W TYM TYGODNIU (17.02-24.02)
17 lutego 2019 - VI NIEDZIELA ZWYKŁA
(1) Msze o 8, 10 i 12.
(2) O 12.oo uroczysta SUMA z SAKRAMENTEM CHORYCH
z racji wspomnienia Matki Bożej z Lourdes (z dn. 11.02)
dla wszystkich chętnych cierpiących na ciele i duszy.
*Zapraszamy! Serdecznie prosimy drogich Parafian
o pomoc Chorym w dotarciu na tę Uroczystość.
(3) O 8.oo modlimy się za Elżbietę Czajkowską
w 57. Urodziny, a na Sumie za Darię w 2. Urodziny.
*Najlepsze życzenia dla drogich Jubilatek!
(4) Więcej o Liturgii Słowa dnia:
https://stacja7.pl/jutro-niedziela/jutro-niedziela-vi-zwykla-c/
*
Porzadek mszy świętych w tygodniu:
pon, śr, pt i sob o 17.oo,
we wt i czw o 8.oo rano.
W środę 20.02
O 17.oo msza z Nowenną do Matki Bożej
W piątek 22.02
Święto katedry św. Piotra Apostoła
W sobotę 23.02
św. Polikarpa, biskupa i męczennika
24 lutego 2019 - VII NIEDZIELA ZWYKŁA
(1) Msze o 8, 10 i 12.
(2) Po mszy o 10.oo SPOTKANIE DLA DZIECI
i RODZICÓW PRZED I KOMUNIĄ ŚWIĘTĄ
(3) Więcej o Liturgii Słowa dnia:
https://stacja7.pl/jutro-niedziela/jutro-niedziela-vii-zwykla-c/
*POZOSTAŁE OGŁOSZENIA*
WKRÓTCE II WARSZTATY MUZYCZNE W MAGDALENCE
Trwają zapisy na II warsztaty muzyczne organizowane
w liceum katolickim w Magdalence w dniach od 29 do 31 marca.
Poprowadzą je znani muzycy związani z Dominikańskim
Ośrodkiem Liturgicznym: Urszula Rogala, Piotr Pałka,
Hubert Kowalski i Rafał Maciejewski. Warsztaty przeznaczone są
dla młodzieży i dorosłych, śpiewających i grających.
Zapisy i wszelkie informacje na stronie internetowej:
www.warsztatywmagdalence.pl
*
Oglądaj wiadomości o życiu Kościoła online:
http://warszawa.tvp.pl/17673045/kosciol-z-bliska
Zachęcamy do lektury opisu
OBRZĘDÓW MSZY ŚWIĘTEJ
poniżej - w cotygodniowej serii artykułów.
KANCELARIA PARAFIALNA
Ks. Proboszcz przyjmuje w kancelarii
w poniedziałki, środy i piątki
od 16.oo i potem po mszy - do 18.oo.
ZAMYKAJMY ZA SOBĄ DRZWI WEJŚCIOWE!
Kościół jest ogrzewany. Pilnujmy siebie i innych.
*
POCZĄTEK NAJBLIŻSZYCH KATECHEZ DLA NARZECZONYCH:
Grójec, par. św. Mikołaja, 24.03 (ND) o 18.oo
Tarczyn, par. św. Mikołaja, 5.05 (ND) o 17.oo
Szczegóły na:
http://duszpasterstworodzin.pl/dla-narzeczonych/
*
PRZEKAŻ 1% PODATKU!
Zbliża się czas rozliczeń podatkowych.
Zachecamy Parafian i naszych Przyjaciół do przekazania
1% podatku na Organizacje Pożytku Publicznego,
np. na Caritas lub naszą mrokowską Straż Pożarną.
*
Pozdrawiamy naszych chorych i cierpiących Parafian,
Przyjaciół i Gości. Życzymy Wam siły na trudny czas
doświadczeń, oparcia w Bogu i doswiadczenia Jego miłości
w Eucharystii oraz w miłosiernych bliźnich.
*Polecajmy w modlitwach Chorych z naszej wspólnoty
oraz wszystkich, którzy niosą Im pomoc!
Ewangelia (Łk 6, 17. 20-26)
Błogosławieni ubodzy, biada bogaczom
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus zeszedł z dwunastoma Apostołami na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu.
A On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił:
„Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże.
Błogosławieni wy, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni.
Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.
Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom.
Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą.
Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie.
Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie.
Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem ojcowie ich czynili fałszywym prorokom”.
Wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, Uzdrowienia chorych
W miesiącu lutym Kościół przeżywa wspomnienia objawień Matki Bożej z Lourdes. W 1858 roku, w cztery lata po ogłoszeniu przez Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, Matka Boża zjawiła się ubogiej pasterce, św. Bernadecie Soubirous, w Grocie Massabielskiej w Lourdes. Podczas osiemnastu zjawień (w okresie 11 lutego-16 lipca) Maryja wzywała do modlitwy i pokuty.
25 lutego w czasie ekstazy Bernadetta słyszy polecenie:
„A teraz idź do źródła, napij się z niego i obmyj się w nim”. Dziewczę kieruje swoje kroki do pobliskiej rzeki, ale słyszy głos: „Nie w tę stronę! Nie mówiłam ci przecież, abyś piła wodę z rzeki, ale ze źródła. Ono jest tu”.
Dziewczę na kolanach podążyło ku wskazanemu w pobliżu groty miejscu. Gdy zaczęła grzebać, pokazała się woda. Na oczach tłumu śledzącego wszystko uważnie ukazało się źródło, którego dotąd nie było. Woda biła z niego coraz obficiej i szerokim strumieniem płynęła do rzeki. Okazało się rychło, że woda ta ma moc leczniczą. Następnego dnia posłał do źródła po wodę swoją córkę niejaki Bouriette, kamieniarz, rzeźbiarz nagrobków. Stracił prawe oko przy rozsadzaniu dynamitem bloków kamiennych. Także na lewe oko widział coraz słabiej. Po gorącej modlitwie począł przemywać sobie ową wodą oczy. Natychmiast odzyskał wzrok. Cud ten zapoczątkował cały szereg innych tak dalece, że Lourdes zasłynęło z nich jako pierwsze wśród wszystkich sanktuariów chrześcijańskich. 27 lutego Matka Boża ponawia życzenie, aby na tym miejscu powstała kaplica. 1 marca 1858 roku poleca Najśw. Panna Bernadecie, aby modliła się nadal na różańcu. 2 marca Matka Boża wyraża życzenie, aby do groty urządzano procesje.
Kiedy wspominamy Matkę Bożą z Lourdes – jest to czas, który zmusza nas do refleksji – jak przeżywamy z najbliższymi czas choroby i jak ich przygotowujemy przez sakrament chorych do spotkania z Bogiem w wieczności?
Cierpienie budzi współczucie, szacunek i na swój sposób onieśmiela. Nic dziwnego: jest w nim przecież zawarta tajemnica. Dla katolików nie bez znaczenia jest to, że Jezus Chrystus, przez posługę Kościoła niesioną choremu w sakramencie chorych, faktycznie obdarowuje go nie tylko swoją Boską mocą, ale też daje znak swej szczególnej łączności z człowiekiem cierpiącym. Pisze św. Jakub Apostoł: Choruje ktoś wśród Was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będę mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
„Skutki specjalnej łaski sakrament namaszczenia chorych są następujące:
– zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
– umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starość;
– przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
– powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
– przygotowanie na przyjście do życia wiecznego” (KKK 1532) (...)
Z całego świata rocznie przybywa do Lourdes prawie 6 milionów pielgrzymów, gdzie dokonują się uzdrowienia z chorób ciała i duszy. Wiele jest zgłaszanych w księgach uzdrowień, a o wielu wie tylko Bóg, Maryja i dane osoby. Chorzy pociągami, samolotami, samochodami przybywają i proszą o łaskę zdrowia.
Takim pielgrzymem był już schorowany bł. Jan Paweł II, który odbył w dniach 14-15.08.2004 roku przebywał w Lourdes. Swe pierwsze kroki Jan Paweł II skierował do Groty Objawień. Długo klęczał na specjalnie przygotowanym klęczniku a jego twarz przenikała modlitewna zaduma połączona z wyraźnym śladem cierpienia. – Klękając tutaj, przy grocie Massabielskiej, ze wzruszeniem odczuwam, że dotarłem do kresu mej pielgrzymki – powiedział w przejmujący sposób.
Zapalił świecę i napił się wody ze źródła – tak jak czynią to wszyscy pielgrzymi. Na ręce biskupa Tarbes i Lourdes Jacques’a Perrier przekazał Złotą Różę dla sanktuarium.
Mówił: „Jestem tutaj razem z Wami, drodzy bracia i siostry, jako pielgrzym do Najświętszej Dziewicy. Czynię moimi wasze modlitwy i nadzieje, dzielę z Wami ten czas naznaczony fizycznym cierpieniem, ale niemniej płodny w cudownym zamyśle Boga. Z Wami modlę się za tych, którzy powierzają się modlitwie – zwrócił się bezpośrednio do chorych. Chciałbym Was wszystkich objąć, jednego po drugim, w sposób serdeczny moimi ramionami i zapewnić Was, jak bardzo Wam jestem bliski i solidarny z Wami. Czynię to w sposób duchowy, powierzając Was macierzyńskiej miłości Matki Pana i prosząc Ją, by wybłagała Wam Błogosławieństwo i pocieszenie Jej Syna Jezusa”.
Źródło:
http://mateusz.pl/mt/go/ks-Grzegorz-Ostrowski-Wspomnienie-Matki-Bozej-z-Lourdes.htm
Drodzy Bracia i Siostry,
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 10,8). Są to słowa wypowiedziane przez Jezusa, gdy wysłał apostołów do szerzenia Ewangelii, aby Jego Królestwo było propagowane przez gesty bezinteresownej miłości.
Z okazji XXVII Światowego Dnia Chorego, który w sposób uroczysty będzie obchodzony w Kalkucie w Indiach dnia 11 lutego 2019 roku, Kościół – Matka wszystkich swoich dzieci, zwłaszcza słabych – pamięta, że gesty wielkodusznego daru, jak te Miłosiernego Samarytanina, są najbardziej wiarygodną drogą ewangelizacji. Opieka nad chorymi wymaga profesjonalizmu i czułości, bezinteresownych gestów, niezwłocznych i prostych, jak zwyczajny dotyk, poprzez które daje się odczuć drugiemu, że jest „ważny”.
Życie jest darem od Boga, jak napomina święty Paweł: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7). Egzystencja, właśnie dlatego, że jest darem, nie może być uważana za zwykłe posiadanie czy prywatną własność, zwłaszcza w obliczu zdobyczy medycyny i biotechnologii, które mogłyby doprowadzić człowieka do ulegnięcia pokusie manipulowania „drzewem życia” (por. Rdz 3,24).
W obliczu kultury odrzucenia i obojętności chciałbym stwierdzić, że dar powinien być uznany za paradygmat zdolny do przeciwstawienia się indywidualizmowi i współczesnemu rozdrobnieniu społecznemu, do poruszenia nowych więzi i różnych form współpracy ludzkiej między narodami i kulturami. Dialog, będący warunkiem daru, otwiera relacyjne przestrzenie ludzkiego wzrostu i rozwoju, zdolne przełamać skonsolidowane schematy sprawowania władzy w społeczeństwie. Darowanie nie utożsamia się z czynnością dawania, ponieważ może być ono tak nazwane tylko, jeśli daje się siebie samego. Nie może to być zredukowane do zwyczajnego przekazania jakiejś własności lub przedmiotu. Różni się ono od dawania właśnie dlatego, że zawiera dar z siebie i zakłada pragnienie utworzenia więzi. Dar jest więc wzajemnym uznaniem, które jest konieczną cechą więzi społecznej. W darze kryje się odbicie miłości Bożej, która osiąga punkt kulminacyjny we wcieleniu Jezusa i w wylaniu Ducha Świętego.
Każdy człowiek jest biedny, potrzebujący i ubogi. Kiedy rodzimy się, aby żyć, potrzebujemy opieki naszych rodziców. Stąd w żadnej fazie i na żadnym etapie życia nikt z nas nie jest w stanie całkowicie uwolnić się od potrzeby i pomocy innych, nie jest też nigdy w stanie przezwyciężyć granicy bezsilności przed kimś lub przed czymś. To jest ten stan, który charakteryzuje nasze bycie „stworzeniami”. Uczciwe uznanie tej prawdy zachęca nas do pozostawania pokornymi i do praktykowania z odwagą solidarności jako cnoty nieodzownej dla istnienia.
Ta świadomość przynagla nas do działania odpowiedzialnego i przemyślanego, mając na uwadze dobro, które jest jednocześnie osobiste i wspólne. Tylko kiedy człowiek pojmuje siebie nie jako zamknięty świat, ale jako kogoś ze swej natury związanego ze wszystkimi innymi – jako „bracia” – możliwa jest praktyka solidarności społecznej, oparta na dobru wspólnym. Nie wolno nam się bać uznać siebie za potrzebujących i niezdolnych zapewnić sobie wszystkiego, czego potrzebujemy, gdyż sami o własnych siłach nie jesteśmy w stanie pokonać wszystkich ograniczeń. Nie obawiajmy się tej prawdy, ponieważ sam Bóg w Jezusie pochylił się (por. Flp 2,8) i pochyla nad nami i naszym ubóstwem, aby nam pomóc i dać te dobra, których sami sobie nie jesteśmy w stanie zapewnić.
Na okoliczność uroczystej celebracji w Indiach chciałbym z radością i podziwem przypomnieć postać Świętej Matki Teresy z Kalkuty, wzorca miłości, która uwidoczniła miłość Boga wobec ubogich i chorych. Jak stwierdziłem w czasie jej kanonizacji, „Matka Teresa przez całe swoje życie była hojną szafarką Bożego miłosierdzia, gotową do służenia wszystkim przez przyjmowanie i obronę ludzkiego życia, tego nienarodzonego oraz tego opuszczonego i odrzuconego. (…) Pochylała się nad osobami wyczerpanymi, pozostawionymi śmierci na poboczach dróg, rozpoznając w nich godność daną im przez Boga; zabierała głos wobec możnych tej ziemi, aby uznali swoje winy wobec zbrodni (…) ubóstwa stworzonego przez nich samych. Miłosierdzie było dla niej ‘solą’, która nadaje smak każdemu jej działaniu i ‘światłem’ rozjaśniającym ciemności tych, którzy nie mieli już nawet łez, aby płakać nad swoim ubóstwem i cierpieniem. Jej misja na obrzeżach miast i na egzystencjalnych peryferiach pozostaje w naszych czasach wymownym świadectwem Bożej bliskości wobec najbiedniejszych z biednych” (Homilia, 4 września 2016).
Święta Matka Teresa pomaga nam zrozumieć, że jedynym kryterium działania musi być bezinteresowna miłość wobec wszystkich, bez względu na język, kulturę, grupę etniczną czy religię. Jej przykład nadal prowadzi nas do poszerzania horyzontów radości i nadziei dla ludzkości potrzebującej zrozumienia i czułości; zwłaszcza dla tych, którzy cierpią.
Ludzka wielkoduszność jest zaczynem działania wolontariuszy, którzy mają wielkie znaczenie w sektorze społeczno-medycznym i którzy w wymowny sposób żyją duchowością Miłosiernego Samarytanina. Dziękuję i wspieram wszystkie stowarzyszenia wolontariackie, które zajmują się transportem i ratowaniem pacjentów, które zapewniają dawstwo krwi, tkanek i organów. Szczególnym obszarem, w którym Wasza obecność wyraża optykę Kościoła, jest ochrona praw chorych, zwłaszcza tych cierpiących na choroby wymagające specjalnej opieki, nie zapominając także o wymiarze zwiększania świadomości i profilaktyki. Wasza służba wolontaryjna w strukturach sanitarnych i domowych ma ogromne znaczenie, począwszy od opieki zdrowotnej po wsparcie duchowe. Korzysta z niej wielu chorych, samotnych, ludzi w podeszłym wieku, słabych psychicznie i fizycznie. Zachęcam Was, abyście nadal byli znakiem obecności Kościoła w zsekularyzowanym świecie. Wolontariusz jest bezinteresownym przyjacielem, któremu można powierzyć myśli i emocje; poprzez słuchanie tworzy on warunki, w których chory, nie jest już biernym obiektem opieki, ale staje się aktywnym podmiotem i bohaterem wzajemnej relacji, zdolnym do odzyskania nadziei i lepiej przygotowanym do zaakceptowania leczenia. Wolontariat komunikuje wartości, zachowania i style życia, które w centrum mają pasję obdarowywania. W ten sposób realizuje się humanizacja opieki.
Postawa bezinteresowności powinna pobudzać przede wszystkim katolickie placówki opieki zdrowotnej, ponieważ to właśnie logika Ewangelii określa ich działanie, zarówno na obszarach najbardziej zaawansowanych, jak i w miejscach najtrudniejszych. Katolickie placówki są powołane, aby wyrażać istotę daru, darmowości i solidarności, w odpowiedzi na logikę zysku za wszelką cenę, logikę dawania, aby otrzymywać, logikę wyzysku nie zwracającego uwagi na ludzi.
Wzywam Was wszystkich, na różnych poziomach, do promowania kultury bezinteresowności i daru, niezbędnych do przezwyciężenia kultury zysku i odrzucenia. Katolickie instytucje opieki medycznej nie powinny wpadać w myślenie biznesowe, ale dbać o opiekę nad człowiekiem, bardziej niż o zysk. Wiemy, że zdrowie jest relacyjne, zależy od interakcji z innymi i potrzebuje zaufania, przyjaźni i solidarności. To jest dobro, którym można się cieszyć „w pełni” wyłącznie, gdy się nim dzieli. Wskaźnikiem zdrowia chrześcijanina jest radość z bezinteresownego daru.
Was wszystkich zawierzam Maryi, Uzdrowieniu chorych. Niech nam pomaga dzielić się darami otrzymanymi w duchu dialogu i wzajemnego przyjęcia, abyśmy żyli jak bracia i siostry, uważni na potrzeby jedni drugich, abyśmy wiedzieli, jak dawać z sercem hojnym i uczyli się radości z bezinteresownej służby. Z miłością zapewniam wszystkich o mojej bliskości w modlitwie i z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.
Watykan, 25 listopada 2018
Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
Źródło:
http://www.niedziela.pl/artykul/40255/
Części Modlitwy eucharystycznej:
DIALOG PRZED PREFACJĄ i PREFACJA
*
Dialog przed prefacją rozpoczyna Modlitwę eucharystyczną. Kapłan przypomina najpierw obecność Pana, następnie wzywa lud, aby wzniósł serca do Boga (Lam 3,41; Koi 3,1-3) w modlitwie i dziękczynieniu. Kapłan łączy się z ludem we wspólnej modlitwie, którą w imieniu całego zgromadzenia kieruje do Boga Ojca przez Jezusa Chrystusa. Całe zgromadzenie łączy się z Chrystusem w głoszeniu wielkich dzieł Bożych (OWMR 54). Dialog wstępny brzmi:
"Pan z wami"
-"I z duchem twoim"
"W górę serca"
-"Wznosimy je do Pana"
"Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu"
-"Godne to i sprawiedliwe"
Przez ten wtępny dialog, sięgający co najmniej czasów św. Hipolita Rzymskiego, okazuje się, że Modlitwa eucharystyczna nie należy wyłącznie do celebransa, lecz do całego zgromadzenia liturgicznego.
*
PREFACJA, podobnie jak dialog wstępny, sięga początków chrześcijaństwa (Hipolit, Justyn). W starożytności z zasady każdy formularz mszalny miał swoją prefację. Sakramentarz z Werony zawiera aż 267 prefacji. Po Soborze Trydenckim (1545-1563) ich liczba wynosiła już tylko czternaście.
W nowym mszale Pawła VI, ilość prefacji dochodzi do stu. Częściowo pochodzą one ze starych ksiąg liturgicznych, a częściowo musiały być nowo ułożone dla nowych obchodów liturgicznych. Każda prefacja zawiera określony motyw dziękczynienia za zbawcze dzieła Boże, dokonane w historii zbawienia. W ten sposób prefację oprócz wielbienia Boga i składania Mu dziękczynienia, również pouczają, ukazując wiernym coraz inne dzieła Boże dokonane w historii świętej.
W prefacji kapłan w imieniu całego ludu świętego wysławia Boga Ojca i dziękuje Mu za dzieło zbawienia w coraz innym aspekcie, czy też w całości, stosownie do charakteru obchodu liturgicznego.
Na budowę prefacji składają się trzy elementy. Pierwszym z nich jest przejście od dialogu wstępnego do motywu dziękczynienia. Przejście to w każdej prefacji brzmi mniej więcej jednakowo. Kontynuuje dziękczynienie, do którego zachęca dialog, a które ma być stałą postawą życiową (Ef 5,20; Kol 1,12; 2 Tes 1,3). Brzmi ono: "Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze święty, wszechmogący wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego".
Drugim elementem składowym prefacji jest motyw dziękczynienia, który tematycznie zharmonizowany jest z obchodzonym misterium, np.: "On to po swoim zmartwychwstaniu jawnie się ukazał swoim uczniom i na ich oczach wzniósł się do nieba, aby dać nam udział w swoim Bóstwie".
Trzecim elementem jest zakończenie, które wyraża łączność Kościoła ziemskiego z aniołami i świętymi w składaniu Bogu dziękczynienia, za dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. Zakończenie to jest przejściem od motywu dziękczynienia do wspólnej aklamacji "Święty": "Przeto z Aniołami i Archaniołami, z błogosławionymi duchami oraz wszystkimi chórami niebios śpiewamy hymn ku Twojej chwale, bez końca wołając"
Źródła:
http://www.ministranci.archidiecezja.katowice.pl/?s=liturgia/liturgiaofiary.php
W specjalnym wideoprzesłaniu skierowanym do mieszkańców Zjednoczonych Emiratów Arabskich Papież Franciszek nazwał ten kraj przykładem współistnienia, ludzkiego braterstwa oraz spotkania pomiędzy różnymi cywilizacjami i kulturami. Podkreślił, że wielu odnajduje w nim bezpieczne miejsce, aby pracować oraz żyć w wolności, z szacunkiem dla różnorodności.
Już w najbliższą niedzielę Ojciec Święty po raz pierwszy odwiedzi Zjednoczone Emiraty Arabskie.
Naród ze wzrokiem skierowanym w przyszłość
“ Raduję się ze spotkania ludu, który przeżywa swoją teraźniejszość ze wzrokiem skierowanym w przyszłość. Obdarzony mądrością, śp. szejk Zayed, założyciel Zjednoczonych Emiratów Arabskich, mawiał: «Prawdziwe bogactwo nie znajduje się jedynie w zasobach materialnych, ale prawdziwe bogactwo narodu znajduje się w osobach, które tworzą jego przyszłość. Prawdziwym bogactwem są ludzie». Dziękuję serdecznie Jego Wysokości szejkowi Mohammedowi bin Zeyed bi Sultan Al Nahyan, który zaprosił mnie do uczestnictwa w spotkaniu międzyreligijnym na temat ludzkiego braterstwa. Jestem także wdzięczny pozostałym władzom za znakomitą współpracę, hojną gościnność oraz szlachetnie ofiarowane braterskie przyjęcie, dzięki któremu mogę zrealizować tę wizytę. ”
W dalszej kolejności Papież podziękował swojemu przyjacielowi i bratu Wielkiemu Immamowi z Uniwersytetu Al-Azhar, Ahmedowi Al-Tayebowi i wszystkim, którzy współpracowali w przygotowaniu spotkania za odwagę oraz wolę potwierdzenia, że wiara w Boga jednoczy, a nie dzieli, zbliża pomimo odmienności, przezwycięża wrogość oraz niechęć. Franciszek wyraził radość, że podczas tej wizyty będzie miał okazję pisania nowej karty historii relacji pomiędzy religiami uznającymi, że ich wyznawcy są braćmi niezależnie od istniejących różnic.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2019-01/papiez-franciszek-abu-zabi-wideoprzeslanie.html
Życie konsekrowane w Polsce jest bardzo bogate. Oprócz istniejących tradycyjnie od stuleci zakonów kontemplacyjnych i zakonów czynnych funkcjonują nowe formy, sięgające korzeniami początków XX w.: instytuty świeckie.
Ciekawostką jest odradzanie się indywidualnych form życia konsekrowanego znanych ze starożytności, które na przestrzeni stuleci zanikły, jak dziewice konsekrowane, wdowy czy pustelnicy. Warto też podkreślić, że wiele form i wspólnot właśnie się tworzy. – To zjawisko charakterystyczne dla czasu przemian i kryzysu, który bez wątpienia teraz obserwujemy – podkreśla matka Jolanta Olech, urszulanka SJK, sekretarka generalna Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce.
Zgromadzenia żeńskie czynne
Największą grupę osób konsekrowanych w Polsce stanowią kobiety – siostry zakonne żyjące w zgromadzeniach czynnych, czyli nastawionych na współdziałanie z Kościołem w pracy apostolskiej. Według danych z 1 stycznia 2018 r. jest ich 17 858. Mieszkają w 2188 domach i należą do 105 zgromadzeń. Około 2000 polskich sióstr pracuje za granicą, najczęściej na terenach misyjnych(...)
Po 1989 r. zakony żeńskie podjęły ogromny wysiłek odtwarzania odebranych im dzieł. W większości to się udało. Według danych z końca 2016 r. siostry prowadzą m.in. ponad 400 przedszkoli, ponad 100 szkół – podstawowych, ponadpodstawowych i specjalnych, ponad 60 internatów, burs i akademików, 75 świetlic, ok. 65 ośrodków wychowawczych, 65 domów dziecka, domy pomocy społecznej – dla dzieci (54) i dla dorosłych (62), 23 domy opieki, 14 placówek zapewniających całodobową opiekę niepełnosprawnym, osiem domów dla matek z małymi dziećmi, dwa przytuliska dla bezdomnych i ponad 80 stołówek dla biednych.
Do dzieł prowadzonych przez zakony żeńskie w Polsce należy również m.in. ponad 30 zakładów opiekuńczo-leczniczych, 17 gabinetów lekarskich, osiem zakładów rehabilitacyjnych, dwa hospicja i 31 okien życia.
Wymienić należy również siedem wydawnictw, 71 domów rekolekcyjnych, 15 centrów animacji misyjnej i 57 domów wypoczynkowych dla świeckich.
Oprócz tego znaczna część sióstr zaangażowana jest w pracę w dziełach o podobnym charakterze, lecz prowadzonych przez inne podmioty. Pracują m.in. w 60 przedszkolach – publicznych i niepublicznych, ponad 100 szkołach, 20 uczelniach, 55 świetlicach dla dzieci, 48 domach pomocy społecznej czy 20 domach samotnej matki. Warto też zwrócić uwagę, że choć siostrom trudno było odtworzyć własne szpitalnictwo (funkcjonuje obecnie tylko jeden szpital prowadzony przez siostry), pracują w 121 szpitalach, 20 przychodniach i 23 hospicjach.
Bardzo wiele sióstr zatrudnionych jest w instytucjach kościelnych, jak kurie, sądy biskupie, centrale diecezjalnych Caritas, seminaria duchowne, domy księży emerytów, rozgłośnie radiowe itp. 1440 sióstr pracuje w 901 parafiach, mimo znaczącego spadku tego rodzaju zaangażowania po 1989 r.
Trudno przecenić zaangażowanie zakonów żeńskich w duszpasterstwo, choćby ze względu na to, że 2012 sióstr pracuje jako katechetki. Oprócz tego w bezpośrednie nauczanie i wychowawstwo zaangażowanych jest niemal 2 tys. zakonnic. Zajmują się one ponadto duszpasterstwem wielu grup społecznych. Dla przykładu można wymienić 738 scholi i chórów, 299 kół misyjnych, 409 wspólnot Dzieci Maryi, 268 kół różańcowych czy 201 kół biblijnych. Warto podkreślić, że siostry prowadzą aż 1115 grup związanych z charyzmatami ich zgromadzeń.
Zakonnice zajmują się również ewangelizacją przez media. 50 z nich pracuje w radiu, telewizji lub zaangażowanych jest w działalność internetową. Prowadzą m.in. 536 stron internetowych, 411 profili na Facebooku i 35 blogów.
Siostry wykonują najróżniejsze zawody. Pracują m.in. jako lekarki (34), pielęgniarki (1162), organistki (477), dyrektorki (695), kucharki (365), zakrystianki (1245). 35 sióstr pracuje naukowo.
Siostry zakonne w zgromadzeniach czynnych utrzymują się tylko ze swej pracy. Nie otrzymują żadnego dodatkowego wsparcia, nie organizują żadnych zbiórek. Do 1989 r. nie miały prawa do ubezpieczeń. Obecnie mogą otrzymywać emeryturę, która, podobnie jak pensje sióstr, nie przekracza na ogół minimalnego poziomu. Pod koniec 2016 r. były w Polsce 7464 siostry emerytki, w tym 2624 siostry niepracujące z powodu choroby lub wieku.
Problemem są nowe powołania. Jak podkreśla matka Olech, po boomie powołaniowym z końca lat 70. XX w. w zasadzie obserwuje się spadek, przy czym od ok. 15 lat spadek ten nosi już znamiona kryzysu. Dla przykładu w 2000 r. do zakonów zgłosiło się 566 postulantek, w 2009 r. – 251, w 2017 r. – 177. Niekorzystną dynamikę pokazuje też inna statystyka. Jeszcze w 2000 r. na 428 zmarłych sióstr przypadało 541 rozpoczynających nowicjat. Już od 2007 r. liczba zmarłych znacznie przekracza jednak liczbę nowicjuszek. W 2016 r. zmarło 319 sióstr, a w nowicjacie znalazło się jedynie 121. Do tego doliczyć należy jeszcze odejścia. Patrząc na statystyki z ostatnich lat, przyjąć należy, że każdego roku, na różnych etapach formacji, odchodzi od ok. 130 do 240 zakonnic (...)
Siostry pracują, by zapewnić sobie utrzymanie. W wielu klasztorach, ze względu na duże zapotrzebowanie, pisane są ikony. Mniszki szyją, haftują, wypiekają opłatki, wykonują drobne prace na zamówienie, dekoracje, pracują w polu, w ogrodzie, ale też piszą książki, wiersze, prowadzą pracę naukową. Jedna z sióstr, jak informuje matka Sowulewska, na mocy szczególnych pozwoleń wykładała w seminarium. Przy niektórych klasztorach funkcjonują domy rekolekcyjne, choć siostry nie prowadzą organizowanych tam rekolekcji.
Praca własna niestety z reguły nie wystarcza. Już od wielu lat 2 lutego, gdy przypada Dzień Życia Konsekrowanego, we wszystkich kościołach w Polsce zbierane są ofiary na wsparcie klasztorów kontemplacyjnych. Każdy klasztor ma też grono przyjaciół – ludzi dobrej woli, którzy pomagają mu materialnie. Oprócz tego siostry starają się o różne dotacje, zwłaszcza gdy chodzi o kosztowne remonty zabytkowych budynków, w których mieszkają lub którymi się opiekują.
Według danych z 2017 r. wykształcenie podstawowe ma 129 sióstr kontemplacyjnych, zawodowe – 167, średnie – 494, studium pomaturalne – 87, licencjat zawodowy – 35, magisterskie – 340, studium podyplomowe – 15, licencjat podyplomowy – 5, doktorat – 9.
Statystyczna mniszka w Polsce w roku 2017 miała 55 lat. Dane z kilku ostatnich lat pokazują, że liczba sióstr z roku na rok powoli, ale systematycznie spada. – Nie są to jakieś drastyczne spadki. Jeśli chodzi o powołania, jednego roku pojawia się mniej chętnych, innego znów więcej. To, co zauważają przełożone, to fakt, że coraz trudniej jest podjąć ostateczną decyzję. Wiele młodych dziewcząt interesuje się życiem kontemplacyjnym. Bywa, że przyjeżdżają przez wiele lat, spędzają z nami miesiące, składają nawet czasowe śluby, ale nie potrafią zdobyć się na ostateczny krok. Gdy przychodzi do podjęcia decyzji na całe życie – rezygnują. Część pozostaje z nami w kontakcie, nie wychodzi za mąż, ale jakby same nie wiedzą, czego chcą – mówi matka Sowulewska. Spośród 1289 sióstr żyjących w 2017 r. w zakonach zrzeszonych w konferencji klauzurowej 1149 to profeski wieczyste. Jak zaznacza matka Sowulewska, odejścia z grona sióstr po ślubach wieczystych w zakonach kontemplacyjnych zdarzają się bardzo rzadko.
Źródło:
http://www.idziemy.pl/kosciol/zycie-konsekrowane-w-polsce/57902
Ponad 200 map wysokiej jakości, w tym satelitarnych oraz komentarze poświęcone wydarzeniom biblijnym opisanym w Piśmie Świętym - to wszystko zawiera „Atlas Biblijny”, pierwsze tego typu opracowanie przygotowane w całości przez polskich autorów. Atlas, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Bernardinum z Pelplina zaprezentowano w Centrum Medialnym KAI w Warszawie.
„Atlas Biblijny”, przygotowany we współpracy z Instytutem Geodezji i Kartografii, został pomyślany jako opowieść geograficzno-historyczna całych dziejów biblijnych. Swym zasięgiem przestrzennym obejmuje tereny zarówno Starego jak i Nowego Testamentu, a więc obszar od Mezopotamii na wschodzie do Włoch na zachodzie i od Turcji na północy do Egiptu na południu. Natomiast zasięg czasowy zamyka się w ramach XVIII w. przed Chrystusem do I w. po Chrystusie.
„Poznawanie świata biblijnego to warunek prawidłowego zrozumienia Pisma Świętego” – napisał w słowie wstępnym abp Stanisław Gądecki.
Redaktorem „Atlasu Biblijnego” oraz autorem części pierwszej, poświęconej środowisku, i suplementu jest prof. Adam Linsenbarth, wieloletni dyrektor Instytutu i Geodezji i Kartografii w Warszawie. Podczas prezentacji podkreślił on, że Atlas przedstawia środowisko geograficzne Ziemi Świętej oraz sąsiadujących z nią krajów. Pokazuje też charakterystyczne, często unikatowe cechy tych obszarów.
Komentarze biblijne przygotowali renomowani polscy bibliści: ks. dr Stanisław Jankowski SDB i dr hab. Krzysztof Mielcarek, profesor KUL. Wskazał on, że w przeciwieństwie do sformułowania „historia zbawienia”, które zrobiło dużą „karierę” w teologii, określenie „geografia zbawienia” pozostaje niedoceniane. Dlatego, tłumaczył, „nie mamy świadomości, jak ważna jest przestrzeń geograficzna, jak ważne jest to, że Bóg działa nie tylko w konkretnym czasie, ale też konkretnej rzeczywistości geograficznej”.
Prowadzący prezentację Marcin Przeciszewski, redaktor naczelny KAI podkreślił, że „nie da się zrozumieć Biblii, bez lektury tego Atlasu”.
Dyrektor wydawnictwa Bernardinum, ks. dr Wojciech Węckowski przyznał, że jako kleryk korzystał z zagranicznych atlasów biblijnych, ponieważ tej jakości opracowań w Polsce nie było. Z tym większą radością podjął się prac nad opublikowaniem pierwszego dzieła opracowanego przez polskich badaczy.„Mam nadzieję, że atlas będzie żył wiele lat, i służył kolejnym pokoleniom, pomimo tego, że świat Internetu bardzo się rozwija, ale jak wiemy, nie wszystko jednak można znaleźć w sieci” – powiedział szef Bernardinum.
Publikacja zawiera bogaty zestaw 200 map wysokiej jakości graficznej i kolorystycznej, w tym satelitarnych, liczne zdjęcia z Izraela oraz innych terenów biblijnych wspomnianych w Atlasie (Egipt, Synaj, Jordania, Liban, Syria, Turcja, Grecja).
W pierwszej części, poświęconej środowisku naturalnemu, przedstawiono wiele map geograficznych i satelitarnych, na których pokazano wszystkie obiekty biblijne. Część druga i trzecia poświęcona jest wydarzeniom biblijnym opisanym na kartach Starego i Nowego Testamentu. Czwartą część Atlasu stanowi suplement, poświęcony głównie Polonikom związanym z pamiątkami polskimi na Ziemi Świętej oraz historii polskich pielgrzymów udających się do Ziemi Świętej, m.in. księcia Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła „Sierotki” w XVI w. oraz Juliusza Słowackiego w wieku XIX.
Źródło:
http://archidiecezja.warszawa.pl/wiadomosci/pierwszy-polski-atlas-biblijny-juz-w-ksiegarniach/
W obecnym roku trzeba będzie zapewnić 41 mln dzieci w 59 krajach dostęp do czystej wody, pożywienia, edukacji, zdrowia i bezpieczeństwa. Informuje o tym najnowszy raport UNICEF dotyczący interwencji humanitarnych na świecie. Aby zrealizować ten cel organizacja potrzebuje 4 mld dolarów.
UNICEF ocenia, że obecnie najtrudniejsza jest sytuacja dzieci w Jemenie, Syrii oraz Demokratycznej Republice Konga. W ubiegłym roku działania humanitarne zostały podjęte m.in. w Libii, gdzie ponad 240 tys. dzieci potrzebowało pilnego wsparcia. Raport przypomina, że w Sudanie Południowym ponad 2 mln dzieci nie chodzi do szkoły. Z kolei w Afganistanie prawie 4 mln nieletnich potrzebuje różnorakiej pomocy i ochrony. Od sierpnia 2017 roku 730 tys. rohindżów, w tym 400 tys. dzieci zmuszonych zostało do ucieczki w stronę Bangladeszu przed przemocą w Birmie. 21 mln osób jest uwikłanych w konflikt, jaki toczy się wokół Jeziora Czad, na terenie Kamerunu, Republiki Środkowoafrykańskiej, Czadu, Nigru i Nigerii. W Republice Środkowoafrykańskiej dwie trzecie wszystkich dzieci będzie potrzebowało pomocy. Raport przypomina też o trudnej sytuacji 1,5 mln dzieci żyjących w Etiopii, a ewakuowanych z innych krajów. Wspomina też o dramacie 500 tys. dzieci żyjących na wschodzie Ukrainy i dotkniętych skutkami konfliktu, które potrzebują pilnego wsparcia humanitarnego. UNICEF podkreśla, że w wielu krajach Ameryki Łacińskiej oraz Karaibów przebywa obecnie prawie 2,5 mln uchodźców oraz emigrantów z Wenezueli, którzy również czekają na pomoc.
Jeśli dzieci nie będą miały spokojnych miejsc do zabawy, jeśli nie będą mogły żyć w swoich rodzinach i jeśli nie otrzymają wsparcia psychologicznego, to nie będą mogły wyleczyć niewidzialnych ran zadanych im przez wojnę – stwierdziła dyrektor generalna UNICEF Henrietta Fore.
Źródło:
http://archidiecezja.warszawa.pl/wiadomosci/41-mln-dzieci-dotknietych-wojnami-i-katastrofami/
Rośnie fala protestów ze strony grup i stowarzyszeń katolickich w USA po uchwaleniu nowego prawa w stanie Nowy Jork umożliwiającego dokonanie aborcji do 24. tygodnia ciąży i aż do dziewiątego miesiąca w sytuacji zagrożenia życia matki.
Nowe prawo zostało uchwalone 22 stycznia i natychmiast zatwierdzone przez gubernatora stanu Andrewa Cuomo. Nazwał on je „postępowym” i wyraził nadzieję, że zostanie wprowadzone w całym kraju. Decyzja spotkała się z ostrą reakcją amerykańskich biskupów.
Ordynariusz Albany, stolicy stanu Nowy Jork Edward Scharfenberger nazwał nowe prawo skandalicznym. W ostrych słowach upomniał też gubernatora za poparcie tak niszczącego prawodawstwa. Podkreślił, że decyzja ta jest absolutnie nie do pogodzenia z wyznawaną przez niego wiarą katolicką. Z kolei kard. Timothy Dolan stwierdził, że „ustawa narusza prawa najbardziej narażonych na zranienie”. Przypomniał zarazem, że lekarze, którzy z powodów etycznych odmówią dokonania aborcji w tak późnym okresie, w przyszłości nie będą mogli powoływać się na klauzulę sumienia.
Wielu intelektualistów, nauczycieli oraz działaczy pro-life zasugerowało obłożenie gubernatora ekskomuniką. W katedrze Niepokalanego Poczęcia, która znajduje się nieopodal siedziby nowojorskich władz zabrzmiały dzwony, aby przypomnieć o tragedii nienarodzonych i ich matek.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/kosciol/news/2019-01/fala-protestow-przeciwko-nowemu-prawu-aborcyjnemu.html
Trybunał Najwyższy w Islamabadzie w czasie błyskawicznego posiedzenia jednoznacznie potwierdził wyrok wydany w październiku 2018 r., potwierdzając, że kobieta jest niewinna i nie ma żadnych przeszkód, by mogła opuścić Pakistan. 48-letnia chrześcijanka spędziła w więzieniu ponad 9 lat. W 2010 r. została skazana na śmierć przez powieszenie za rzekomą obrazę Mahometa. Choć w październiku ub.r. została uniewinniona i opuściła zakład karny w Multanie nie mogła wyjechać z Pakistanu na skutek fali protestów islamistów, którzy wymogli na władzach pakistańskich rewizję wyroku. Przez ostatnie miesiące kobieta przebywała w odosobnieniu chroniona non stop przez siły rządowe. W tym czasie trwało polowanie na jej bliskich, którzy wielokrotnie w obawie o swe życie musieli zmieniać miejsce schronienia.
Z nieoficjalnych wciąż informacji wynika, że Asia Bibi wraz z rodziną schroni się w Kanadzie. Kraj ten zagwarantował im azyl polityczny. Są tam już dwie córki chrześcijanki - 18-letnia Eisham i niepełnosprawna Esha. Opuściły one Pakistan dzięki wsparciu rządu Justina Trudeau. Premier Kanady, już w listopadzie ub.r., oficjalnie zagwarantował rodzinie Asii Bibi wsparcie i mimo wielu trudności, jakie zaistniały nie wycofał się ze swych zobowiązań. Podkreśla on, że rodzina mężnej chrześcijanki znajdzie w Kanadzie wsparcie licznej pakistańskiej diaspory. Ponad 160 tys. Pakistańczyków mieszka w okolicy Ontario.
Posiedzenie Trybunału Najwyższego odbyło się w Islamabadzie przy nadzwyczajnych środkach bezpieczeństwa. Istnieją uzasadnione obawy, że islamiści nie zgodzą się z wyrokiem, co może wywołać kolejną falę ulicznych protestów.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/swiat/news/2019-01/asia-bibi-ostatnia-rozprawa-trybunalu-najwyzszego-pakistan.html
(KLIKNIJ LOGO)
