W NIEDZIELĘ 11. LISTOPADA
(1) Na każdej mszy będziemy modlić się za Ojczyznę,
i polskich Patriotów w kraju i za granicą,
podziękujemy Bogu za długo oczekiwany dar wolności.
Przed mszą zaśpiewamy kilka pieśni patriotycznych.
Po każdej mszy będziemy śpiewać Hymn Polski.
(2) Jest to już 32. niedziela zwykła.
(3) Na mszy o 10.oo pomodlimy się o zbawienie duszy
św. p. Władysława Wiśniewskiego z Jastrzębca
w tydzień po pogrzebie
(4) Więcej o Liturgii Słowa tej niedzieli przeczytasz poniżej:
https://stacja7.pl/jutro-niedziela/jutro-niedziela-xxxii-zwykla-b/
(5) Zachęcamy do wywieszenia flag i udziału w licznych
uroczystościach tego dnia w Warszawie i okolicach.
Oficjalny informator - https://niepodlegla.gov.pl/aktualnosci/
(6) Tego dnia o 16.oo w GOK Tarczyn odbędzie się
recital szopenowski. Wstęp wolny.
PRZEZ CAŁY LISTOPAD, we mszy gregoriańskiej,
modlimy się za naszych Zmarłych,
których poleciliście w Wypominkach parafialnych.
Zapraszamy codziennie na wspólną modlitwę!
PROSIMY ZAMYKAĆ ZA SOBĄ DRZWI WEJŚCIOWE!
Kościół jest już ogrzewany.
PORZĄDEK MSZY W TYGODNIU w listopadzie:
WE WTORKI I CZWARTKI o godz. 8.oo RANO.
W te dni nie będzie mszy o 17.oo.
W pozostałe dni tygodnia (pon, śr, pt i sob)
msze wieczorne są bez zmian o godz. 17.oo
W poniedziałek 12.11
św. Jozafata, biskupa i męczennika
We wtorek 13.11
świętych Benedykta, Jana,
Mateusza, Izaaka i Krystyna,
pierwszych męczenników Polski
We wtorek, 13 listopada,
w bazylice Św. Jana Chrzciciela w Warszawie
odbędzie się Modlitwa Bez Granic w intencji
rychłej beatyfikacji Sługi Bożego Roberta Schumana
i powrotu Europy do chrześcijańskich korzeni.
Rozpoczęcie Mszą Świętą o godz. 19.00.
W ŚRODĘ 14 listopada:
(1) msza z Nowenną do Matki Bożej o 17.oo
(2) O 9.3o rano SPOTKANIE BIBLIJNE KOBIET.
Zachęcamy do udziału młode Mamy i wszystkie Panie,
które mają chęć ubogacić swoje życie Słowem Bożym
i energią wspólnoty. Na prośbę samych Uczestniczek
spotkania są teraz co tydzień.
W piątek 16.11
wspomnienie rocznicy poświęcenia
Rzymskich bazylik św. Apostołów Piotra i Pawła
W sobotę 17.11
św. Elżbiety Węgierskiej, zakonnicy
W NIEDZIELĘ 18. LISTOPADA
(1) 33. niedziela zwykła
(2) Tydzień przed uroczystością Chrystusa Króla,
w Kościele Powszechnym obchodzimy Światowy Dzień Ubogich.
W tym roku Dzień ten będzie obchodzony pod hasłem
Biedak zawołał, a Pan go usłyszał (Ps 34,7)
W NIEDZIELĘ 25. LISTOPADA
(1) Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata,
(2) Zakończenie roku liturgicznego - po Sumie o 12.oo
nabożeństwo adoracyjne do Serca Bożego
(3) Po mszy o 10.oo trzecie SPOTKANIE DZIECI i RODZICÓW
PRZYGOTOWUJĄCYCH SIĘ DO I KOMUNII ŚWIĘTEJ.
SPOTKANIA SĄ W KAŻDĄ CZWARTĄ NIEDZIELĘ MIESIĄCA
Oglądaj wiadomości o życiu Kościoła online:
http://warszawa.tvp.pl/17673045/kosciol-z-bliska
Zachęcamy do lektury opisu
OBRZĘDÓW MSZY ŚWIĘTEJ
poniżej - w cotygodniowej serii artykułów.
KANCELARIA PARAFIALNA
Ks. Proboszcz przyjmuje w kancelarii
w poniedziałki, środy i piątki
od 16.oo i potem po mszy - do 19.oo.
*OSTATNIE POŻEGNANIE*
W tym tygodniu pożegnaliśmy trzech Parafian:
św. p. Mariana Małeckiego,
św. p. Zdzisława Marczaka,
św. p. Bogusława Reterskiego.
Poniżej podajemy terminy mszy za Zmarłych:
-za św. p. Bogusława Reterskiego
2 niedziele: 18.11 o 8.oo i 9.12 o 8.oo;
-za św. p. Mariana Małeckiego
2 niedziele: 18.11 o 10.oo i 9.12 o 12.oo;
-za św. p. Zdzisława Marczaka i żonę Barbarę
16.11 (pt) o 17.oo i 7.12 ( pt) o 17.oo.
*Wieczny odpoczynek racz Im dać, Panie!
Drogim Parafianom i Gościom życzymy
umiłowania naszej lokalnej Ojczyzny
i wzajemnej, nieustającej troski o wspólne dobro!
Ewangelia (Mk 12, 38-44)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jezus nauczając mówił do zgromadzonych:
„Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.
13 listopada obchodzimy wspomnienie Świętych Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna, pierwszych męczenników Polski.
W 1001 r. zaprzyjaźniony z księciem Bolesławem Chrobrym cesarz niemiecki Otton III zaproponował założenie na naszych ziemiach klasztoru, który głosiłby Słowianom Słowo Boże. Cesarz postanowił wykorzystać do zamierzonego dzieła swego krewniaka – biskupa Brunona z Kwerfurtu, wiernego towarzysza św. Wojciecha, znającego ziemie Słowian. Brunon wybrał do pomocy w przeprowadzeniu misji brata Benedykta.
Benedykt z Petreum (ur. 970) pochodził z zamożnej włoskiej rodziny z Benewentu. Rodzice przeznaczyli go do stanu duchownego już jako małego chłopca. Liczyli na to, że zostanie kapłanem diecezjalnym. Benedykt wybrał jednak życie pustelnicze. Po pewnym czasie przyłączył się do św. Romualda. Zaprzyjaźnił się z innym pustelnikiem – starszym od niego o 30 lat Janem, mieszkającym na zboczu Monte Cassino.
Jan z Wenecji (ur. 940) pochodził z rodziny patrycjuszów weneckich. Z dożą Piotrem I Orseolo potajemnie opuścił Wenecję, udając się do opactwa benedyktyńskiego w Cusan koło Perpignan. Była to jedna z sensacji średniowiecza. Tam pędzili życie pustelnicze. Po pewnym czasie opuścili opactwo. Jan udał się do św. Romualda, tam zaprzyjaźnił się z Benedyktem. Odznaczał się stanowczością, skutecznością w działaniu i wysoką kulturą. Obaj przez pewien czas byli eremitami.
Benedykt i Jan, po przybyciu na dwór Bolesława Chrobrego w początkach 1002 r., założyli pustelnię na terenie, który im podarował król – we wsi Święty Wojciech (obecnie Wojciechowo) pod Międzyrzeczem. Wkrótce dołączyli do nich Polacy możnego rodu (może nawet książęcego): żarliwi religijnie rodzeni bracia Mateusz i Izaak – nowicjusze, oraz Krystyn – klasztorny sługa, pochodzący prawdopodobnie z pobliskiej wsi.
Szóstym zakonnikiem był Barnaba, który wraz z Benedyktem i Janem przybył do Polski z Włoch. Uniknął męczeństwa i według ustnej tradycji resztę życia spędził u kamedułów.
Eremici zobowiązali się do pustelniczego trybu życia, a przede wszystkim do prowadzenia pracy misyjnej. Benedykt i Jan nauczyli się nawet języka polskiego. Cały czas jednak czekali na biskupa Brunona z Kwerfurtu. Miał on wraz z nimi przybyć do Polski, ale wyruszył do Rzymu po papieskie zezwolenie na prowadzenie misji. Tracący cierpliwość Benedykt wyruszył na spotkanie Brunona, ze względu jednak na zawieruchę polityczną, jaką wywołała śmierć cesarza Ottona III (w styczniu 1002 r.), postanowił wrócić do klasztoru, polecając dalsze poszukiwania Brunona młodemu mnichowi Barnabie. Posłaniec nie wracał. W listopadzie 1003 r. Benedykt i współbracia zaczęli odczuwać niepokój o niego. Nie dane im jednak było doczekać Barnaby.
W nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. zostali napadnięci przez zbójców i wymordowani. Pierwsze ciosy mieczem otrzymał Jan, po nim zginął Benedykt. Izaaka zamordowano w celi obok. Mateusz zginął przeszyty oszczepami, gdy wybiegł z celi w stronę kościoła. Mieszkający oddzielnie Krystyn próbował jeszcze bronić klasztoru, ale i on podzielił los towarzyszy. Prawdopodobnie powód napadu był rabunkowy, ponieważ zakonnicy otrzymali od Chrobrego środki w srebrze na prowadzenie misji.
Kult męczenników zaczął się już od ich pogrzebu, na który przybył biskup poznański Unger. Wkrótce potem, w 1006 r., św. Brunon napisał „Żywot pięciu braci męczenników”. Są to pierwsi męczennicy polscy wyniesieni na ołtarze. W poczet świętych wpisał ich Jan XVIII. Patronują diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. W archidiecezji poznańskiej i włocławskiej ich pamiątkę obchodzi się jako święto.
Relikwie świętych znajdują się w wielu kościołach w Polsce, a także we Włoszech (Ascoli) i w Czechach, gdzie czczone są w katedrze św. Wita na Hradczanach.
Źródło:
http://dziennikparafialny.pl/2013/wspomnienie-swietych-benedykta-jana-mateusza-izaaka-i-krystyna/
Papież Franciszek przesłał na ręce abpa Stanisława Gądeckiego, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski list z okazji 100 rocznicy odzyskania niepodległości.
Do Czcigodnego Brata
Jego Ekscelencji Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego
Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski
Sto lat temu, w dniu 11 listopada, Polska odzyskała niepodległość. Wraz z zakończeniem I wojny światowej zamknął się okres dominacji rosyjskiej, pruskiej i austriackiej nad narodem, który przed rozbiorami współtworzył historię chrześcijańskiej Europy, wnosząc całe bogactwo własnej, szlachetnej kultury i duchowości. Odzyskanie suwerenności było okupione poświęceniem wielu synów Polski, którzy gotowi byli poświęcić swą wolność osobistą, swoje dobra, a nawet życie, na rzecz utraconej Ojczyzny. Dążenie do wolności „opierali na nadziei, płynącej z głębokiej wiary w pomoc Boga, który jest Panem dziejów ludzi i narodów. Ta wiara była oparciem również wtedy, gdy po odzyskaniu niepodległości trzeba było szukać jedności pomimo różnic, aby wspólnymi siłami odbudowywać kraj i bronić jego granic” (Jan Paweł II, 11.11.1998).
Wraz z Kościołem w Polsce i wszystkimi Polakami dziękuję Bogu za to, że wspierał swoją łaską i mocą kolejne pokolenia, i sprawił, że przed stu laty spełniła się ich nadzieja na wolność i nie utracili jej, mimo kolejnych, bolesnych doświadczeń dziejowych, związanych z II wojną światową, nazistowską okupacją komunistycznym reżimem.
Podejmując modlitwę św. Jana Pawła II, szczególnego świadka tego stulecia, proszę Boga o łaskę wiary, nadziei i miłości dla wszystkich Polaków, aby w jedności i pokoju dobrze korzystali z tak cennego daru wolności. Niech opieka Maryi, jasnogórskiej Królowej Polski, zawsze towarzyszy Waszej Ojczyźnie i wszystkim Polakom! Niech Boża Opatrzność darzy naród polski pokojem i pomyślnością teraz i w przyszłości! Boże błogosławieństwo niech zawsze będzie z Wami!
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2018-11/papiez-list-100lat-niepodleglosc-polska.html
Celebrowanie Kongresu Eucharystycznego oznacza współpracę z Łaską Bożą, aby rozsiewać poprzez modlitwę i działanie „kulturę eucharystyczną”, to znaczy sposób myślenia i postępowania oparty na tym Sakramencie, ale jednocześnie uobecnianie go także poza kontekstem kościelnym - powiedział Papież Franciszek do uczestników posiedzenia Papieskiego Komitetu ds. Kongresów Eucharystycznych. Kolejny Kongres odbędzie się w Budapeszcie w 2020 roku.
Ojciec Święty przypomniał, że celebrowanie Mszy staje się miejscem dojrzewania postaw, które rodzą kulturę eucharystyczną. Wzywa ona do przekształcania w gesty i postawy życiowe łaski Chrystusa, który wydał się do końca dla zbawienia człowieka. Pierwszą z tych postaw jest komunia. Odprawianie pamiątki Pana, podczas której karmimy się Jego Ciałem i Jego Krwią daje początek komunii z Nim i komunii wiernych pomiędzy sobą oraz łączy się z wezwaniem misyjnym. Drugą postawą wynikającą z Eucharystii jest służba.
Papież – wylewać balsam miłosierdzia
“ Powracając nieustannie do «sali na górze», tego łona Kościoła, gdzie Jezus obmył stopy swoim uczniom, chrześcijanie służą sprawie Ewangelii, wchodząc w miejsca naznaczone słabością i krzyżem, aby w nich uczestniczyć oraz je uzdrawiać – podkreślił Papież. – Jest wiele sytuacji w Kościele i społeczeństwie, na które trzeba wylewać balsam miłosierdzia, zarówno co do ciała, jak i co do duszy: są rodziny w potrzebie, młodzi i dorośli bez pracy, osamotnieni chorzy i starsi, migranci dotknięci zmęczeniem i przemocą oraz inne ludzkie biedy. ”
W wielu miejscach życia poranionej ludzkości – przypomniał Franciszek – chrześcijanie celebrują pamiątkę Krzyża oraz czynią żywą i widzialną Ewangelię Sługi Jezusa, wydającego się z miłości. Ochrzczeni zasiewają w ten sposób kulturę eucharystyczną, stając się sługami biednych, nie w imię ideologii, ale w imię samej Ewangelii. Trzecim słowem, które życie Eucharystią wydobywa na zewnątrz jest miłosierdzie. Ona jest źródłem, z którego wypływa ocean miłosierdzia rozlewający się na całą ziemię.
Papież – budzenie kultury eucharystycznej
“ Eucharystia jest tajemnicą paschalną, która zdolna jest wpływać pozytywnie nie tylko na pojedynczych ochrzczonych, ale na ziemskie miasto, w którym się żyje i pracuje. Eucharystia jest źródłem zbawienia, ale powinna przekładać się także na kulturę eucharystyczną zdolną inspirować ludzi dobrej woli na polu miłosierdzia, solidarności, pokoju, rodziny oraz troski o stworzenie – powiedział na zakończenie Franciszek. ”
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2018-11/papa-kongres-eucharystyczny-budapeszt.html
Stolica Apostolska zatwierdziła na zasadzie beatyfikacji równoważnej kult sługi Bożego Michała Giedroycia, średniowiecznego patrona zakrystianów.
Bł. Michał urodził się w 1425 r. w Giedrojciach koło Wilna. Pochodził z rodziny kniaziów litewskich. W młodości dużo chorował i był niepełnosprawny. W wieku 35 lat wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty. Wysłano go do klasztoru przy kościele św. Marka w Krakowie, gdzie spędził resztę życia i gdzie został też pochowany.
Na Akademii Krakowskiej uzyskał tytuł bakałarza teologii. Święceń kapłańskich jednak nie przyjął. Posługiwał jako zakrystian. Prowadził bardzo surowy tryb życia, dużo się modlił. Zmarł w opinii świętości w 1485 r. Był czczony jako błogosławiony, jednakże oficjalne starania o jego beatyfikacje zakończyły się niepowodzeniem. Wznowiono je w XX w. dzięki staraniom ks. Wacława Świerzawskiego, ówczesnego proboszcza w kościele św. Marka.
“To była osoba, która będąc jeszcze na Litwie, nie mogła mieć jakiegoś przewodnika duchowego – powiedziała Radiu Watykańskiemu s. Adelajda Sielepin. – Był to człowiek kulawy, nie mógł się poruszać daleko. Wyróżniało go zdeterminowane przylgnięcie do Chrystusa, wierność, modlitwa, wielka dyscyplina w refleksji nad Chrystusem, a także pomoc ludziom, jego wielka wrażliwość.
Wiemy, że ręcznie wytwarzał puszki na Hostie, aby kapłan mógł nosić chorym Jezusa. To świadczy o jego wielkim wyczuciu, co naprawdę osobie cierpiącej jest potrzebne: nade wszystko bliskość Chrystusa. Jego pobyt w Krakowie sprowadzał się do tego, że był on pomocnikiem zakrystiana, ale nie chodziło tu jedynie o pieczę o kościół, o świątynię, którą cenił jako miejsce spotkania z Bogiem. Liczyła się przede wszystkim sama obecność Chrystusa, której się oddawał, przebywając w kościele na modlitwie, uprzątając kościół i rozmawiając z ludźmi, którzy do niego przychodzili i rozpoznawszy jego wielką świętość, prosili go o wstawiennictwo z wielkim skutkiem”
Źródła:
https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2018-11/papiez-zatwierdzil-kult-bl-michala-giedroyca.html
https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2018-11/michal-giedroyc-zawierzenie-adelajda-jadwizanka.html
W Watykanie powstaje Międzynarodowe Obserwatorium ds. Cyberprzemocy. Jego głównym zadaniem będzie zapobieganie i zwalczanie tego zjawiska, które z każdym rokiem przybiera na sile.
Obserwatorium, to wspólne dzieło Papieża Franciszka, fundacji edukacyjno-społecznej Scholas Occurrentes oraz fundacji im. Caroliny Picchio, zajmującej się ochroną nieletnich w sieci, która upamiętnia pierwszą włoską ofiarę cyberprzemocy.
Nowa watykańska inicjatywa zostanie zaprezentowana na światowym kongresie poświęconym cyberprzemocy, wiosną 2019 roku. Aby dobrze przygotować się do tego wydarzenia, w Castel Gandolfo odbywa się właśnie spotkanie ekspertów i młodzieży. Wspólnie omawiają problem przemocy w sieci i śledzą aktualny stan wiedzy na ten temat. Wynikiem tego spotkania będzie ogólnoświatowa ankieta, która pomoże zbadać skalę tego zjawiska, istniejące przepisy i ich skutki, a także metody zapobiegania przemocy w sieci.
W Polsce o problemie cyberprzemocy zrobiło się głośno w 2006 r. za sprawą gdańskiej gimnazjalistki. Została skrzywdzona przez kolegów z klasy, którzy całe zajście nagrali telefonem komórkowym i zagrozili opublikowaniem go w Internecie. Dziewczyna nie wytrzymała presji i popełniła samobójstwo. Skala zjawiska jest bardzo poważna. Według raportu NIK z 2017 r., w naszym kraju co drugi internauta w wieku 12-17 lat przyznał, że miał do czynienia z cyberprzemocą.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2018-11/watykan-wlacza-sie-w-walke-z-cyberprzemoca.html
„Czy żadna z tych leniwych, nic nie znaczących osób, które mam na utrzymaniu, nie wyzwoli mnie z tego buntowniczego księdza?” – te słowa miał wypowiedzieć, według kronik, Henryk II Plantagenet i miały być one, dla czterech jego rycerzy, zachętą do zamordowania w 1170 r. Tomasza Becketa, arcybiskupa Canterbury. Choć od pewnego momentu w historii niewiele pozostało ze szczątków świętego to Watykan, od ponad pięciu wieków, przechowuje tunikę nasączoną krwią tego męczennika.
Zakrwawiona tunika św. Tomasza Becketa ma powrócić do Anglii w związku z 850. rocznicą jego zabójstwa w katedrze Canterbury oraz 800. rocznicą utworzenia jego sanktuarium. Jak do tej pory była ona przechowywana w rzymskiej bazylice Matki Bożej Większej. Relikwia uniknęła zniszczenia dzięki Henrykowi VII, który ofiarował ją papieżowi na 50 lat przed Aktem Supremacji i odłączeniem się Kościoła anglikańskiego dokonanym przez jego syna Henryka VIII.
Tomasz Becket wielokrotnie naraził się ówczesnemu królowi Anglii m.in. sprzeciwiając się prawom, które poddawały Kościół pod wpływ państwa i ograniczały jego związek z Rzymem. Hierarcha został zamordowany przez królewskich rycerzy podczas nieszporów w katedrze Canterbury. Zabójstwo arcybiskupa wstrząsnęło do głębi katolicką Europą, szczególnie, że przez wiele lat był on uważany za przyjaciela króla Henryka II.
Trzy lata po śmierci papież Aleksander III kanonizował Becketa, a Canterbury stało się narodowym sanktuarium, do którego pielgrzymowały tysiące wiernych z całego kontynentu. Działo się tak do 1538 r., kiedy to Henryk VIII nakazał zburzenie sanktuarium oraz zniszczenie kości świętego męczennika, zakazując jednocześnie jakichkolwiek wzmianek o nim.
Dziś Canterbury stara się, aby nasączona krwią świętego tunika, została wypożyczona przez Watykan ze względu na jubileusze związane z patronem Anglii. W 2020 r. zarówno wspólnota katolicka, jak i anglikańska dla podkreślenia wagi rocznic sprawować będą uroczystą liturgię oraz zorganizują wystawę przedmiotów związanych ze św. Tomaszem Becketem.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/swiat/news/2018-11/tomasz-becket-zakrwawiona-tunika.html
Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży rozpoczyna realizację projektu „Polak z sercem”. Akcja powstała z myślą o potrzebujących wsparcia młodych Polakach mieszkających za wschodnią granicą, na Białorusi i Ukrainie.
„Akcja «Polak z sercem» to konkretny wymiar pomocy dla młodych mieszkających na Ukrainie i Białorusi, a chodzi mianowicie o zbiórkę żywności, produktów żywnościowych z długim terminem ważności oraz środków czystości, ale także zbiórkę funduszy na organizację wakacji, aby ci młodzi stamtąd przyjechali do nas do Polski, żeby mogli pobyć ze swoimi rówieśnikami, doświadczyć kultury, gościnności polskiej i z Bogiem spędzić wakacyjny czas” - mówi Patryk Czech, przewodniczący Prezydium Krajowej Rady KSM.
Zbiórka produktów trwać będzie od 11 do 25 listopada. Jednocześnie zbierane są fundusze na organizację letniego wypoczynku. Aby wesprzeć tę inicjatywę wystarczy wysłać SMS o treści „Pomoc” na numer 72 405 - koszt to 2,46 zł z VAT.
Więcej informacji na stronie ksm.org.pl.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/swiat/news/2018-11/polska-ukraina-bialorus-pomoc-mlodziez.html
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku kard. Edmund Dalbor zaczął używać zakazanego przez Prusaków tytułu prymasa Polski. Jednocześnie w Warszawie funkcjonował prymas Królestwa Polskiego. Pytanie, który z hierarchów jest faktycznie prymasem, było nieuchronne.
W pierwszych latach rządów Edmunda Dalbora nikt jego pierwszeństwa w Kościele w Polsce nie kwestionował. Podpis arcybiskupa – jeszcze jako nominata – widnieje na pierwszym miejscu pod listem biskupów polskich ze wszystkich trzech zaborów skierowanym do „episkopatu całego świata katolickiego” z prośbą o modlitwę i materialne wsparcie dla ofiar wojny na ziemiach polskich. Jako pierwszy kard. Dalbor podpisał się także pod telegramem wysłanym do papieża Benedykta XV z okazji obchodów 100-lecia powstania metropolii warszawskiej w 1917 roku. Trudności ze wskazaniem pierwszeństwa dawały już jednak o sobie znać.
Na inauguracji wspomnianych obchodów jubileuszowych archidiecezji warszawskiej obaj hierarchowie – abp Dalbor i abp Kakowski – nie będący jeszcze wtedy kardynałami, założyli przysługujące im z racji prymasostwa purpurowe szaty. Dodatkowo arcybiskup warszawski w myśl zaleceń papieża objął opieką przybyłego do metropolii warszawskiej wizytatora apostolskiego abp. Achille Rattiego (od 1919 roku nuncjusza apostolskiego) późniejszego papieża Piusa XI, który przewodniczył pierwszej zwołanej po odzyskaniu niepodległości Konferencji Episkopatu Polski w grudniu 1818 roku. Uczestniczyli w niej obaj hierarchowie. Obaj wzięli także udział w uroczystym otwarciu Sejmu w lutym 1919 roku. Abp Kakowski odprawił nabożeństwo w katedrze, a abp Edmund Dalbor poświęcił gmach parlamentu.
W Gnieźnie czy w Warszawie?
Kwestię pierwszeństwa dyskutowano początkowo jedynie w łonie Episkopatu. Z czasem przeniknęła ona jednak także do sfery publicznej. Pytanie, kto faktycznie jest prymasem Polski, zaczęto zadawać na łamach prasy. Ukazało się kilka artykułów na ten temat sugerujących rozwiązania prymasowskiego węzła gordyjskiego. W gazecie „Głos Narodu” anonimowy autor pisał: „Mało kto nawet wiedział o tym, że arcybiskupi warszawscy mają prawo do tytułu prymasa i dopiero stuletni jubileusz archidiecezji warszawskiej (…) przypomniał naszej pamięci dokument Piusa VII”. W Poznaniu zaś ks. Stanisław Okoniewski, późniejszy biskup chełmiński, opublikował w Księgarni św. Wojciecha 14-stronicową broszurę pt. „Kto jest prymasem Polski?”, w której uzasadniał, że tytuł ten przysługuje jedynie arcybiskupowi gnieźnieńskiemu.
Temat był też obecny na Konferencji Episkopatu Polski zwołanej w dniach 26-30 sierpnia 1919 roku w Gnieźnie. W czasie zjazdu biskupi uchwalili m.in. „Regulamin Zjazdu Biskupów”, który stanowił, że zjazdy biskupów polskich zwołuje prymas, arcybiskup gnieźnieński i poznański. Godność prymasowską arcybiskupów gnieźnieńskich Episkopat podkreślił także w liście do Ojca Świętego, pisząc, że biskupi zebrali się u grobu św. Wojciecha, fundamentu metropolii gnieźnieńskiej, do której przyłączona jest godność prymasa Polski. Tym tytułem kard. Dalbor podpisywał się też na wszystkich pismach wychodzących od Episkopatu.
Źródło:
http://archidiecezja.warszawa.pl/wiadomosci/gniezno-czy-warszawa-kwestia-prymasostwa-doby-odrodzenia-polski/
W sobotę 17 listopada w Warszawie na Ochocie odbędzie się IX edycja Pucharu Metropolity Warszawskiego w tym roku rozgrywanego wyjątkowo w ramach Pucharu Polski Wyższych Seminariów Duchownych i Zakonnych • W Turnieju weźmie udział 12 drużyn z całego kraju, by w duchu sportowej rywalizacji konkurować o Puchar Metropolity i Puchar Polski.
W Turnieju weźmie udział ponad 100 zawodników. Oprócz gospodarzy z Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie swoją obecność potwierdziło 11 drużyn z seminariów: Archidiecezjalnego Seminarium Misyjnego Redemptoris Mater w Warszawie, WSD Diecezji Warszawsko-Praskiej, WSD w Przemyślu, WSD w Siedlcach, WSD w Kielcach, Archidiecezjalne Seminarium Duchowne w Gdansku-Oliwie, WSD Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej, WSD w Drohiczynie, WSD Księży Marianów w Lublinie, Kolegium Filozoficzno-Teologcznego Ojców Dominikanów w Krakowie, WSD Ojców Franciszkanów we Wrocławiu.
Drużyny zostaną podzielone na 4 grupy po 3 drużyny w każdej. Do fazy ćwierćfinałowej przejdą po dwie najlepsze drużyny. Później rozgrywki toczyć się będą systemem pucharowym.
Zwycięska drużyna otrzyma Puchar Metropolity Warszawskiego. Zwyczajowo jest on przechodni, ale może go zatrzymać drużyna, która trzy razy z rzędu wygra turniej. Tak zdarzyło się w przypadku drużyny warszawskiego seminarium – zwycięzcy turnieju w 2015, 2016 i 2017, dlatego w tym roku trofeum będzie nowe.
W skład piłkarskiej reprezentacji warszawskiego seminarium wchodzi 5 zawodników podstawowych i 4 rezerwowych, choć szeroka kadra liczy w sumie kilkunastu kleryków. Najliczniejsi w tym gronie, i zarazem z największym doświadczeniem na zawodach są klerycy V roku. W drużynie gra też trzech alumnów II roku, jeden z III roku, trzech diakonów oraz jeden z księży-ojców duchownych. Trenerem jest kleryk V roku, który z powodu kontuzji nie może wspierać kolegów na boisku, ale dzieli się swoim wieloletnim doświadczeniem trenerskim i piłkarskim zdobytym jeszcze przed wstąpieniem do seminarium.
Źródło:
http://archidiecezja.warszawa.pl/aktualnosci/ix-puchar-metropolity-warszawskiego-pilkarskie-rozgrywki-seminarzystow-2/
XV zgromadzenie zwyczajne Synodu Biskupów, które w dniach 3-28 października obradowało w Watykanie, było poświęcone młodzieży nie tylko z nazwy, ale to ona je współtworzyła oraz brała w nim czynny i bezpośredni udział - wynika z Dokumentu Końcowego tego wydarzenia.
Wątkiem przewodnim tekstu jest zaczerpnięta z Ewangelii św. Łukasza biblijna opowieść o uczniach idących do Emaus, której krótkie fragmenty stanowią tytuły i swego rodzaju motta poszczególnych części. Odwołań do tej historii biblijnej jest w Dokumencie znacznie więcej, dzięki czemu jest on mocno osadzony w Piśmie Świętym, nie tracąc jednocześnie z pola widzenia wyzwań i najpilniejszych problemów naszych czasów. Podobnie jak to było na kilku poprzednich zgromadzeniach synodalnych – uczestniczący w nim biskupi głosowali nad każdym jego punktem oddzielnie i tylko w 5 przypadkach został on przyjęty jednogłośnie, a więc bez głosów sprzeciwu.
*
Część I – „Szedł z nimi”
Wychodząc od tych słów Ewangelisty biskupi w czterech rozdziałach ukazują kolejno „Kościół słuchający”, trzy kluczowe „węzły”: środowisko cyfrowe; problemy migrantów i podejście do różnych nadużyć, tożsamość i więzi oraz co to znaczy być młodymi dzisiaj.
„Słuchanie jest spotkaniem wolności, które wymaga pokory, cierpliwości, gotowości do zrozumienia, zaangażowania na rzecz wypracowania nowych odpowiedzi” – czytamy w 1. rozdziale. Podkreślono, że słuchanie przemienia serca tych, którzy to przeżywają, zwłaszcza wtedy, gdy istnieje wewnętrzna postawa zgody i uległości na działanie Ducha. Młodzi chcą, aby ich słuchać, rozumieć i towarzyszyć im, gdyż są wezwani do nieustannego dokonywania wyborów, ukierunkowujących ich istnienie.
Słuchanie powinno być ważnym elementem posługi duszpasterzy, szczególnie biskupów, którzy jednak często są przeciążeni licznymi obowiązkami i trudno jest im znaleźć czas na „to niezbędne zadanie”. Ale charyzmat słuchania tego, co za sprawą Ducha Świętego pojawia się we wspólnotach, mógłby także zostać uznany instytucjonalnie za część posługi sakramentalnej.
Dużo uwagi w tym rozdziale poświęcono też różnorodności kontekstów i kultur, w jakich żyje współczesna młodzież i które znalazły odzwierciedlenie w postaci delegatów na Synod. Świadczy to o pięknie bycia Kościołem powszechnym.
Różnorodności tej towarzyszą zachodzące stale zmiany, związane np. z dynamiką demograficzną w różnych krajach; w wielu z nich młodzi stanowią znaczącą i rosnącą część miejscowej ludności. Inne zróżnicowanie wynika przeszłości, gdy z jednej strony są kraje o starej tradycji chrześcijańskiej, której nosicielką jest miejscowa kultura, z drugiej zaś obszary też o starych, ale odmiennych tradycjach religijnych i w których chrześcijanie stanowią mniejszość, przy czym w wielu z nich padają oni ofiarami prześladowań.
Dokument wspomina też o zróżnicowaniu między mężczyznami a kobietami, z czym wiążą się szczególne dary każdej płci, ich odmienna wrażliwość i przeżywanie świata. Przypomina, że Biblia uczy, iż obie płcie są równe przed Bogiem a wszelkie panowanie czy dyskryminacja ubliżają godności ludzkiej. Poważnym problemem naszych czasów jest też kolonizacja kulturowa, o której mówili na Synodzie ojcowie „z kontekstów niezachodnich”, co również jest sprzeczne z planami Bożymi.
Inne ważne zagadnienia w tym rozdziale to m.in. zaangażowanie Kościoła w dziedzinie oświaty i wychowania, działalność duszpasterstw młodzieżowych, sytuacja parafii oraz formacja seminarzystów i osób konsekrowanych. Wszystkie te dziedziny mają istotne znaczenie w procesie troski Kościoła o młode pokolenie.
Rozdział II – o „węzłach synodalnych” – zwraca uwagę m.in. na nowość naszych czasów, jakim jest świat cyfrowy oraz związane z tym szanse i zagrożenia dla młodych. Jednym z nich jest niebezpieczeństwo wykorzystywania sieci dla wielkich interesów gospodarczych a szerzenie tzw. „fake newsów” jest przejawem wypaczania znaczenia prawdy i naruszania interesów indywidualnych.
Kolejne zagadnienie to „migranci jako paradygmat naszych czasów” – jest to zjawisko wielorakie, często związane z przemocą, przestępczością, wykorzystywaniem seksualnym i cierpieniami najsłabszych. Dużą część, jeśli nie większość migrantów, stanowią młodzi i to oni często padają ofiarami tych bolesnych zjawisk. Kościół pełni tu rolę proroczą, pomagając tym ludziom i często będąc miejscem ich spotkania z miejscową ludnością.
Mowa jest także o „rozpoznawaniu i reagowaniu na wszystkie rodzaje nadużyć”, popełnionych przez biskupów, księży, osoby zakonne i świeckich. Wywołują one w ofiarach takich czynów cierpienia, które nieraz trwają całe życie. Tego rodzaju zjawiska występują w społeczeństwie, ale w przypadku Kościoła stanowią „poważną przeszkodę dla jego misji”. Synod podkreśla „mocne zaangażowanie na rzecz podjęcia rygorystycznych działań w celu zapobiegania powtórzeniu się takich zachowań, począwszy od wyboru i formacji tych, którym będą powierzone zadania odpowiedzialności i wychowania”. Jednocześnie podziękowano tym, „którzy odważyli się ujawnić popełnione zło”, gdyż pomagają oni Kościołowi uświadomić sobie, co się stało i konieczność zdecydowanego reagowania. Wyrażono też ufność, że Jezus, „który nigdy nie opuścił swego Kościoła, da mu siłę i narzędzia do wejścia na nową drogę”.
W rozdziale III – „tożsamość i relacje” – mowa jest o rodzinie jako uprzywilejowanym punkcie odniesienia dla młodych i stosunkach międzypokoleniowych, o ważności macierzyństwa i ojcostwa, o znaczeniu korzeni kulturalnych oraz przyjaźni i stosunków międzyludzkich dla młodzieży. Na podkreślenie zasługuje podrozdział mówiący o cielesności i uczuciowości. Zwraca się uwagę na zasadniczą doniosłość dla młodych tych właśnie spraw oraz na osiągnięcia, ale też zagrożenia związane z możliwością współczesnych interwencji genetycznych w organizmie ludzkim. W tym kontekście ważne jest przypominanie i rozwijanie nauczania Kościoła na ten temat, mówiące m.in. o konieczności szanowania godności ludzkiej. Wiele uwagi poświęca temu Katechizm Kościoła Katolickiego oraz teologia wypracowana przez św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka w ich dokumentach.
Rozdział IV – „Bycie młodymi dzisiaj” – to opis różnych form dzisiejszej kultury młodzieżowej, zwracanie uwagi na jej oryginalność i specyfikę, na zaangażowanie i udział młodych w działalności społecznej, roli sztuki, muzyki i sportu w ich życiu.
Inny opisywany temat to duchowość i religijność młodych ludzi. Działają oni w różnych kontekstach religijnych – silnych, tradycyjnych, ale też słabych, gdzie mogą rozwijać swe zaangażowanie albo gdzie jest to bardzo utrudnione. Ta grupa ludzi często poszukuje wiary i spotkania z Bogiem. W niektórych kulturach religia uważana jest za sprawę głęboko prywatną i trudno jest tam praktykować swą wiarę lub jej szukać. Autorzy wspomnieli też o osobistych spotkaniach licznych młodych z żywym Jezusem i o pragnieniu wielu doświadczania żywej liturgii.
Młodzi chcą też odgrywać większą rolę w Kościele, być głównymi postaciami jego życia. W tym kontekście Dokument wspomina też o niezastąpionej, a zarazem w znacznym stopniu niedocenianej roli kobiet w Kościele, zalecając jednocześnie podjęcie szybkich zmian w tym zakresie tam, gdzie są one konieczne. Ponadto mowa jest o misji młodych wśród ich rówieśników oraz o pragnieniu tworzenia bardziej autentycznej i braterskiej wspólnoty kościelnej.
Źródło:
http://archidiecezja.warszawa.pl/wiadomosci/dokument-koncowy-synodu-biskupow-analiza/
UROCZYSTE SEKWENCJE - przed Ewangelią
Sekwencja sięga początkami VIII i IX w., kiedy to pod chorałowe melodie melizmatyczne (ozdobne) zaczęto podkładać dodatkowe teksty, aby każda nutka miała swoją sylabę. Były to tak zwane tropy. Najchętniej tropowano długie melizmy na ostatniej sylabie Alleluja, przed Ewangelią. Nazwano je sekwencjami, lub prosami. Około XI wieku sekwencje zaczęły przybierać formę wierszowaną, do której dorabiano nowe melodie. Powstały w ten sposób sekwencje nawiązujące do ludowej kultury muzycznej, które z tego między innymi powodu były chwytliwe i cieszyły się wielką popularnością u ludu. Popularność ta trwała przez całe średniowiecze. Ilość ich oblicza się na ponad pięć tysięcy.
Do najbardziej znanych twórców sekwencji należą Notker Balbulus (VIII-IX w.) i Adam od św. Wiktora (XII w.). Papież św. Pius V w mszale z 1570 r. pozostawił jedynie cztery sekwencje: "Victimae paschali laudes", "Veni Sancte Spiritus", "Lauda Sion Salvatorem" i "Stabat Mater dolorosa".
Dzisiaj sekwencje śpiewa się nie po Alleluja, jak dawniej, lecz przed, ponieważ wraz z wersetem jest wprowadzeniem do Ewangelii.
W odnowionej liturgii pozostawiono tylko dwie sekwencje jako obowiązujące: "Victimae paschali laudes", i "Veni Sancte Spiritus". Sekwencję wielkanocną: "Victimae paschali laudes", napisał zakonnik Wipo z Burgundii (XI w.), w St. Gallen. W tłumaczeniu polskim sekwencja ta brzmi następująco:
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Maryjo, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.
Przez swoją dramatyczną formę, wraz z opisami ewangelicznymi zmartwychwstania Pańskiego, dała początek dramatom liturgicznym, począwszy od "Nawiedzenia grobu Pańskiego", a w dalszej konsekwencji początek nowożytnemu teatrowi.
Drugą sekwencją w nowym mszale jest "Veni Sancte Spiritus", na Zielone Świątki. Przypisywana różnym autorom, pochodzi od Stefana Langtona (XIII w.), arcybiskupa Canterbury. Jest wołaniem "w górę" o ożywczą siłę, pochodzącą od Ducha Świętego.
Źródła:
http://www.ministranci.archidiecezja.katowice.pl/?s=liturgia/liturgiaslowa.php
(KLIKNIJ LOGO)
