ibn Jakub, Żyd pracujący w służbie dyplomatycznej kalifa z Hiszpanii , pozostawił najstarszy opis kraju Mieszka I. Dzieło to znane jest z późniejszego przekazu geografa arabskiego Al-Bakriego.
Jednak historia islamu na ziemiach polskich, której dziedzictwo odczuwamy po dzisiejszy dzień, rozpoczyna się w wieku XIV, wraz z początkami osadnictwa muzułmanów w Wielkim Księstwie Litewskim, związanym z Polską unią. Owymi pierwszymi muzułmanami byli Tatarzy ze Złotej Ordy. Byli to jeńcy, wzięci do niewoli w wyniku wojen Książąt Litewskich ze Złotą Ordą i dobrowolni emigranci, opuszczający swe rodzinne strony z powodu panujących tam okresowo klęsk głodu i walk o władzę, w których nie raz sami brali udział i po przegranej musieli uciekać przed prześladowaniami. Pierwszy potwierdzony historycznie przypadek osadnictwa tatarskiego miał miejsce w 1397 roku, po wyprawie Wielkiego Księcia Witolda w stepy czarnomorskie, na której zdobył wielu jeńców. Później Tatarzy przybywali na Litwę przez XV, XVI i w mniejszym stopniu w XVII wieku. Liczbę Tatarów w XVII w. w Wielkim Księstwie Litewskim i Koronie szacuje się na 15 tysięcy. Podczas bitwy pod Grunwaldem w 1410 r. armię polsko litewską wsparł pretendent do tronu chańskiego w Złotej Ordzie Dżelal-ad-din. Po bitwie wielu jego wojowników pozostało na Litwie. Od początku XVI do lat osiemdziesiątych XX wieku polskimi muzułmanami byli niemal wyłącznie Tatarzy.
Osadnictwo tatarskie od swego początku miało charakter wojskowy. Tatarom nadawano ziemię w zamian za służbę wojskową. Do pierwszych osad tatarskich zalicza się: Kołnołary, Kozakłary, Mereszlany, Prudziany i Sorok Tatary. Znajdowały się one w pobliżu ważnych ośrodków politycznych i gospodarczych, takich jak Wilno, Troki, Grodno, Nowogródek, Kowno, Mińsk, zapewniało to szybką mobilizacje na wypadek wojny. Tatarzy byli społecznością silnie związaną z islamem. Otrzymali względną swobodę religijna, mogli wyznawać islam i w wierze tej wychowywać dzieci, dozwolone były małżeństwa z Rusinkami, Litwinkami, Polkami, wyznającymi prawosławie lub katolicyzm. Zakładano cmentarze na których chowano zgodnie z nakazami islamu. Po otrzymaniu odpowiedniej zgody budowano meczety. Niektórzy pielgrzymowali do Mekki i podróżowali do krajów muzułmańskich. Dopiero Konstytucja 3 Maja 1791 r. potwierdziła muzułmanom wolność wyznania bez praw politycznych. Dopiero Konstytucja Księstwa Warszawskiego z 1807 r., a później Królestwa Polskiego z 1815 r. data muzułmanom pełnie praw politycznych. Tatarzy przyjmowali nowe polskie nazwiska pochodzące od imion swych protoplastów, miejsc zamieszkania lub nazwisk swych chrześcijańskich żon. Później przez wieki muzułmańscy osadnicy, tworząc oddzielne chorągwie, walczyli w wojsku polskim i litewskim, w większości wojen jakie państwa te toczyły. Nie szczędzili krwi by bronić nowo przybranej ojczyzny. Zasłynęli przy tym męstwem i walecznością, przechodząc do chlubnej historii Rzeczypospolitej. W XVI wieku Tatarzy zatracili swój rodzimy język i zaczęli używać na co dzień języka którym mówiło ich otoczenie w nowo przybrałej ojczyźnie tj. języka polskiego, białoruskiego lub litewskiego.
Część ludności tatarskiej na Litwie mieszkała w miastach, trudniąc się rzemiosłem, głównie garbarstwem, furmaństwem (tzn. przewozem ludzi i towarów za pomocą końskich zaprzęgów), hodowlą koni, ogrodnictwem. Zawody te Tatarzy przynieśli ze sobą ze stepu i znad Morza Czarnego – miejsc w których dawniej żyli. Niektórzy pracowali w służbie przy królu i w poselstwach na Krym i do Turcji, jako tłumacze, pisarze i gońcy.
W czasie kontrreformacji sytuacja prawna wyznawców islamu na Litwie pogorszyła się. Zakazano im małżeństw z chrześcijankami, posiadania służby chrześcijańskiej, utrudniano budowę i remont meczetów. Dodatkowo w wyniku licznych wojen w XVII wieku domy i meczety były rabowane i niszczone, ludność Tatarska zubożała i często musiała opuścić swe dotychczasowe miejsca zamieszkania. Skarb państwa zalegał z wypłatą żołdu dla chorągwi tatarskich. Z powodu biedy i złej sytuacji prawnej wyznawców islamu w Rzeczypospolitej Obojga Narodów kilka chorągwi w 1672 r. zbuntowało się i przeszło na stronę turecką. Wydarzenie to nazywa się w historii „Buntem Lipków”. Lipkami nazywano Tatarów z Wołynia i Podola w XVII wieku. By pozyskać dla wojska polskiego rozgoryczonych Tatarów Jan III Sobieski w porozumieniu z sejmem przywrócił Tatarom dawne prawa, a w zamian za zaległy żołd przyznał ziemię w 1679 roku w Studziance, Kruszynianach, Nietupach, Łużanach, Drahlach, Malawiczach, Bohonikach. Jest to początek osadnictwa tatarskiego w obecnych granicach Rzeczypospolitej Polskiej. W Bohonikach i Kruszynianach w województwie podlaskim zachowały się meczety i cmentarze, wybudowane przez tych osadników i ich potomków, czynne do dzisiaj.
W czasach ostatniego króla Rzeczypospolitej Stanisława Augusta Poniatowskiego, Tatarzy kolejny raz dali dowód swej gotowości do poświęceń. Brali oni udział w konfederacji barskiej. W wojnie w1792 roku wzięło udział wielu Tatarów, korpusem armii polskiej dowodził tatarski generał Józef Bielak. Tatarzy uczestniczyli w wielu walkach podczas powstania kościuszkowskiego, m.in. na szańcach Pragi. Po utraceniu przez Polskę niepodległości, muzułmanie razem brali udział w powstaniach niepodległościowych.
Mimo że ludność muzułmańska na olbrzymich terenach carskiej Rosji była dyskryminowana, muzułmanie na ziemiach polskich i litewskich mieli, w czasach zaborów, dużą swobodę religijną. Tatarzy polscy byli grupą preferowaną przez administrację rosyjską na stanowiska urzędnicze i wojskowe. Łatwiejszy był również dla polskich muzułmanów dostęp do szkół. Władze carskie chciały w ten sposób stworzyć z Tatarów muzułmanów lojalną sobie grupę etniczną i kierować nią przeciwko ludności polskiej katolickiej. Tatarzy korzystali z możliwości robienia karier w carskiej armii i administracji, ale nie występowali przeciw swym polskim sąsiadom.
Tatarem, działaczem niepodległościowym był Aleksander Sulkiewicz . W 1892 roku brał udział w tworzeniu Polskiej Partii Socjalistycznej i później do śmierci pozostał jej działaczem, był bliskim współpracownikiem Józefa Piłsudskiego. Będąc urzędnikiem celnym zajmował się przemytem do Polski nielegalnej literatury. To on zorganizował ucieczkę symulującego chorobę psychiczną Józefa Piłsudskiego ze szpitala Świętego Mikołaja w Petersburgu w 1900 roku. Po rozłamie w PPS, Aleksander Sulkiewicz związał się z jej prawicowym odłamem- Frakcją Narodową. Był jednym z założycieli Polskiej Organizacji Narodowej powiecie łódzkim. Aleksander Sulkiewicz zginął w walce w 1916 roku jako żołnierz I Brygady Legionów.
Muzułmanie polscy z zaboru rosyjskiego nie pozostali obojętni wobec innych społeczności muzułmańskich w Rosji Po rewolucji w Petersburgu w 1917 roku powstał Komitet Tatarów Polski, Litwy, Białorusi i Ukrainy, otwarty dla wszystkich muzułmanów byłej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Związek ten włączył się w działalność polityczną trzydziestomilionowej rzeszy muzułmanów w Rosji (nie są to dane oficjalne imperium rosyjskiego gdyż dane oficjalne podawały tylko liczbę muzułmanów w Rosji wynoszącą 16 mln. osób). Mimo małej liczby polscy muzułmanie, wykształceni na rosyjskich uczelniach odegrali dużą rolę w tej działalności. Polskich Tatarów reprezentował w Wszechrosyjskiej Radzie Muzułmańskiej Aleksander Achmatowicz. Z biegiem czasu stał się on jednym z bardziej znanych bojowników o prawa polityczne i kulturalne ludności muzułmańskiej w Rosji. W 1918 roku premierem, ministrem spraw wewnętrznych i naczelnym dowódcą armii Republiki Krymskiej, która ogłosiła swą niepodległość, był Tatar polski Maciej Sulkiewicz. Tatarzy polscy zajmowali również wiele innych ważnych stanowisk w rządzie, sądownictwie, administracji, wojsku, policji w Republice Krymskiej. Po zajęciu Krymu przez Armię Czerwoną wielu z tych działaczy przeniosło się do Azerbejdżanu i tam uczestniczyło w tworzeniu nowej republiki. Po zlikwidowaniu niezależnej Republiki Azerbejdżanu w latach 1920-1921 przez Armię Czerwoną, część Tatarów wróciła do Polski i do II wojny światowej organizowali oni i kierowali działalnością kulturalną polskich muzułmanów.
Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości w granicach polskich zamieszkiwało około pięć i pół tysiąca muzułmanów, większość w województwach Nowogródzkim Wileńskim i Białostockim, mała społeczność muzułmańska mieszkała w Warszawie. Muzułmanie stanowili jedną z najmniejszych grup wyznaniowych w II Rzeczypospolitej. Okres międzywojenny w dziejach islamu na ziemiach polskich odznacza się rozwojem działalności religijnej i kulturalnej. Powołano w 1925 roku funkcję muftiego, kierującego życiem religijnym społeczności muzułmańskiej. W 1925 roku utworzono również Muzułmański Związek Religijny skupiający wszystkich muzułmanów w Polsce, oraz Związek Kulturalno Oświatowy Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej. ZKOTRP był organizacją dążącą do polepszenia sytuacji materialnej i rozwoju życia kulturalnego Tatarów polskich, społeczności nierozerwalnie związanej z islamem. Były wydawane książki i czasopisma. Kilku uczniów muzułmańskich wysłano na naukę do Jugosławii i Egiptu. Muzułmanie polscy w okresie międzywojennym podróżują do krajów, w których zamieszkują większe społeczności muzułmańskie, do Egiptu, Syrii, Maroka, Turcji, Jugosławii, Indii, Arabii Saudyjskiej. Widują się tam ze znanymi osobistościami, biorą udział w nawiązywaniu kontaktów dyplomatycznych przez Polskę z krajami muzułmańskimi. Polscy muzułmanie zostają pracownikami polskiej dyplomacji. W latach trzydziestych odżywa wśród Tatarów muzułmanów tradycja służby wojskowej. W 1933 roku utworzono tatarskie drużyny Związku Strzeleckiego. Od 1936 roku, wszystkich muzułmanów poborowych zaczęto przydzielać do I szwadronu 13 Pułku Ułanów Wileńskich. Jednostka ta wzięła udział w kampanii wrześniowej 1939 roku.
II wojna światowa i okres powojenny mocno zmieniły sytuację muzułmanów w Polsce. Tatarzy polscy byli wysiedlani i przemieszczani na tereny syberyjskie. Niektórzy znaleźli się w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Wielu Tatarów walczyło na froncie zachodnim jako żołnierze II Korpusu Polskiego oraz na froncie wschodnim w I i II Armii Wojska Polskiego.
Po II wojnie światowej wielu Tatarów osiedliło się w Wielkiej Brytanii, powiększyli swoją kolonię w Nowym Jorku (powstała na początku XX w.) oraz zawędrowali aż do Australii. Kilka rodzin osiedliło się w Turcji.
Większość wielowiekowych osad tatarskich pozostała poza granicami Polski. Wielu muzułmanów przeniosło się, w 1945 roku, na ziemie zachodnie jakie otrzymała Polska po II wojnie światowej, do takich miast jak Gdańsk, Gorzów Wielkopolski, Szczecin, Oleśnica, Piła (w latach sześćdziesiątych jednak, wielu z nich przenosiła się na wschód Polski, głównie do Białegostoku). W 1947 roku reaktywowano Muzułmański Związek Religijny. Z czasem w większych skupiskach muzułmańskich powstały nowe gminy wyznaniowe, w Białymstoku, w Gdańsku i w Gorzowie Wielkopolskim, pozostały też trzy gminy przedwojenne, w Bohonikach, Kruszynianach, Warszawie. W czasie wojny zginęła, lub wyemigrowała za granicę inteligencja muzułmanów polskich. Spowodowało to, że życie kulturalne i religijne wyznawców islamu po wojnie nie przyjęło tak dużego rozmachu jak przed wojną. Dodatkowo działalność kulturalna i kontakty z współwyznawcami za granicą były ograniczane przez władze PRL.
Społeczność muzułmańska w Polsce po II wojnie światowej zmieniała się. Muzułmanie przenosili się ze wsi do miast, na większą skalę niż to miało miejsce przed wojną. Powoli zanikały tradycyjne zawody jak garbarstwo i rolnictwo, muzułmanie polscy zawodowo przestali się odróżniać od ludności polskiej innych wyznań. Muzułmanie polscy zatracali niektóre własne obyczaje i coraz bardziej upodabniali się do ogółu ludności polskiej, z którą na co dzień mieli kontakt.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. do mieszkających od wieków w Polsce Tatarów zaczęli dołączać nowi przybysze z krajów muzułmańskich, zwiększając liczebność wyznawców islamu w Polsce. Byli to głównie Arabowie podejmujący studia na polskich uczelniach, w mniejszym stopniu imigranci. Większość z nich po zakończeniu studiów wracała do rodzinnych stron, niektórzy jednak zostawali w Polsce na stałe.
Przemiany ustrojowe w 1989 roku rozpoczęły nowy trwający do dziś okres w dziejach islamu na ziemiach polskich.
Źródło:
https://mzr.pl/historia-islamu-w-polsce/
O kontynuacji "Pasji" mówi się już od dawna. "To duże przedsięwzięcie" - przyznał niedawno Mel Gibson. Jak dodał, chce, aby zdjęcia do produkcji ruszyły w przyszłym roku.
Mel Gibson to jedna z najsławniejszych postaci hollywoodzkiego kina. Znany jest nie tylko ze swojej genialnej gry aktorskiej, ale także ze zmysłu reżyserskiego. Do jednego z jego najwybitniejszych dzieł niewątpliwie zalicza się „Pasję” – dramat filmowy, opowiadający o męce Chrystusa. Film otrzymał trzy nominacje do Oscara.
Od lat zapowiadana jest kolejna część „Pasji”. Mel Gibson gościł niedawno w podcaście Joego Rogana. To tam zdradził kilka szczegółów dotyczących kontynuacji.
Wkrótce mają ruszyć zdjęcia
Jak przyznał sam Mel Gibson, prace nad scenariuszem trwały ponad siedem lat, a wspierali go przy tym jego brat oraz Randall Wallace, z którym pracował już między innymi przy filmie „Braveheart – Waleczne Serce” czy „Byliśmy żołnierzami”.
Dalej reżyser podkreślił, że chciałby, aby prace nad filmem pt. „Zmartwychwstanie Chrystusa” ruszyły już w przyszłym roku. To duże przedsięwzięcie – przyznał w rozmowie z Joe Roganem. Jak dodał chcą, aby „historia nie była tandetna ani zbyt oczywista”. Mamy pomysły, jak to zrobić, jak przedstawić i sfilmować te wydarzenia, aby wywołać u ludzi emocje – powiedział.
Wiemy, kto może zagrać Jezusa
Mel Gibson zapowiedział, że planuje ponownie w roli Jezusa obsadzić aktora Jima Caviezela. Zdradził również, że jego zdaniem, aby dobrze opowiedzieć tę historię „należy zacząć od upadku aniołów”. Co oznacza, że znajdziemy się w innym świecie, w innym wymiarze – mówił. Wynika z tego, że narracja ma obejmować wydarzenia od upadku aniołów do śmierci ostatniego apostoła.
W zeszłym roku media obiegła informacja, że reżyser szuka lokalizacji do filmu. Miał między innymi odwiedzić Maltę i Włochy.
Źródło:
https://stacja7.pl/ze-swiata/wkrotce-rusza-zdjecia-do-kontynuacji-pasji-mel-gibson-zapowiada-znajdziemy-sie-w-innym-swiecie/
Gigantyczne pożary trawiące Kalifornię pochłonęły już wiele tysięcy domów. W pogorzelisku jednego z nich, odkryto coś wyjątkowego. Choć dom spłonął doszczętnie, to figura Matki Bożej i św. Józefa przetrwały!
Od kilku dni w Los Angeles i okolicach szaleje kilka pożarów. Ogień strawił już wiele tysięcy domów. Wśród nich jest także dom rodziny Halpinów.
Kiedy rodzina wróciła na teren posiadłości, aby zobaczysz pogorzelisko, zauważyli coś niezwykłego. Okazał się, że wszystko zamieniło się w zgliszcza, oprócz figury Matki Bożej z Guadalupe, figury św. Józefa i kilku innych!
Choć rodzina straciła w pożarze, cały swój dobytek i lata wspomnień, figury, które przetrwały są dla nich szczególnym znakiem. To niesamowite, jak wszystko zostało spalone, ale figura Matki Bożej i św. Józefa przetrwały w idealnym stanie – mówił ojciec rodziny Peter Halpin w programie „Fox & Friends Weekend” telewizji Fox News.
Żona Petera, Jackie dodała, że kiedy dowiedziała się, że figury przetrwały przeżyła silne emocje. Zrozumiała wtedy, że musi zobaczyć to na własne oczy i podziękować Bogu za to co ocalało i lata spędzone w tym domu. Taka była moja intencja. Pomodlić się i podziękować Bogu, że jesteśmy bezpieczni – powiedziała w wywiadzie.
Film, który stał się wiralem w Internecie
W rozmowie z dziennikarzami rodzina przyznała, że ich dom był poświęcony Najświętszemu Sercu Jezusa. Mimo strasznej tragedii, nie tracili wiary. Swoją wdzięczność postanowili wyrazić śpiewając wyjątkową pieśń „Regina Coeli”.
Jak się okazuje moment ten został uwieczniony na krótkim filmie, który trafił do mediów społecznościowych i stał się wiralem. Peter Haplin przyznał w rozmowie z telewizją Fox News, że ich intencją nie było rozpowszechnianie tego filmu, ale cieszą się z reakcji społeczeństwa. To była po prostu rodzinna sprawa, ale reakcja społeczności była niewiarygodna i tak szczera – powiedział.
Źródło:
https://stacja7.pl/ze-swiata/dom-w-kalifornii-splonal-doszczetnie-ocalala-tylko-figura-matki-bozej/
W całym Kościele będzie to Rok Jubileuszowy, którego hasło brzmi: “Pielgrzymi nadziei”. Papież Franciszek podkreśla znaczenie jubileuszowego odpustu, przeznaczonego zwłaszcza dla zmarłych. Zwraca uwagę, na potrzebę sakramentu spowiedzi i aktów przebaczenia, a także na rolę misjonarzy miłosierdzia, którzy powinni udawać się m.in. do więzień, szpitali, „aby nikt nie był pozbawiony możliwości otrzymania przebaczenia i pocieszenia Boga”. Także polscy katolicy będą pielgrzymować do kościołów wyznaczonych przez swoich biskupów, by uzyskać tam łaski związane z jubileuszem.
Decyzją Senatu rok 2025 będzie Rokiem Ks. prof. Józefa Tischnera. 28 czerwca minie 25 rocznica śmierci wybitnego filozofa, teologa, duszpasterza i publicysty. “Jego etyka solidarności, kluczowa w walce z reżimem komunistycznym w Polsce, również dziś umożliwia głębsze zrozumienie moralnych fundamentów demokracji” – napisali w uchwale senatorowie.
STYCZEŃ
(...) 17 stycznia pod hasłem „Jubileusz: Obwieścicie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców” (Kpł 25,10a) obchodzony będzie XXVIII Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Centralne wydarzenia zaplanowano we Wrocławiu, który posiada bogate dziedzictwo żydowskie, sięgające średniowiecza. Miasto było świadkiem zarówno rozkwitu społeczności żydowskiej po edykcie emancypacyjnym z 1812 roku, jak i tragicznych wydarzeń Zagłady oraz powojennych represji komunistycznych. Wrocławskim obchodom towarzyszyć będzie międzynarodowa konferencja naukowa pod tytułem: „Żydzi i judaizm w historii Kościoła, teologii i praktyce eklezjalnej”. W Dniu Judaizmu do organizacji specjalnej liturgii słowa zachęcane są wszystkie parafie.
W dniach 18-25 stycznia pod hasłem „Czy wierzysz w to?” (J 11,26) obchodzony będzie Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Modlitwy i rozważania zostały przygotowane przez wspólnotę monastyczną Bose w północnych Włoszech. Hasło Tygodnia i tematyka rozważań jest związana z przypadającą w 2025 r. 1700. rocznicą pierwszego soboru powszechnego, który odbył się w Nicei niedaleko Konstantynopola w 325 r. n.e. oraz ze sformułowanym podczas tego soboru Credo, które jest wyrazem wspólnej wiary chrześcijan. Nabożeństwo centralne odbędzie się w czwartek 23 stycznia 2025 r. o godz. 18.00 w ewangelicko-augsburskim kościele Świętej Trójcy w Warszawie (Pl. St. Małachowskiego 1) z racji przypadającej tym dniu 25. rocznicy podpisania przez Kościoły w Polsce deklaracji o wzajemnym uznaniu chrztu – akt ten miał miejsce w tym właśnie kościele 23 stycznia 2000. Kazanie wygłosi metropolita warszawski abp Adrian Galbas SAC.
26 stycznia pod hasłem „Chrześcijanie i muzułmanie: ugasić ogień wojny i zapalić światło pokoju” obchodzony będzie XXV Dzień Islamu w Kościele katolickim w Polsce. Podczas centralnych obchodów przedstawiciele obydwu religii czytać będą Biblię i Koran, modlić się i dyskutować. Inicjatywa polskiego Episkopatu o ustanowieniu Dnia Islamu jest pionierską w skali światowej.
26 stycznia w całym Kościele obchodzona będzie Niedziela Słowa Bożego. Inicjatywa ustanowiona przez Franciszka ma służyć temu aby – jak wyjaśnił papież – “w Ludzie Bożym wzrosła religijna i bliska znajomość Pisma Świętego”. Franciszek ogłosił ustanowienie Niedzieli Słowa Bożego w Liście Apostolskim z 30 września 2019 r. Dokument został podpisany w 1600. rocznicę śmierci św. Hieronima, który przetłumaczył Pismo święte z greki na łacinę. Niedziela Słowa Bożego obchodzona jest w III niedzielę okresu zwykłego. W tym roku przypada ona to 21 stycznia. Papież wskazuje, że Biblia nie może być dziedzictwem tylko nielicznych, ani nie może stać się zbiorem ksiąg dla kilku osób uprzywilejowanych. Wskazuje na znaczenie homilii i apeluje do kapłanów, by poświęcili odpowiednio dużo czasu na jej przygotowanie.
Źródło:
https://archwwa.pl/wiadomosci/co-czeka-kosciol-w-2025-roku-najwazniejsze-wydarzenia/
Duszpasterstwo Ludzi Morza Centrum Stella Maris jest organizacją Kościoła Rzymskokatolickiego, która służy ludziom morza, oferując im gościnność, pomoc socjalną oraz posługę duchową.
Duszpasterstwo Ludzi Morza, działa pod auspicjami Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka.
Krajowym Promotorem Dzieła Duszpasterstwa Ludzi Morza jest Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Ryszard Kasyna.
Występuje na świecie pod angielską nazwą „Apostleship of the Sea” (AOS), bądź też pod łacińskimi nazwami – „Apostolatus Maris” lub „Stella Maris”. Działalność naszej organizacji jest adresowana do grup zawodowych pracujących w wyjątkowo trudnych warunkach, w długotrwałej rozłące z rodziną, z dala od domu i lokalnego Kościoła.
Ludzie morza na całym świecie stanowią społeczność liczącą obecnie około milion pięciuset tysięcy marynarzy floty handlowej i czterdzieści jeden milionów zatrudnionych w rybołówstwie. Należy podkreślić, że w skali światowej 90% towarów przewożonych jest drogą morską.
Problemy tego środowiska wciąż absorbują uwagę Kościoła, gdyż warunki na morzu zawsze pozostają trudne.
Duszpasterstwo Ludzi Morza Centrum Stella Maris w Gdyni otacza troską Ludzi Morza z kraju i zagranicy. Wspiera marynarzy każdej narodowości, bez względu na rasę, kolor skóry, tradycję czy religię. Prowadzi Klub Stella Maris w Gdyni oraz Ośrodek Rekreacyjny Stella Maris na Kaszubach. Klub otwarty jest codziennie, od 16:00-23:00, a także w niedzielę i święta. Jest miejscem wytchnienia, odpoczynku i rekreacji dla ludzi morza ze wszystkich zakątków świata. Zapewnia:
Gościnność – „Miłość i przyjęcie drugiego jest pierwszą i najbardziej skuteczną forma ewangelizacji" (św. Jan Paweł II).
W ramach posługi socjalnej:
Poprzez posługę kapelanów, pracowników oraz wolontariuszy służymy ludziom morza zapewniając:
sport i rekreację,
bezpłatny transport mikrobusem
z portu i do portu,
telewizję kablową i satelitarną,
darmowy dostęp do internetu,
bibliotekę i międzynarodową prasę.
W ramach posługi duchowej:
posługę duchową przez całą dobę,
w Kościele i na statkach,
organizowanie integracyjnych
spotkań świątecznych,
celebrowanie Mszy Świętych
dla marynarzy,
udzielanie porad i informacji
w rozwiązywaniu problemów
osobistych, rodzinnych i zawodowych.
ŹRÓDŁO:
http://www.aos-pl.org/DLM
Na etapie nastolatka dorastające dziecko przeciwstawiało się Tobie, często zastępując Cię rówieśnikami, a nawet unikając relacji z Tobą. Kolejny etap, gdy dzieci stają się dorosłe i opuszczają dom, może okazać się punktem kulminacyjnym takiego zachowania – ostatecznym rozstaniem. A jednak ten okres oznacza początek powrotu do Ciebie jako rodzica.
Robert Havighurst z uniwersytetu w Chicago w swojej książce Zadania rozwojowe w ciągu życia twierdzi: „Ze wszystkich okresów życia to właśnie wczesny okres dojrzałości obfituje w momenty, kiedy możemy uczyć nasze dzieci, ale brakuje w nim wysiłku, by podjąć tę edukację”. Innymi słowy, nasze młode, dorosłe dzieci, zmuszone do gry według nowych dla nich zasad dorosłości, są zmotywowane, by nauczyć się, jak wygrać tę grę, a mimo to społeczeństwo nie jest chętne, by w jakikolwiek sposób je wspomagać.
Havighurst wysuwa hipotezę, że może postrzegamy zadania rozwojowe wczesnej dorosłości jako „ostatni egzamin”, kiedy młodzi dorośli muszą pokazać nam, czego się nauczyli dotychczas, a czyjakolwiek pomoc byłaby oszustwem. Jednakże utrzymuje również: „Jedynie osoba całkowicie pozbawiona ludzkiego współczucia mogłaby popierać ten pogląd, widząc młodego mężczyznę czy też kobietę cierpiących, którzy ponieśli życiową porażkę z braku pomocy, jaką mogła przynieść im edukacja bądź inne źródła wsparcia”. Ci „młodzi mężczyźni i kobiety” to nasze dzieci, a jednym z ważniejszych „innych źródeł wsparcia” jesteśmy my, ich ojcowie.
Powodem, dla którego młodzi dorośli potrzebują pomocy swoich rodziców, jest fakt, że przenoszą się ze społeczności zorganizowanej według wieku do społeczności, w której czynnikiem różnicującym jest status społeczny.
Havighurst wyjaśnia: w okresie dzieciństwa i dojrzewania człowiek wspina się po drabinie wieku, zdobywając nowe przywileje czy też podejmując się nowych obowiązków wraz z każdym wyższym szczeblem. Dziesięciolatek ma pewne przywileje i pewne obowiązki, które pozwalają mu spojrzeć z góry na ośmiolatka, ale również sprawiają, że patrzy z podziwem na dwunastolatka. Wspina się po drabinie wieku szczebel po szczeblu, rok po roku, i wie, że każdy krok dodaje mu prestiżu razem z nowymi obowiązkami oraz przywilejami. Ta gradacja wiekowa zatrzymuje się w naszej kulturze około 16-20 roku życia.
W gronie dorosłych osiągnięcie celów wyznaczonych w życiu nie jest już kwestią dorośnięcia do nich, tak jak to było wcześniej. Musimy mieć strategię opartą na zrozumieniu nowej przestrzeni. Może być ona opracowana jedynie w wyniku zapoznania się z nowym terenem. Trwa to kilka lat. W społeczeństwie ludzi dorosłych prestiż i władza nie są zależne od wieku, ale od umiejętności, siły, mądrości i kontaktów rodzinnych. Początkujący dorosły zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że nie będzie w stanie dostać tego od swoich rówieśników, z którymi wciąż się identyfikuje. Prawdopodobnie wtedy zwróci się do Ciebie, swojego ojca. Możesz pomóc mu w zdobyciu odpowiednich umiejętności nawet wtedy, gdy będzie chodziło o wybór szkoły, uczelni, pierwszej pracy. Możesz wesprzeć tego młodego człowieka, będąc jego największym fanem. Tym samym dasz mu wielką siłę emocjonalną. Możesz przekazać swoją mądrość: „Synu, czy myślałeś już może, jaka powinna być twoja żona?”. Możesz również podzielić się swoimi kontaktami: „Sądzę, że powinieneś poznać tę osobę”.
Havighurst wymienia 8 zadań rozwojowych dla młodego dorosłego:
Wybór partnera.
Odkrywanie życia w małżeństwie.
Założenie rodziny.
Dochowanie się potomstwa.
Zarządzanie domem.
Podjęcie pracy zawodowej.
Wypełnianie obowiązków obywatelskich.
Nawiązywanie nowych kontaktów towarzyskich.
W każdym z tych zadań jest miejsce na wsparcie i pomoc ze strony ojca.
Tekst jest fragmentem książki Kena Canfielda Na wodach dorosłości. Dla ojców dzieci pełnoletnich. Książka dostępna w TatoSklepie także w wersji e-booka oraz audiobooka (czyta Paweł Królikowski).
Źródło:
https://tato.net/czytelnia/artykul/gdy-twoje-dziecko-wyplywa-na-wody-doroslosci
OGÓLNA KLAUZULA INFORMACYJNA
DOTYCZĄCA STANDARDÓW OCHRONY DZIECI
W DUSZPASTERSTWIE PARAFIALNYM
W związku z wejściem w życie ustawy
dotyczącej ochrony dzieci, w naszej
parafii zostały opracowane zasady,
które mają się przyczynić do tworzenia
bezpiecznego środowiska parafialnego
w taki sposób, by każdy mógł się
czuć dobrze, był akceptowany i szanowany.
Standardy określające sposoby zachowań,
jak również sposoby reagowania
na krzywdę lub niestosowne zachowanie
są udostępnione w kancelarii
i na stronie internetowej naszej parafii.
W parafii wskazano również Osobę Zaufania,
której dane są podane w gablocie parafialnej
i na stronie internetowej. Jest to osoba,
do której można się zwracać
w przypadkach dostrzeżenia krzywdy.
Wyciąg ze Standardów Ochrony dzieci
w duszpasterstwie parafialnym.
Rozdział VI
Osoby odpowiedzialne za przyjmowanie
zgłoszeń o zdarzeniach krzywdzenia dzieci
1. Osoba zaufana
– imię i nazwisko, kontakt;
Ks. Wojciech Jędrysiak
Telefon:
+48 22 756 16 48;
parafiamrokow@gmail.com
2. Proboszcz
– imię i nazwisko, kontakt:
Ks. Wojciech Jędrysiak
Telefon:
+48 22 756 16 48;
parafiamrokow@gmail.com
3. Osoby odpowiedzialne
za przyjmowanie zgłoszeń
o zdarzeniach krzywdzenia dzieci:
Ks. Wojciech Jędrysiak
Telefon:
+48 22 756 16 48;
parafiamrokow@gmail.com
4. Jeśli jakakolwiek osoba dorosła
zaangażowana w pracę duszpasterską
w parafii dowie się od dziecka,
że doświadcza ono przemocy, automatycznie
ma obowiązek zastosowania się
do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym,
że każdy, kto dowie się o popełnieniu
przestępstwa ściganego z urzędu,
ma społeczny obowiązek zawiadomić
o tym prokuratora lub policję.