27 WRZEŚNIA była
Dwudziesta Szósta Niedziela zwykła,
oraz Dzień Migrantów i Uchodźców
*EWANGELIA - pod Ogłoszeniami.
(1) Dziękujemy za Waszą ofiarność na tacę i do puszek
na odbudowę obozu uchodźców na wyspie Lesbos po pożarze.
*Przypominamy, że ofiary można także przesyłać
bezpośrednio na konto Caritas Polska:
PL 77 1160 2202 0000 0000 3436 4384.
(2) Na mszy o 8.00 modliliśmy się za KSIĘDZA WACŁAWA
z racji Imienin (28/09) i za + KS. JÓZEFA JAWORSKIEGO,
wieloletniego duszpasterza w 2 lata po pogrzebie.
*Pamiętajmy o modlitwie za naszych kapłanów.
(3) Na Sumie CHRZEST ŚWIĘTY przyjęli Antonina
i Wiktor Michał. Witamy Was z radością w gronie parafian!
(4) O 16.30 było SPOTKANIE KANDYDATÓW DO BIERZMOWANIA
*Wszystkim naszym Studentom życzymy Ducha mądrości,
ambicji i powodzenia na progu nowego roku akademickiego.
(5) W ramach prac porządkowych została wykonana
autonomiczna wentylacja naszego kościoła.
Instalację zamontowano na strychu.
Prosimy o wsparcie tych prac indywidualnymi wpłatami
bezpośrednio do ks. Proboszcza lub na konto parafialne.
*Bóg zapłać wszystkim naszym Dobroczyńcom i Ofiarodawcom.
(6) SŁOWO NA NIEDZIELĘ:
https://archwwa.pl/multimedia/moja-niedziela-ks-marcin-zurek/
*
ZACHĘTA DO ZAMAWIANIA INTENCJI MSZALNYCH
Zachęcamy Was do zamawiania intencji mszy świętych.
Jest ich obecnie bardzo mało, szczególnie w tygodniu,
co źle świadczy o naszej pobożności i wdzięczności Bogu.
Pamiętajcie, że ofiarując msze święte
utrzymujecie także Waszą parafię i Waszych kapłanów.
Zwyczajowo przyjmuje się, że ofiara za mszę świętą
powinna zapewnić księdzu dzienne utrzymanie.
Jest tyle intencji, żeby dziękować i prosić Boga...
*Dziękujemy za Waszą ofiarność.
*
PO PIERWSZE BEZPIECZEŃSTWO!
(1) W NASZYM KOŚCIELE ZAWSZE NOSIMY MASECZKI
Pamiętajmy też o zachowaniu dystansu.
(2) Przyjmujemy Komunię Świętą na rękę i spożywamy
w obecności kapłana - tylko wtedy zdejmujemy maseczki.
(3) Jeśli czujesz się źle, lub masz wątpliwości,
co do swojego stanu zdrowia, prosimy - zostań w domu!
*
KANCELARIA PARAFIALNA
Ks. Proboszcz przyjmuje
w poniedziałki, środy i piątki
w godz. 16.00 - 17.45
Tel. do ks. Proboszcza: +48 22 756 16 48
*
26. września, w sobotę,
ślubowali przed Bogiem
Katarzyna Bobrowska i Patryk Osiński
*Prosimy Was o modlitwę za Młodą Parę!
*
W TYM TYGODNIU W LITURGII:
28 września, w poniedziałek,
wspomnienie św. Wacława, męczennika
*Pamiętajmy w życzliwym słowie i modlitwie
o naszym wspaniałym spowiedniku, ks. WACŁAWIE!
Wacław, syn księcia Czech Wratysława, urodził się
ok. 907 r. i był wychowany po chrześcijańsku przez
babcię, Świętą Ludmiłę. W 921 roku objął tron po ojcu
i walczył o wolność kultu przeciw pogańskiej szlachcie,
ale także przeciw bratu i rywalowi, Bolesławowi.
Uciekł z zasadzki zastawionej przez brata,
ale został zabity przez jego nożowników
28 sierpnia 929 roku (lub wg innych źródeł w 935 roku).
Od razu był czczony jako święty, jednak jego kanonizacja
nastąpiła dopiero w następnym stuleciu.
*
29 września, we wtorek,
Święto świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała
*Polecamy Waszej modlitwie wszystkich noszących te imiona,
a szczególnie naszych Pasterzy, Michała Janochę
i Rafała Markowskiego, biskupów Archidiecezji Warszawskiej.
*
30 września, w środę, mamy wspomnienie
św. Hieronima, prezbitera i doktora Kościoła
Patron dnia przetłumaczył Bibilę na język łaciński,
czyniąc ją bardziej dostępną. Zachęcamy Was
do częstej lektury Pisma ŚWiętego!
Na mszy o 18.oo
NOWENNA DO MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY
*
1 PAŹDZIERNIKA przypada
wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus,
dziewicy, doktora Kościoła, Patronki misji. Msza o 18.oo.
*WIĘCEJ O PATRONCE TYGODNIA - pod ogłoszeniami.
To także 1. czwartek miesiąca, pamiętajmy
o modlitwie za naszych kapłanów i o nowe powołania.
*
1 PAŹDZIERNIKA ROZPOCZYNAMY
odmawianie MODLITWY RÓŻAŃCOWEJ
-W KAŻDĄ NIEDZIELĘ o godz. 16.30
-W TYGODNIU po mszy wieczornej o 18.00
*UWAGA! Przez cały październik msze święte
w tygodniu będą tylko o 18.00.
Nie będzie mszy porannych
we wtorki i w czwartki.
*
2 PAŹDZIERNIKA mamy I PIĄTEK MIESIĄCA
i wspomnienie świętych Aniołów Stróżów
Comiesięczna SPOWIEDŹ od 17:30
MSZA do SERCA PANA JEZUSA o 18:00
NABOŻEŃSTWO RÓŻAŃCOWE - po mszy wieczornej
*Potem CICHA ADORACJA PANA JEZUSA DO 21.00. Zapraszamy!
*
3 PAŹDZIERNIKA przypada I SOBOTA MIESIĄCA
*Zachęcamy Was do podjęcia nabożeństwa
wynagradzającego pierwszych sobót miesiąca,
z którym Matka Boża podczas objawień w Fatimie
związała wielką obietnicę zbawienia.
O 18.00 - MSZA ŚWIĘTA, a po niej RÓŻANIEC
*
4 PAŹDZIERNIKA
Dwudziesta Szósta Niedziela zwykła,
wspominamy też św. Franciszka, módlmy się
gorliwie za Ojca Świętego w dniu Jego Patrona.
(1) Zapraszamy na Eucharystię o 8, 10, 12 i 17.
(2) O 10.00 MSZA DLA DZIECI
(3) Po Sumie o 12.oo UWIELBIMY PANA JEZUSA
w nabożeństwie adoracyjnym z racji I niedzieli miesiąca.
(4) O 16.30 RÓŻANIEC, o 17.oo msza dla młodzieży,
a szczególnie dla naszych KANDYDATÓW DO BIERZMOWANIA
(5) Zachęcamy do nabywania i lektury prasy katolickiej.
(6) Przypominamy, że staraniem ks. Proboszcza została wykonana
autonomiczna wentylacja naszego kościoła.
Instalację zamontowano na strychu.
Prosimy o wsparcie tych prac indywidualnymi wpłatami
do ks. Proboszcza lub na konto parafialne.
*
17. października, w sobotę,
(1) O 13.00 SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO
przyjmie LAURA BAZGA. Prosimy Was o modlitwę
za małą Laurę, Jej Rodziców, Chrzestnych i rodzeństwo.
(2) O 16.00 - MSZA ŚLUBNA
ANNY SZPALERSKIEJ i RAFAŁA AUGUŚCIKA
*Życzymy Nowożeńcom Bożego błogosławieństwa
i pięknej niezapomnianej Uroczystości.
(3) O 18.00 - MSZA WIECZORNA i RÓŻANIEC
*
Uroczystość SAKRAMENTU BIERZMOWANIA
odbędzie się w NIEDZIELĘ 15. LISTOPADA
podczas jednodniowej WIZYTACJI KANONICZNEJ
w naszej parafii.
*
*POZOSTAŁE OGŁOSZENIA*
CZYTAJ BIBLIĘ NIE TYLKO W TYGODNIU BIBLIJNYM!
W TYM TYGODNIU zaczynamy nowy rozdział:
KRAINY BIBLIJNE
Zachęcamy Was do codziennej lektury Pisma Świętego
i naszego cyklu artykułów pod ogłoszeniami
pt. ABC BIBLII: Czytaj Biblię, aby wiedzieć, w co wierzysz!
*
ZACHĘCAMY DO NABYWANIA PRASY KATOLICKIEJ
także w wersji elektronicznej.
Polecamy Waszej uwadze prasę katolicką dostępną
w tańszych wydaniach on-line:
(1) Tygodnik Idziemy: https://eprasa.pl/news/idziemy
(2) Miesięcznik Różaniec:
https://sklep.loretanki.pl/641-rozaniec-2020
(3) Gość Niedzielny:
http://sklep.gosc.pl/kategoria-produktu/
e-book/gn-e-wydanie/
*
„ZRANIENI W KOŚCIELE”
to telefon zaufania 800 280 900
i katolickie środowisko wsparcia
dla osób dotkniętych przemocą seksualną w Kościele
Więcej informacji na www.zranieni.info
*
Oglądaj WIADOMOŚCI Z ŻYCIA KOŚCIOŁA online:
https://www.tvp.info/24536819/program-kosciol-z-bliska
*
MOŻECIE WESPRZEĆ WASZĄ PARAFIĘ PRZEZ INTERNET
Prosimy o zaznaczanie, czy przelewy dotyczą tzw. tacy,
czy jest to ofiara za intencję mszy, remont itd.
NUMER KONTA NASZEJ PARAFII:
B.S. Lesznowola
03 8022 0000 0009 2542 2001 0001
*
Wszystkim Parafianom, Przyjaciołom i Gościom
życzymy błogosławionego tygodnia
za wstawiennictwem naszego Patrona:
*ŚWIĘTY STANISŁAWIE KOSTKO, módl się za nami!
Ewangelia (Mt 21, 28-32)
Grzesznicy uwierzyli Janowi
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
„Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: «Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy». Ten odpowiedział: „Idę, panie", lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: «Nie chcę». Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?” Mówią Mu: „Ten drugi”.
Wtedy Jezus rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć”.
Świadectwa, ale również możliwość spowiedzi, adoracji czy rozmowy duchowej, to wszystko czeka na uczestników X Nocy Świadectw, którą zaplanowano na sobotę 26 września • Spotkanie w kościele św. Michała na Mokotowie rozpocznie się o godz. 19:30 i będzie również transmitowane w mediach społecznościowych
To wielowymiarowe wydarzenie ewangelizacyjne co roku gromadzi setki osób. Jubileuszową X Noc Świadectw poprowadzi aktor Dariusz Kowalski, który również podzieli się swoim świadectwem wiary z uczestnikami spotkania.
Organizatorzy podkreślają, że ludzie nadal – mimo kolejnych edycji i upływu lat – mają potrzebę słuchania historii, które są doświadczeniem Boga w życiu człowieka. – Chcą słuchać o Bogu i karmić się Jego słowem. To pokazuje, że Pan Bóg działa realnie w życiu człowieka – mówi Danuta Kowalik, współorganizatorka Nocy Świadectw
X Noc Świadectw rozpocznie się w sobotę o godz. 19.30. Świadectwa to główny, ale nie jedyny punkt programu tego spotkania. Jak co roku będzie można poprosić o modlitwę wstawienniczą, rozmowę duchową oraz przystąpić do sakramentu spowiedzi. Natomiast w kaplicy Matki Bożej przez całą noc potrwa adoracja Najświętszego Sakramentu.
Prawdopodobnie z powodu pandemii w spotkaniu weźmie udział mniej osób niż dotychczas. Dlatego tegoroczna Noc Świadectw będzie transmitowana w mediach społecznościowych, co umożliwi uczestnictwo w spotkaniu nie tylko osobom z Warszawy.
Organizatorzy podkreślają, że jak co roku uczestnicy spotkania usłyszą “opowieści które wzruszają, nawracają, skłaniają do myślenia, a czasem potrafią nawet rozbawić, ale zawsze są dowodem na to, że Pan Bóg z nas nie rezygnuje, chce zmieniać nasze życie i prowadzić Swoimi ścieżkami, bo nas bardzo kocha”.
Muzycznie uczestnikom będzie towarzyszył zespół “Coraz bliżej” związany z ośrodkiem pallotyńskim przy ul. Skaryszewskiej. Na zakończenie Nocy Świadectw zostanie odprawiona Msza święta.
W czasie poprzednich edycji Nocy Świadectw wystąpili m.in. Dominika Figurska, Ania Golędzinowska, Jan Budziaszek, Magdalena Frączek, Krzysztof Ziemiec i wiele innych osób, które dzieliły się swoją wiarą. “Podczas piątej Nocy Świadectw – w kościele na Puławskiej świadectw niezwykłych spotkań człowieka z Bogiem słuchało ponad tysiąc osób!” – przypominają organizatorzy.
Organizatorem Nocy Świadectw jest Diakonia Ewangelizacyjna Odnowy w Duchu Świętym, działająca przy parafii św. Michała Archanioła w Warszawie, grupy modlitwy wstawienniczej Odnowy w Duchu Świętym oraz wspólnota parafialna.
Źródło:
https://archwwa.pl/aktualnosci/bog-dziala-realnie-w-zyciu-czlowieka-x-noc-swiadectw-w-kosciele-sw-michala/
Święty Stanisław Kostka był zakonnikiem, polskim jezuitą. Żył w XVI wieku i zmarł mając zaledwie 18 lat. Został ogłoszony świętym Kościoła katolickiego, patronem Polski, ministrantów, dzieci i młodzieży, a także Katolickiego Towarzyszenia Młodzieży i naszej wwspólnoty parafialnej.
Św. Stanisław Kostka urodził się 28 października 1550 roku w Rostkowie. To wieś w województwie mazowieckim, w powiecie przasnyskim. Miał szlacheckie pochodzenie. Jego rodzina legitymowała się herbem Dąbrowa. Była to rodzina wielodzietna, średnio zamożna. Św. Stanisław Kostka był jednym sześciorga dzieci kasztelana zakroczymskiego – Jana i Małgorzaty.
Dzieciństwo
Św. Stanisław Kostka wychował się w religijnym domu. Jego rodzice uchodzili za pobożnych, dbających o religijną, a dokładniej katolicką - formację swoich dzieci. Brat Stanisława, Paweł Kostka, wspominał ich rodziców jako surowych, ale jednocześnie kochających. Rodzice św. Stanisława Kostki przykładali dużą uwagę do modlitwy i uczciwości.
W związku z religijnością rodziców, św. Stanisław Kostka został ochrzczony krótko po urodzeniu. Uroczystość odbyła się w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przasnyszu. Sakramentu chrztu św. Stanisławowi Kostce udzielił ks. Hubert Maciej Komorowski. Jego ojcem chrzestnym został Andrzej Radzanowski.
Szczególną rolę w duchowej formacji św. Stanisława Kostki odegrała jego matka. To ona uczyła go podstawowych prawd wiary, modlitw i zasad religijności. Wiedzę tę uzupełniał do 12 roku życia pobierając nauki od kapelana, którego imię i nazwisko do dziś nie są znane. Między 12 a 14 rokiem życia uczył go natomiast Jan Biliński, który uwrażliwił go na znaczenie Maryi w jego życiu.
Edukacja
Po 14 roku życia św. Stanisław Kostka podobnie jak jego rówieśnicy wyjechał za granicę, aby kontynuować naukę w Collegium Nobillium w Wiedniu. Uczelnia ta prowadzona była przez jezuitów. Św. Stanisław Kostka mieszkał w konwikcie, czyli bursie przeznaczonej dla chłopców ze szlacheckich rodzin. Ponieważ znał dobrze język łaciński i grecki, rozpoczął naukę od razu od trzeciego roku gramatyki.
Św. Stanisław Kostka szybko stał się dla innych wzorem pracowitego i sumiennego ucznia. Ze szczególną łatwością przychodziła mu nauka języków obcych dlatego poza łaciną i greką uczył się języka hebrajskiego, włoskiego i niemieckiego. Jego metoda nauki polegała na robieniu szczegółowych notatek, które później dokładnie studiował.
Choroba i powołanie
W grudniu 1565 roku św. Stanisław Kostka poważnie zachorował. Miał wysoką temperaturę i jego stan szybko pogarszał się. Lekarze obawiali się, że nie uda się go uratować. Jednak po kilkunastu dniach choroba zaczęła się wycofywać, a św. Stanisław Kostka w końcu wrócił do zdrowia.
W czasie choroby miał dwa widzenia. W pierwszym ukazała mu się św. Barbara – patronka dobrej śmierci. Przyszła do niego w asyście dwóch aniołów i przyniosła św. Stanisławowi Kostce komunię
świętą. W drugim spotkał się z Matką Bożą trzymającą Dzieciątko Jezus na rękach, do której modlił się o wyzdrowienie. W czasie tego widzenia Matka Boża kazała św. Stanisławowi Kostce wstąpić do zakonu jezuitów. W tym celu udał się pieszo najpierw do Augsburga, oddalonego od Wiednia o ok. 600 km, a następnie do Dylingi. Stamtąd został skierowany do Rzymu, gdzie dotarł pod koniec września 1567 roku. 28 października św. Stanisław Kostka został przyjęty jako kandydat do zakonu jezuitów. Do grudnia 1567 roku mieszkał w Domu Profesorów. Później przeniesiono go do Kolegium Rzymskiego, gdzie odbył trzydziestodniową próbę. Na początku 1568 roku złożył śluby zakonne.
Św. Stanisław Kostka zmarł 15 sierpnia 1568 roku, około godziny 3.00 w nocy, trzymając w rękach krucyfiks i gromnicę. Dwa tygodnie wcześniej zwierzył się przyjacielowi, że ma przeczucie, że w tym miesiącu umrze. Prawdopodobną przyczyną jego śmierci była gruźlica bądź malaria. Beatyfikował go papież Paweł V w 1606 roku, a kanonizował Benedykt XIII w 1726 roku. Wspomnienie liturgiczne św. Stanisława Kostki wypada 18 września.
Źródło:
https://wiadomosci.onet.pl/kraj/sw-stanislaw-kostka-kim-byl/jen5fmj
1. O, dobry Boże, błogosław nam,
przez Stasia Kostki świętości dar,
*
Którym za życia krótkiego dni
był napełniony i służył Ci!
2. Na Stanisława zasługi zważ,
On czcił Maryję, Jej trzymał straż.
*
Niech dopomaga w dojściu do bram,
gdzie na nasz czeka Maria i Pan!
3. Pragniemy sławić gorliwość Twą,
i uczynkami pomnażać ją.
*
A Ty, mrokowski Patronie nasz,
miłością, zdrowiem, łaskami darz!
4. Naszą parafię w opiece miej,
o Stanisławie, pomagaj jej,
*
By tu w Mrokowie, wśród krętych dróg,
- z Twoją pomocą - królował Bóg! (x2)
*Słowa - organista
*Melodia - Adam Kowalski
*Tekst inspirowany śpiewem do patrona Warszawy,
oraz uzdrowienia z epidemii - błog. Władysława z Gielniowa.
Modlitwa do św. Stanisława Kostki
Święty Stanisławie Kostko!
Pomóż mi, abym stawiał sobie wysokie wymagania,
abym przekraczając własne słabości,
rozwijał umysł, wolę i serce na miarę planu,
jaki Bóg ma wobec mnie. Nie chcę życia byle jakiego.
Jestem młody, obudź we mnie tęsknotę za tym,
co piękne i szlachetne. Uproś mi łaskę rozpoznawania
Bożej woli i męstwo życia zgodnego z Ewangelią.
Pragnę być wolny duchem, otwarty na dobro innych
i zdolny do obrony chrześcijańskich wartości
w środowisku, w którym przebywam.
Twoje zawołanie:
Do wyższych rzeczy jestem stworzony,
i dla nich pragnę żyć,
niech będzie i moim zawołaniem. Amen.
O powołaniu mówił Papież Franciszek w czasie rozważania na Anioł Pański. Przypomniał także, że zbawienie jest darem, który otrzymujemy od Jezusa za darmo. Nie możemy na nie zapracować własnymi rękami.
W rozważaniu Papież skomentował niedzielną Ewangelię o robotnikach najętych o różnych porach dnia do pracy w winnicy. Ojciec Święty zauważył, że przez tę historię Jezus ukazuje nam w zadziwiający sposób działanie Boga, wyrażone przez dwie postawy gospodarza: powołanie i wynagrodzenie.
Bóg powołuje wszystkich, zawsze
„Wzruszający jest obraz owego gospodarza, który kilka razy wychodził na plac poszukując robotników do swojej winnicy. Ten gospodarz przedstawia Boga powołującego wszystkich i powołującego zawsze. Bóg działa w ten sposób również dzisiaj: wciąż powołuje wszystkich, o każdej porze, zapraszając do pracy w swoim królestwie – powiedział Franciszek. – Jest to styl Boga, do którego przyjmowania i naśladowania jesteśmy z kolei powołani. Nie jest On zamknięty w swoim świecie, ale ciągle „wychodzi” w poszukiwaniu osób, ponieważ chce, aby nikt nie został wykluczony z jego planu miłości.“
Drugą postawą gospodarza reprezentującą postawę Boga jest jego sposób wynagradzania robotników. Umawia się na „denara” (w. 2) z pierwszymi pracownikami zatrudnionymi rano. Tym, którzy dołączają później mówi natomiast: „co będzie słuszne, dam wam” (w. 4). Pod koniec dnia właściciel winnicy nakazuje wszystkim wypłacić tyle samo, czyli denara. Ci, którzy pracowali od rana, są oburzeni i narzekają na gospodarza, ale on nalega: chce dać wszystkim maksymalne wynagrodzenie, także tym, którzy przybyli ostatni (ww. 8-15). I tutaj rozumiemy, że Jezus nie mówi o pracy i sprawiedliwej płacy, ale o królestwie Bożym i dobroci Ojca niebieskiego.
Bóg nie patrzy na wyniki, ale na naszą hojność
„Bóg zachowuje się w ten sposób: nie patrzy na czas i wyniki, ale na dyspozycyjność i hojność, z jaką poświęcamy się Jego służbie. Jego działanie jest więcej niż sprawiedliwe, w tym sensie, że wykracza poza sprawiedliwość i przejawia się w łasce. Wszystko jest łaską: nasze zbawienie i nasza świętość. Dając nam łaskę, daje nam więcej, niż zasługujemy – zapewnił Papież.
Zatem ten, kto kieruje się ludzką logiką, czyli zasługami nabytymi przez własne umiejętności, z pierwszego staje się ostatnim. Mówisz: «ale ja dużo pracowałem dla Kościoła, pomagałem, a oni płacą mi tyle samo ile temu, który przyszedł ostatnio...» Pamiętajmy, kto był pierwszym kanonizowanym świętym w Kościele – Dobry Łotr. On «ukradł» niebo w ostatniej chwili swojego życia. Ci, którzy próbują myśleć o własnych zasługach, zawodzą. Natomiast, ci którzy pokornie powierzają się miłosierdziu Ojca, z ostatniego stają się pierwszymi (por. w. 16).“
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2020-09/papa-angelus-200920-zbawienie-za-darmo.html
„Każdy może wnieść wkład swojej kultury, filozofii, sposobu myślenia. Liczy się także piękno i bogactwo występujące w mniejszych grupach; również dzięki wykluczonym może zakwitnąć piękno” - te słowa Papież wypowiedział w katechezie wygłoszonej podczas audiencji ogólnej. Franciszek zwrócił uwagę na to, że aby wyjść z obecnego kryzysu, który jest kryzysem społecznym, politycznym i gospodarczym, każdy jest wezwany do podjęcia swojej cząstki odpowiedzialności i do dzielenia się nią z innymi. Powinniśmy zareagować nie tylko jako poszczególne osoby, ale jako społeczność.
Papież – prawdziwej zmiany mogą dokonać wszyscy
„Kierowanie się zasadą pomocniczości daje nadzieję na zdrowszą i sprawiedliwszą przyszłość; a tę przyszłość budujemy wspólnie, dążąc do rzeczy większych, poszerzając horyzonty. Albo razem, albo nic z tego nie będzie. Albo pracujemy wspólnie, aby wyjść z kryzysu, na wszystkich poziomach społeczeństwa, albo nie wyjdziemy z niego nigdy – podkreślił Papież. Wyjście z kryzysu nie oznacza oddzielić się szklanymi panelami od aktualnych sytuacji. Wyjść z kryzysu oznacza zmianę, a prawdziwej zmiany muszą dokonać wszyscy, wszystkie osoby tworzące społeczeństwo. Wszystkie specjalności, wszyscy. I to wszyscy razem, wszyscy we wspólnocie. Jeśli nie podejmą tego wszyscy, rezultat będzie negatywny.“
Ojciec Święty zaznaczył, że droga solidarności potrzebuje pomocniczości. Podczas kwarantanny spontanicznie rodził się gest aplauzu dla lekarzy, pielęgniarzy i pielęgniarek, jako znak wsparcia i nadziei. Wielu z nich ryzykowało swoim życiem i wielu oddało życie. Oklaski kierujemy do wszystkich członków społeczeństwa, do wszystkich, i do każdego, za ich cenny wkład, choćby ten niewielki.
Papież – nie wracajmy do przeszłości
„Nadzieja jest śmiała, a zatem zachęcajmy się do wielkich marzeń. Bracia i siostry, uczmy się marzyć o wielkich rzeczach! Nie bójmy się marzyć, dążąc do ideałów sprawiedliwości i miłości społecznej, rodzących się z nadziei – podkreślił Papież. Nie próbujmy rekonstruować przeszłości; przeszłość jest przeszłością, przed nami nowe rzeczy. Pan nam obiecał: «Oto ja czynię wszystko nowym». Zachęcamy się do marzeń o wielkich rzeczach, dążąc do tych ideałów, nie próbujmy rekonstruować historii, szczególnie tego, co było niesprawiedliwe i chore. Budujmy przyszłość, w której wymiar lokalny i ten globalny ubogacają się wzajemnie.“
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2020-09/papiez-audiencja-23-wrzesnia.html
Papież zwrócił się z przesłaniem do uczestników zebrania plenarnego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE). Spotkanie zostało zaplanowane pod hasłem: „Kościół w Europie po pandemii. Perspektywy dla stworzeń i wspólnot”. Franciszek zwrócił uwagę, że doświadczenie pandemii naznaczyło wszystkich bardzo głęboko, ponieważ dotknęło w dramatyczny sposób jednego z podstawowych wymiarów egzystencji: relacyjności pomiędzy osobami i społeczeństwem. Naruszyło zwyczaje oraz wzajemne odniesienia zmieniając także warunki życia społecznego i ekonomicznego.
Ojciec Święty zauważył, że znacznemu przeobrażeniu uległo także życie wspólnoty kościelnej, która musiała zdecydowanie przeformułować swoje praktyki religijne: wiele działań duszpasterskich oczekuje jeszcze na wznowienie. Papież zaznaczył, że byliśmy w tym czasie świadkami śmierci wielu starszych osób, tragedii rodzin niespodziewanie dotkniętych dotkliwym i groźnym cierpieniem, dramatów dzieci i młodzieży zamkniętych w domu, wstrzymania rytów sakralnych oraz kursów formacji chrześcijańskiej, które zmusiły wielu kapłanów do podjęcia zindywidualizowanych i odważnych dróg posługi duszpasterskiej.
W obliczu powstania nowych przestrzeni ubóstwa ważne jest uruchomienie wielkiej fantazji miłosierdzia wyrażającej się w uważnej i hojnej bliskości wobec najsłabszych. „Wspólnoty chrześcijańskie są wezwane do duchowego odczytania tego, czego wspólnie doświadczyliśmy, aby przyjąć tę życiową lekcję i rozeznać perspektywy na przyszłość” – podkreślił Franciszek. Życzył ponadto wszystkim, aby zostali utwierdzeni w wierze, że nic nie może nas odłączyć od miłości Chrystusa.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2020-09/przeslanie-papieza-do-rady-konferencji-episkopatow-europy.html
„Obecny kryzys jest szansą: jest szansą dla ONZ, jest szansą na stworzenie bardziej braterskiego i współczującego społeczeństwa”. – Te słowa usłyszeliśmy w przesłaniu Papieża do Zgromadzenia Ogólnego ONZ z okazji 75-lecia istnienia tej instytucji. (...)
Ojciec Święty uważa, że solidarność nie może być pustym słowem, ani obietnicą bez pokrycia. Należy w tym celu zmienić dominujący paradygmat ekonomiczny, w którym liczy się jedynie zwiększenie zysków przedsiębiorstw. Wymaga to jednak mocniejszych podstaw etycznych, które będą w stanie przezwyciężyć powszechną oraz nieświadomie utrwaloną „kulturę wykluczenia”. Kryzysy humanitarne we współczesnym świecie stały się według Franciszka „status quo”, w którym prawa do życia, wolności i bezpieczeństwa nie są szanowane.
Papież – potrzeba woli politycznej, aby pomóc migrantom
„Wielu ludzi zostaje zmuszonych do opuszczenia swoich domów. Uchodźcy, migranci i przesiedleńcy wewnętrzni w krajach pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia często cierpią z powodu zaniedbań, bez możliwości poprawy swojej sytuacji życiowej oraz położenia swoich rodzin. Co gorsza, tysiące osób jest zatrzymywanych na morzu i przymusowo odsyłanych do zamkniętych obozów, gdzie doświadczają tortur i nadużyć – zauważył Papież.
Wiele z nich pada ofiarami handlu ludźmi, niewolnictwa seksualnego lub pracy przymusowej, są wykorzystywane do poniżających zajęć, bez godziwego wynagrodzenia. Jest to rzeczywistość nie do zaakceptowania, którą wielu świadomie ignoruje! Wiele ważnych międzynarodowych wysiłków podejmowanych, aby odpowiedzieć na te kryzysy zaczyna się od wielkich obietnic. Tak było ze Światowymi Paktami na rzecz uchodźców i migracji, ale wielu z nich brakuje wsparcia politycznego niezbędnego do osiągnięcia sukcesu. Inne zawodzą, ponieważ poszczególne państwa uchylają się od swoich obowiązków i powinności.“
Ojciec Święty zwrócił uwagę na potrzebę nowego otwarcia w stosunkach międzynarodowych, które umożliwiłoby rozwój gospodarczy, inwestycje w edukację i infrastrukturę na szczeblu lokalnym. W tym celu trzeba zmniejszyć, a czasami wręcz anulować obciążenia budżetowe krajów, w których najubożsi dźwigają ciężar spłacania międzynarodowych długów. Trzeba dążyć do likwidacji „rajów finansowych” oraz zapobiegać uchylaniu się od płacenia podatków, szczególnie przez najbogatszych, a także prania „brudnych pieniędzy”, które okradają społeczeństwa. Należy zdecydowanie odnowić międzynarodową architekturę finansową.
Franciszek zauważył, że w dziedzinie ograniczania zmian klimatycznych poczyniono pewne postępy, wzrosła wrażliwość ekologiczna, ale trzeba unikać uspokajającego tonu pustych deklaracji. Nie wolno obciążać przyszłych pokoleń zaniechaniami zawinionymi przez obecne. Zauważa się brak woli politycznej rządzących do łagodzenia negatywnych skutków zmian klimatycznych, które uderzają w najbiedniejsze i najsłabsze grupy społeczne. Ojciec Święty zaznaczył, że kryzys spowodowany COVID-19 najbardziej uderzył w dzieci, a szczególnie w dzieci migrantów i uchodźców pozbawione opieki.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2020-09/papiez-przemowienie-w-onz.html
Nie mogliśmy przybyć z narodową pielgrzymką 18 maja, aby oddać hołd Janowi Pawłowi II. Jednak dzisiaj w imieniu całego narodu polskiego mogłem tutaj uczestniczyć we Mszy św. Mogliśmy z moją żoną i polską delegacją złożyć wieniec na grobie Jana Pawła II i mogliśmy modlić się za jego pośrednictwem o powodzenie dla naszej Ojczyzny i całego naszego narodu - mówił prezydent Andrzej Duda, opowiadając dziennikarzom o swej wizycie w Watykanie.
Przyznał, że spotkanie z Papieżem Franciszkiem było bardzo miłe i wzruszające. “Rozmawialiśmy o sytuacji w Polsce i pandemii koronawirusa - mówił Andrzej Duda. - Ojciec Święty podziękował mi, że w tych trudnych czasach pamiętaliśmy o innych społeczeństwach, o innych narodach, za pomoc, którą udzieliliśmy Włochom, za pomoc, która przyszła tutaj do Watykanu, ale także za pomoc, która dotarła do państw partnerstwa wschodniego, do państw bałkańskich. Powiedziałem, że w trudnych czasach powinniśmy być razem, powinniśmy pokazywać solidarność i że jest dla mnie wielką satysfakcją, że nasze państwo, że my – Polacy, w tych trudnych czasach związanych z pandemią, tę solidarność pokazaliśmy”.
Andrzej Duda przyznał, że o sytuacji na świecie w czasie pandemii rozmawiał też z kard. Pietro Parolinem. Z watykańskim sekretarzem stanu poruszył tematy dotyczące sytuacji międzynarodowej. Podzielono się między inny oceną sytuacji na Białorusi. “Tu w zasadzie mieliśmy wspólne zdanie, że należy wspierać tych wszystkich, którzy chcą prawdziwie demokracji, wolności, wszystkich tych, którzy chcą żyć w uczciwym państwie. Ci ludzie powinni mieć nasze wsparcie, ale oczywiście Białoruś sama powinna decydować o sobie w wolnych i uczciwych wyborach. Tutaj mieliśmy stanowisko jednoznaczne, że wspólnota międzynarodowa powinna tego od władz Białorusi wymagać”.
Prezydent Polski przyznał, że w Watykanie rozmawiał również o sytuacji na Bliskim Wschodzie i położeniu chrześcijan w różnych krajach. “Odebrałem podziękowania, że stanowisko Polski jest w tych sprawach tak bardzo pryncypialne, że zawsze stajemy w obronie tych, którzy są uciskani”.
Andrzej Duda zapowiedział, że o polskiej pomocy dla potrzebujących i polskiej polityce społecznej będzie jeszcze rozmawiał ze Wspólnotą św. Idziego. “Ojciec Święty Franciszek zwrócił uwagę, że przez ostatnie lata prowadziliśmy bardzo skuteczną politykę dla rodzin, ogromnie mi za to dziękował. Ze wzruszeniem przyjąłem te podziękowania. Wspominał o wszystkich programach, które uruchomiliśmy, że dbamy o rodziny wychowujące dzieci. Cieszę się, że wie o tym Ojciec Święty” - dodał prezydent.
ŹRÓDŁO:
https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2020-09/prezydent-duda-w-imieniu-calego-narodu-modlilem-sie-u-jana-pawl.html
Przed swoją śmiercią św. Teresa (1873-1897) przyrzekła, że będzie z nieba „spuszczać deszcz róż”. Dlatego ikonografia przedstawia Świętą z naręczami róż, które oznaczają łaski, jakie za jej wstawiennictwem ludzie otrzymują. Te właśnie niezwykłe łaski stały się przyczyną popularności Świętej w świecie, oraz tak rychłego wyniesienia do chwały ołtarzy. W roku 1923 papież Pius XI ogłosił ją błogosławioną, a już dwa lata później wpisał ją uroczyście do katalogu świętych. W roku 1944 papież Pius XII ogłosił św. Teresę drugą, obok Joanny d´Arc, patronką Francji. W roku 1947, w 50-lecie śmierci św. Teresy, odbyła się we Francji wielka peregrynacja relikwii Świętej.
W Lisieux wystawiono obok klasztoru Karmelitanek bazylikę ku czci św. Teresy. Nad wejściem do bazyliki widnieje duży napis: „Kto się wywyższa, będzie poniżony; kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14,11). W bazylice Święta leży w brązowym habicie, z białą peleryną, w czarnym welonie i z wiankiem róż na głowie. W prawej ręce trzyma róże, a w lewej krzyż. Wokół kryształowej trumny mnóstwo róż, jak też zapalonych świec. Dookoła trumny napis: „Chcę osiągnąć niebo, czyniąc dobrze na ziemi”. Sława św. Teresy od Dzieciątka Jezus jest rzeczywiście zadziwiająca.
Jej krótkie życie nie zawierało nadzwyczajnych wydarzeń. Nie piastowała ważnych funkcji, nie pisała traktatów teologicznych, nie założyła nowych fundacji, nie odznaczała się bohaterskimi czynami. Dziewięć lat klasztornego życia upłynęło jej na cichym wypełnianiu twardej reguły karmelitańskiej. Jednak Teresa z Lisieux została Doktorem Kościoła, jest najczęściej cytowaną kobietą w nowym Katechizmie Kościoła Katolickiego.
Swoje przemyślenia na temat życia duchowego i cierpienia napisała w księdze Dzieje duszy. Nie była wielką pisarką, ale jej teksty odznaczają się prostotą i jasnością. Pierwsza część jej autobiografii - „Rękopis A” - powstał na prośbę siostry Pauliny, przeoryszy Karmelu. Siostra Maria później nakłoniła Teresę do napisania „Rękopisu B”, prosząc o dokładniejsze wyjaśnienie „doktryny małej drogi”.
Droga ta jest prosta, dostępna każdemu, choć wcale niełatwa. Teresa mówi tu o swoim jedynym skarbie: „im bardziej jest się słabym, bez pragnień i bez cnót, tym lepszym jest się obiektem dla działania Bożej miłości, pochłaniającej i przemieniającej”. Co ciekawe, dzisiaj refleksje św. Teresy, przetłumaczone na blisko 60 języków, należą do ścisłej czołówki bestsellerów literatury religijnej.
Święta Teresa miała zaledwie 4 lata, kiedy straciła matkę. Po jej śmierci obrała sobie za matkę Maryję. W latach 1881-1886 ojciec oddał Teresę do internatu sióstr benedyktynek, które w swoim opactwie miały także szkołę z internatem dla dziewcząt. 25 marca 1883 r. Teresa zapadła na ciężką chorobę. Jak sama wyznała, uzdrowiła ją cudownie Matka Boża. Odtąd przy każdej Komunii św. powtarzała z radością: „Już nie żyję ja, ale żyje we mnie Jezus”. Pan Jezus swoją wybrankę już od dziecka doświadczył cierpieniem. Najpierw przyszła wspomniana choroba. Potem ogarnęły ją skrupuły, które dręczyły ją ponad rok. Jak wyznała, swoje uleczenie z tej choroby duchowej zawdzięcza swoim czterem siostrzyczkom, zmarłym w latach niemowlęcych. W pamiętniku swoim zapisała, że w czasie pasterki, w noc Bożego Narodzenia przeżyła „całkowite nawrócenie”. Jak je należy rozumieć? Oto ogarnął jej serce żar pozyskania dla Pana Jezusa wszystkich grzeszników. Ogarnęła ją tęsknota za modlitwą, rozmową z Bogiem. Odtąd zaczęła się jej wielka droga ku świętości.
Kiedy miała 15 lat, zapukała do bramy Karmelu, prosząc o przyjęcie. Przełożona jednak, widząc wątłą oraz zbyt młodą panienkę, nie przyjęła Teresy, obawiając się, że najsurowszego zakonu nie przetrzyma. W tej sytuacji Teresa pojechała do Rzymu. Papież Leon XIII obchodził złoty jubileusz swojego kapłaństwa. Upadła przed nim na kolana i zawołała: „Ojcze, pozwól, abym dla uczczenia Twego jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w 15. roku życia”. Marzenia dziewczęcia spełniły się dopiero po roku. Została przyjęta, najpierw w charakterze postulantki, potem nowicjuszki. Zaraz przy wejściu do klasztoru uczyniła postanowienie: „Chcę być świętą”.
W styczniu 1889 r. odbyły się jej obłóczyny i otrzymała imię: Teresa od Dzieciątka Jezus i od Świętego Oblicza. Jej drugim postanowieniem było:
„Przybyłam tutaj, aby zbawić dusze, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów”. Na rok przed śmiercią zaczęły pojawiać się u św. Teresy pierwsze objawy daleko już posuniętej gruźlicy: wysoka gorączka, osłabienie, zanik apetytu. Pierwszy krwotok zaalarmował klasztor w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Mimo to spełniała nadal wszystkie zlecone jej obowiązki: mistrzyni, zakrystianki, opiekunki starszych sióstr. Zima roku 1896/1897 była wyjątkowo surowa. Klasztor nie był ogrzewany. Przełożona zlekceważyła stan siostry. Do infirmerii posłano ją dopiero w lipcu 1897 r., gdzie 30 września zmarła.
Często święta przedstawiana jest jako osoba uśmiechnięta. Tak było w istocie. Nawet wśród największych cierpień umiała zdobyć się na uśmiech. Chciała zostać świętą. Chciała wiele czynić dla zbawianie dusz. Chciała pomagać kapłanom. I oto nadarzyła się okazja - cierpienie. Św. Teresa cieszyła się z tych krzyży, bo widziała w nich piękny prezent, jaki może złożyć Boskiemu Oblubieńcowi. Pan Jezus nie był też wobec niej dłużny, obsypywał Wybrankę pociechami wewnętrznymi, a nawet stanami ekstazy.
W Polsce kult św. Teresy stał się bardzo popularny w XX w. Nie było kościoła bez obrazu uśmiechniętej Świętej z różami. Wystawiono ku jej czci kilkadziesiąt kościołów. Ukazało się kilkanaście wydań jej żywotów. Także jej imię stało się popularne. Istnieją w Polsce dwie rodziny zakonne pod wezwaniem św. Teresy: Karmelitanki od Dzieciątka Jezus oraz Siostry św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Może zadziwiać, dlaczego św. Teresa została ogłoszona patronką misji katolickich. Wyjaśnia to wyznanie Teresy: „nie mogąc być misjonarką czynną, pragnę nią być mocą miłości i pokuty”. Te słowa wzbudziły wśród głoszących Dobrą Nowinę na krańcach świata wiarę w Jej autentyczną miłość i wstawiennictwo w trudach misyjnych.
Źródło:
https://www.niedziela.pl/artykul/33559/nd/
Klasztor Abuna Garima w północnej Etiopii jest w posiadaniu najstarszego ilustrowanego przekładu Ewangelii. Jak sądzono do tej pory, kodeks pochodził z XI stulecia, jednak niedawne badania C-14 cofnęły datację manuskryptu o sześć wieków.
Rękopisy Abba Garima znajdują się w klasztorze mnichów ortodoksyjnych na północy Etiopii, ufundowanym prawdopodobnie już około VI wieku, chociaż później wielokrotnie spalony i refundowany, zwłaszcza w średniowieczu. Rękopisy te składają się z dwóch ilustrowanych kodeksów zawierających cztery Ewangelie napisane w języku etiopskim klasycznym. Do niedawna sądzono, że to dzieło pochodzi z XI w. Ostatnie badania cofnęły datację manuskryptu o sześć wieków.
Na temat tego odkrycia Radiu Watykańskiemu mówi jezuita ks. dr Rafał Zarzeczny, wykładowca na Papieskim Instytucie Orientale w Rzymie, specjalista w dziedzinie starożytnej Etiopii:
„Rękopisy te w ostatnich latach zostały poddane badaniom radiowęglowym, które wykazały, że materiał, na którym spisano te kodeksy, pochodzi prawdopodobnie albo z końca IV wieku, albo z początku V wieku – wyjaśnia ks. Zarzeczny. – Być może jeden z rękopisów jest trochę młodszy, ale niewiele.“
Kodeksy zawierają bardzo bogate i charakterystyczne zdobienia. Znajdują się w nich wizerunki ukazujące czterech ewangelistów, jak i wiele innych, dodatkowych ilustracji i ornamentów, które bardzo przypominają manuskrypty syryjskie z tego samego lub z nieco późniejszego okresu, m.in. Rabbuli, który datuje się na koniec VI wieku. Warto również zaznaczyć, że w ilustracjach Abba Garima można znaleźć najstarsze przestawienie Świątyni Jerozolimskiej.
„Rękopisy te znamy już od lat ’70 więc nie są one żadną nową sensacją, natomiast ważne są one dla nas ze względu na krytykę tekstu Pisma Świętego przełożonego na język klasyczny etiopski (jest to język starożytny, który możemy rozumieć jako „etiopską łacinę”). Już w okresie starożytnym ich obecność w tychże klasztorach w tak wczesnym okresie przede wszystkim potwierdza rozprzestrzenienie się cywilizacji chrześcijańskiej na rogu Afryki już w okresie starożytnym. Ważną rzeczą jest, żeby zauważyć, iż zarówno modele przekładu Pisma Świętego, jak i jego zdobienia swobodnie wędrują po świecie starożytnym, dużo bardziej niż nam to się mogło dzisiaj wydawać, myśląc wyłącznie w kontekście basenu Morza Śródziemnego.“
Ewangelie Abba Garima jednoznacznie potwierdzają, że przekład Pisma Świętego Nowego Testamentu na klasyczny język etiopski był gotowy już w V wieku, co czyni go jednym z najstarszych w historii.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/swiat/news/2020-09/w-etiopii-odkryto-najstarsze-przeklady-ewangelii.htmlv
Beatyfikację Carla Acutisa poprzedzi wystawienie ciała tego 15-letniego geniusza komputerowego. Trwać będzie ono przez siedemnaście dni w Sanktuarium Ogołocenia w Asyżu, gdzie pochowany jest przyszły błogosławiony. Jest to zarazem narodowe sanktuarium młodzieży włoskiej.
Będzie to pierwsze oficjalne wystawienie relikwii sługi Bożego Carla Acutisa. Jego trumna została otwarta w ubiegłym roku w związku z przenosinami ciała z Mediolanu do Asyżu, gdzie nastolatek pragnął być pochowany. Promotor sprawiedliwości w procesie beatyfikacyjnym poinformował wówczas, że jego ciało znajduje się w stanie nienaruszonym.
„Zależało nam na tym, by w tym szczególnym momencie mogła uczestniczyć jak największa grupa młodzieży, nie tylko z Włoch, ale z całego świata, dlatego właśnie rozciągnęliśmy uroczystości beatyfikacyjne na 17 dni. Wierzymy, że posłuży to rozpaleniu dynamizmu ewangelizacyjnego wśród młodych” – podkreśla bp Domenico Sorrentino. Wskazuje on, że punktem wspólnym wszystkich celebracji będzie Eucharystia, a Asyż na ten czas stanie się prawdziwie miastem eucharystycznym dzięki odbywającym się w wielu kościołach adoracjom Najświętszego Sakramentu.
By przybliżyć młodych do tajemnicy Eucharystii zostaną zaprezentowane dwie wystawy przygotowane przez tego geniusza komputerowego, dla którego Eucharystia była drogą do nieba. Pierwsza poświęcona cudom eucharystycznym, a druga objawieniom maryjnym. O Carlu Acutisie opowiadać będzie jego mama, a także najbliżsi przyjaciele. Duszpasterstwo młodzieży przygotowuje też specjalny wieczór, w którym będzie można uczestniczyć on-line, zatytułowany „Błogosławiony, czyli w szkole szczęścia Carla Acutisa”. Odbędą się też spotkania na temat związku geniusza internetu ze św. Franciszkiem i o tym, kiedy cierpienie w chorobie może stać się prawdziwym światłem. Beatyfikacja geniusza internetu, który zmarł na ostrą białaczkę odbędzie się 10 października, dwa dni później odbędą się uroczyste obchody jego wspomnienia liturgicznego. Wystawienie ciała zakończy się 17 października uroczystą Eucharystią, po której grób już wówczas błogosławionego nastolatka zostanie ponownie zamknięty.
Na część wydarzeń obowiązuje wcześniejsza rejestracja. Więcej informacji na: http://www.assisisantuariospogliazione.com w zakładce ‘Carlo Acutis’.
Źródło:
https://www.vaticannews.va/pl/kosciol/news/2020-09/17-wyjatkowych-dni-z-carlem-acutisem.html
KRAINY BIBLIJNE, cz. 1
649. Ziemia Święta
- kraina, w której działy się rzeczy tak wielkiej wagi, jest mniejsza od Belgii. Szybujący orzeł zdołałby obejrzeć ją w całości w ciągu jednego pogodnego dnia. Odległość między Dan a Berszebą (czyli skrajnymi miejscowościami na północy i południu) wynosi mniej więcej 250 km, czyli tyle co z Łodzi do Krakowa. Natomiast najdalsze punkty na wschodzie i zachodzie znajdują się jeszcze bliżej siebie. W najszerszym miejscu między Morzem Śródziemnym a Pustynią Arabską można zmierzyć około 160 km.
650. Kraina, w której narodziła się nasza cywilizacja,
na mapie świata wydaje się więc całkiem niepozorna. Jednakże żadne inne miejsce na ziemi, metr kwadratowy po metrze, nie odegrało porównywalnej roli w historii ludzkości.
651. Krainy, które opisuje Biblia
przestały stanowić centrum starożytnego świata w ciągu pięciu wieków między zburzeniem świątyni jerozolimskiej a przyjściem na świat Jezusa. Wyrosły w tym czasie nowe imperia - tym razem na terenie Europy. Tereny, na których roz-grywały się historie opisane w Piśmie Świętym, zostały opanowane najpierw przez Greków, a następnie przez Rzymian.
652. Większość rzek
w krainach biblijnych wysycha w miesiącach letnich, nie dotyczy to jednak Nilu, którego dopływy są zasilane przez obfite deszcze i topniejące śniegi. Późnym latem spływają Nilem ogromne ilości wody, która występuje z brzegów i użyźnia ziemię na zalanych terenach.
653. Lokalizacja Ziemi Świętej
na przecięciu się trzech kontynentów czyni ją miejscem spotkania roślin i zwierząt najróżniejszych gatunków. Weźmy na przykład ptaki - niemal każdy gatunek zamieszkujący północną Afrykę, południową Europę czy zachodnią Azję występował kiedyś w Ziemi Świętej. Zwierzęta tej krainy wywodzą się z miejsc tak odległych, jak: środkowa Azja (koń), Afryka równikowa (krokodyl) albo Europa zachodnia (bocian).
654. Nadzwyczajna roślinność.
Tereny pustynne, góry, lasy, obszary trawiaste, jeziora i wybrzeże dostarczają niemal pełnego spektrum środowisk dla rozwoju roślin. W Ziemi Świętej rośnie około2250 gatunków drzew, krzewów oraz roślin jednorocznych i wielolet-nich, podczas gdy znacznie większy Egipt ma ich tylko 1500.
655. Krajobraz Ziemi Świętej
obfituje w niezwykłe kontrast Góra Hermon przekracza 2800 m n.p.m., a na jej szczycie panuje klimat arktyczny. Natomiast mniej niż 200 km od niej znajduje się Morze Martwe ze swoim tropikalnym klimatem. Jednym spojrzeniem można objąć pokryte śniegiem szczyty gór i spalone słońcem plaże Nieopodal pól uprawnych mieszczą się pustynie, które z trudem da sięwykorzystać jako pastwiska.
656. Droga z Jerozolimy do Jerycha
na długości zaledwie 25 kmopada o ponad 900 m. Kiedy w sadach naokoło Jerycha rosną owoce, w Jerozolimie może w tym samym czasie padać śnieg. Wielość gatunków roślin i zwierząt, różnorodność krajobrazu izmienność klimatu - wszystkie te czynniki stanowiły dla autorów biblijnych źródło symboli, za pomocą których mogli opowiadać o rzeczywistości duchowej.
657. Dolina Jordanu
należy do tzw. Wielkiego Rowu tektonicznego ciągnącego się od Turcji w głąb Afryki na długości niemal 6500 km. Wielki Rów jest najgłębszą rozpadliną na całej Ziemi. W odróżnieniu od amerykańskiego Wielkiego Kanionu, który powstał w wyniku erozji, Wielki Rów powstał przez falowania i pękania skorupy ziemskiej, w wyniku którego ogromne bloki ziemi obniżały się, pozostawiając głębokie doliny, które zaczęła wypełniać woda. Na obszarze Ziemi Świętej uformowały się w ten sposób: Dolina Jordanu, Jezioro Hule (dziś osuszone), Jezioro Galilejskie i Morze Czarne.
658. Rzeka Jordan
jest jednąz najbardziej wartkich rzek na świecie. Meandrując przez ponad 300 km obniża się z poziomu około 600 m n.p.m. do prawie 400 m p.p.m. przy ujściu do Morza Martwego
Źródło:
http://portal.tezeusz.pl/cms/tz/fileadmin/user_upload/Mysza/1001_Rzeczy__kt_re_warto_wiedzie__o_Biblii.pdf
Potrzebujemy uważnego wsłuchania się w głos Biblii, by zrozumieć, że Bóg wciąż rozmawia z nami nie tylko przez starożytne teksty, lecz także przez aktualne dzieje świata oraz okoliczności życia. Wiedział o tym ks. Dolindo Ruotolo, który pozostawił nam trzydzieści trzy tomy komentarzy do całego Pisma Świętego, z których ostatni, napisany w 1944 roku, a wydany trzydzieści lat później, dotyczył Księgi Apokalipsy.
Grazia Ruotolo, żyjąca krewna ks. Dolindo i kustosz jego pamięci, podczas mojego pierwszego z nią spotkania w Neapolu powiedziała mi, że najgorętszym pragnieniem ks. Dolindo było to, by Biblia powróciła materialnie do rąk wszystkich katolików. Ksiądz Dolindo był w tym względzie absolutnym prekursorem Soboru Watykańskiego II, którego jednym z podstawowych postulatów było przywrócenie słowu Boga należnego mu centralnego miejsca w liturgii i życiu wiernych:
W księgach świętych Ojciec, który jest w niebie, spotyka się miłościwie ze swymi dziećmi i prowadzi z nimi rozmowę. Tak wielka zaś tkwi w słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym stałym życia duchowego.
*
Apokalipsa ks. Dolindo
Czasy ostateczne oczami wielkiego mistyka z Neapolu
Czy ks. Dolindo przepowiedział koniec świata?
Ksiądz Dolindo Ruotolo przygotowywał komentarz do ostatniej księgi Nowego Testamentu w 1944 roku, kiedy doszło do kolejnego bombardowania Neapolu. Jego interpretacja tekstu Apokalipsy nie odnosi się jednak wyłącznie do opowieści o wojnie. To głęboko prorocka wizja świata i przyszłości, którą kapłan z Neapolu przekazuje kolejnym pokoleniom.
Jakub Jałowiczor wczytuje się w słowa ks. Dolindo i pokazuje współczesny świat targany konfliktami, wojnami, kryzysem wiary i moralności. Poszukuje odpowiedzi na pytanie, czy rzeczywiście obecnie żyjemy w czasach ostatecznych.
Dzięki interpretacji tekstów księdza z Neapolu odkryjemy w Apokalipsie przesłanie do nawrócenia oraz głęboką troskę Boga o los każdego człowieka.
Źródła:
https://www.niedziela.pl/artykul/58670/Apokalipsa-ks-Dolindo-Czasy-ostateczne
https://www.esprit.com.pl/738/Apokalipsa-ks-Dolindo.html
Wprowadzanie młodych ludzi w zagadnienia związane z antropologią chrześcijańską, troska o towarzyszenie duchowe i pomoc w rozeznawaniu, refleksja nad językiem, jakim Kościół chce porozumiewać się z młodymi ludźmi - to niektóre spośród tematów, które wskazują członkowie watykańskiej młodzieżowej grupy konsultantów. Mają one pomóc w lepszym zrozumieniu młodzieży i głoszeniu jej Ewangelii.
– Nasze spotkania jako Międzynarodowego Młodzieżowego Organu Doradczego są wyjątkowe, jestem wdzięczny Bogu za ten czas. Mamy to szczęście, że możemy zobaczyć cały Kościół, w całej jego różnorodności języków, kultur i wrażliwości. Wspaniale jest wiedzieć, że jako młodzi ludzie możemy coś zrobić i że mamy możliwość bycia wysłuchanymi i bycia głosem wszystkich tych, których reprezentujemy. Jest to wielka odpowiedzialność, ale jest to również bardzo ekscytujące! – mówi jeden z członków grupy Tommaso Sereni z Włoch, członek Międzynarodowej Federacji Akcji Katolickiej.
Z uwagi na obecną sytuację sanitarną spotkanie odbyło się online. Młodzi delegaci spotkali się z przedstawicielami Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, która odpowiada m.in. za przygotowanie Światowych Dni Młodzieży i kontakt z duszpasterzami młodzieży w konferencjach episkopatów i międzynarodowych wspólnotach.
Młodzież przedstawiła osiem zagadnień, które powinny być pilnie podjęte w duszpasterstwach młodzieży, aby lepiej zrozumieć młodych ludzi i dotrzeć do nich z przesłaniem Ewangelii. Tematy te, to m.in.: rola młodych ludzi, jako liderów w Kościele, dialog i różnorodność międzykulturowa, międzyreligijna i międzypokoleniowa, język, jakim Kościół zwraca się do młodych ludzi, antropologia chrześcijańska jako odpowiedź na sens życia i powołania młodych ludzi, towarzyszenie duchowe i pomoc w rozeznawaniu. Tematy te będą podejmowane w dalszych pracach zespołu.
Młodzi ze wszystkich kontynentów
W skład grupy konsultorów weszli młodzi reprezentujący każdy z kontynentów, a także niektóre międzynarodowe ruchy i wspólnoty, których statuty są zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Są oni obywatelami następujących krajów: Gwinea, Uganda, RPA, Kanada, USA, Salwador, Portoryko, Chile, Liban, Indonezja, Japonia, Australia, Słowenia, Holandia.
Z kolei młodzi reprezentujący wspólnoty i ruchy pochodzą z: Włoch (Międzynarodowa Federacja Akcji Katolickiej), Francji (młodzież związana ze wspólnotą z Taizé), Austrii (Młodzież Salezjańska), Brazylii (Fazenda da Esperança), Portugalii (Équipes Notre-Dame – Młodzi). Nie reprezentują oni konferencji episkopatów, ani swoich wspólnot, ale zostali wybrani ze względu na osobiste świadectwo i zaangażowanie, które okazali podczas całego procesu synodalnego dotyczącego Synodu Biskupów nt. młodzieży, wiary i rozeznawania powołania.
Powołanie przy papieskiej dykasterii grupy młodzieżowych konsultantów, to odpowiedź na konkretną prośbę zawartą w dokumencie końcowym ubiegłorocznego Synodu Biskupów. W pkt. 123 tego dokumentu czytamy: “Synod postuluje uczynienie rzeczywistym i zwyczajnym czynny udział ludzi młodych we współodpowiedzialności Kościołów partykularnych, a także w organizmach Konferencji Episkopatów i Kościoła powszechnego. Wnosi także o wzmocnienie działalności Biura ds. Młodzieży Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia poprzez ustanowienie organu przedstawicielskiego młodzieży na szczeblu międzynarodowym”.
To właśnie prefekt tej dykasterii kard. Kevin Farrell nominował młodych na trzyletnią kadencję.
ŹRÓDŁO:
https://archwwa.pl/wiadomosci/jak-kosciol-powinien-rozmawiac-z-mlodzieza-konsultacje-w-watykanie/
Aldo Cazzullo – autor zamieszczonej w dzienniku „Il Corriere” recenzji nowej pozycji – zaznaczył, że przystępując do pracy nad nią Franco przeprowadził wiele rozmów z osobami, które uważał za przyjaciół papieża: kardynałami, biskupami, bankowcami, dyplomatami, członkami służby bezpieczeństwa. Spotykał się też z jego krytykami, a wreszcie z samym papieżem i jego poprzednikiem Josephem Ratzingerem. W efekcie „powstała książka niezbędna dla tych, którzy chcą zrozumieć tego papieża i przewidzieć to, co może się wydarzyć w Kościele w najbliższych latach” – uważa recenzent.
Przytoczył spostrzeżenie autora, iż „Bergoglio okazał się mistrzem w dekompozycji Kościoła już przeżywającego kryzys, [ale] prawdopodobnie mniej zdolnym do budowania innego”. Zarówno przeciwnicy, jak i przyjaciele papieża mówią o tym prywatnie, a ich poglądy autor zestawia z opinią publiczną.
„Cień niedokończenia”
Jego zdaniem w ostatnich latach długa teoria „świeckich” i duchownych, promowanych, a następnie nagle odwoływanych i znikających, świadczy o sposobie zarządzania Watykanem, opartym na błyskawicznych działaniach i doborze klasy rządzącej według kryteriów niekiedy tajemniczych… Nad papiestwem rozciąga się cień niedokończenia, przypisywanego z pewnością nie tylko jemu. „Ten pontyfikat sprawia wrażenie, jakby powiedział już wszystko” – zwierzył się w zaufaniu autorowi książki pewien przyjaciel papieża.
Według Cazzullo nie jest to książka przeciw Franciszkowi. Jej autor dokonał drobiazgowej i wymiernej analizy, stworzył bardzo trudny do podważenia obraz tego siedmiolecia, a zarazem wybiegający w przyszłość. Uznając wielkie zasługi tego papieża, wskazał też na jego ograniczenia i wypływające z nich zagrożenia.
Zdaniem Franco, od tego papieża oczekiwano więcej, wszyscy bowiem byli poruszeni jego słowami, iż chciałby „Kościoła ubogiego i dla ubogich”. Wszyscy byli pod wrażeniem zmiany jego stylu, wyboru imienia, pierwszych gestów, począwszy od rezygnacji z zamieszkiwania w luksusowym Pałacu Apostolskim na rzecz pobliskiej rezydencji, przeznaczonej dla kardynałów uczestniczących w konklawe. A jednak właśnie ów wybór, tak bardzo ceniony przede wszystkim przez świeckich, naznaczył zarówno trudne stosunki papieża z Kurią, jak i nowy styl zarządzania i życia, który wystawia go na duże ryzyko.
Dwór papieski zastąpiony dworem domu św. Marty
„Franciszek zniósł Dwór Papieski, zastępując go dworem Domu św. Marty” – taki poważny zarzut pod adresem papieża usłyszał autor. Rzeczywiście, kardynałowie, którzy przez dziesięcioleci uczyli się, jak znaleźć się tam, gdzie są, zostali odsunięci, zepchnięci na bok, zastąpieni przez ludzi niekiedy niepewnych. Wyścig do zasiadania do stołu z papieżem i spożywania z nim obiadu stał się niemal konkurencją sportową z zawstydzającymi scenami, na dłuższą metę nużącą. A gdy pojawiło się nagle zagrożenie koronawirusem, w Domu św. Marty nie uświadomiono sobie początkowo rozmiarów tego zjawiska, nie podejmując natychmiast niezbędnych działań, aby zapewnić bezpieczeństwo Ojcu Świętemu.
Jednocześnie autor zauważył, że wybuch pandemii podkreślił wielkość postaci Franciszka. Do historii chrześcijaństwa przeszedł obraz papieża kroczącego samotnie po Placu św. Piotra w strumieniach deszczu – w chwili niepewności i kruchości cały świat, nie tylko katolicki patrzył na okna Watykanu, a papież tam był. Przez kilka tygodni stał się znów pasterzem cudownego zarania swego pontyfikatu: wielkim komunikatorem i pierwszym przywódcą planetarnym, który wyczuł, że „jeśli peryferie nie są zintegrowane i kierowane, to mają tendencję do pochłaniania od środka społeczeństw, praw i demokracji”.
Reformy papieża
To wszystko nie usunęło jednak jego błędów ani nie wyjaśniło pewnych niezrozumiałych cech jego charakteru, nie rozwiało wątpliwości co do jego zdolności kierowania. Autor wspomina, że w latach 2013-2020 papież Bergoglio ustanowił a potem zlikwidował szereg konferencji biskupich, instytucji finansowych Stolicy Apostolskiej, najwyższych urzędów kurialnych, mianował nowych kardynałów, wybrał a następnie doprowadził do ustąpienia biskupów i bankowców, szefów Żandarmerii i zwykłych funkcjonariuszy. Otoczył się ulubionymi współpracownikami płci obojga. „Deszcz reform i komisji powstałych i rozwiązanych w ciągu jego siedmiolecia sugeruje więc, że mamy do czynienia z wielkim zerwaniem z epopeją pontyfikatu argentyńskiego” – twierdzi autor książki.
Jego zdaniem w papieżu ujawnia się tendencja do dostrzegania w każdej krytyce oszczerstwa i w każdym zastrzeżeniu ataku personalnego. Autor wytyka Franciszkowi to, że w Domu św. Marty stale są obecni hierarchowie o wątpliwej reputacji a nawet tacy, na których ciążą poważne oskarżenia w krajach ich pochodzenia. Daje się zauważyć wyraźny spadek obecności włoskiej w jego otoczeniu, np. po raz pierwszy od wieków swoich kardynałów nie mają takie stolice arcybiskupie jak Wenecja, Turyn, Genua, Palermo czy Mediolan. Można odnieść wrażenie, że „bycie Włochem to niemal grzech” – stwierdza z sarkazmem Franco. Dochodzą do tego nie zawsze łatwe stosunki obecnego papieża z jego poprzednikiem oraz problemy medialne. Ojciec Święty mówi dużo, czasami może nawet za dużo i w efekcie następuje „inflacja jego słów, które tracą w ten sposób swą siłę, a nawet są wręcz ignorowane”.
Do słabości obecnego pontyfikatu autor książki zalicza też nominacje w sprawach finansowych: australijskiego kardynała George’a Pella, przeciw któremu w jego ojczyźnie toczyło się dochodzenie w sprawie przestępstw seksualnych czy Włoszki Franceski Chaouqui, tarapaty z nieruchomościami w Londynie oraz wyraźne napięcia w stosunkach z biskupami włoskimi, gdy protestowali oni przeciw rządowi premiera Giuseppe Contego. Nie wiadomo, dlaczego Franciszek nie odwiedził dotychczas swej ojczyzny. I przede wszystkim „wielki cień chiński”, czyli podpisanie porozumienia z rządem pekińskim, którego szczegóły do dziś nie są znane i które grozi schizmą w tamtejszym Kościele.
Ale – przedstawiając to wszystko – autor recenzji zaznacza, że książka M. Franco nie jest „procesem przeciw Bergoglio”, gdyż wynika z niej jednoznacznie, iż jest on wspaniałym papieżem. „Będzie ciekawe dowiedzieć się, co pomyśli o niej sam Franciszek, gdy ją przeczyta” – kończy swe omówienie A. Cazzullo.
Źródło:
https://archwwa.pl/wiadomosci/we-wloszech-ukazala-sie-ksiazka-krytykujaca-pontyfikat-franciszka/
(KLIKNIJ LOGO)
